ผ่านมาสี่วันแล้วที่ผู้ชายคนนั้นหายเงียบไป มีอารู้สึกดีใจที่ไม่ต้องได้เจอเขาก็จริงแต่ก็อดรู้สึกโกรธตัวเองไม่ได้ที่ในสมองเอาแต่คิดวนเวียนนึกถึงใบหน้าและสัมผัสของเขา พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวสมอง ขยับตัวลุกขึ้นยืนและบิดขี้เกียจอยู่สักพักใหญ่แพราะนั่งทำงานงานพรีเซ้นต์มาตั้งแต่ตอนบ่าย เอื้อมมือไปปิดหน้าจอโน้ตบุ๊คเพื่อเตรียมตัวไปหามื้อเย็นทาน เวลาตอนนี้ก็หนึ่งทุ่มเข้าไปแล้วและเธอก็หิวมาก คงต้องฝากท้องกับร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำที่อยู่หน้าหอพัก
Rrrr…Rrrrr…
เสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังลั่นทำเอาเธอสะดุ้งโหยงราวกับคนขวัญอ่อน ช่วงนี้เวลาได้ยินเสียงมันทีไรเธอก็รู้สึกใจเต้นแรงและจิตตกทุกทีไป พอเห็นชื่อของคนที่โทรมาริมฝีปากอิ่มก็พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ พอกดรับสายเธอก็รู้สึกช็อกจนหน้าชาวาบไปทั้งแถบเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าของผู้หญิงลอดเข้ามาในสาย ถึงเสียงจะเบามากแต่เธอคิดว่าได้ยินไม่ผิดแน่ แต่
