ระหว่างเฉินอ๋องกำลังนอนพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนฝูหรง จางเมิ่งลู่ก็เสด็จมาเยือนที่เรือนนอกจวนแห่งนี้ ด้วยความเป็นห่วงหลานชายที่เหลืออยู่เพียงแค่คนเดียว
“ความจริงเสด็จย่าไม่ต้องเสด็จมาที่นี่ก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” เฉินอ๋องไม่ยอมให้หญิงชราเข้ามาใกล้ตัวเอง เพราะเกรงว่าโชคร้ายจะติดตัวผู้เป็นย่าไปด้วย จึงสั่งหลิวหมัวมัวเตรียมที่นั่ง ซึ่งอยู่ติดประตูทางออกให้เสด็จย่า
“เจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่ เหตุใดถึงไม่ให้ย่าเข้าไปดูอาการใกล้ ๆ” จางเมิ่งลู่เห็นจางหย่งเฉินมีใบหน้าซีดเซียว ก็มีสีหน้าเป็นกังวล
“หลานเกรงว่าเสด็จย่าจะทรงติดไข้หวัดไปด้วย จึงไม่อยากให้เข้าใกล้ ดังนั้นอย่าทรงกังวลพระทัยไปเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” จางหย่งเฉินพูดโกหก เนื่องจากข้อมือที่เคยกรีดเลือดช่วยเย่ฟางหรู ตอนนี้มีสีดำคล้ำดูไม่ดีแม้แต่น้อย เขาจึงแสร้งนอนบนเตียงนิ่ง ๆ ทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย
“แล้วหมอหลวงไปอยู่ที่ใด เหตุใดไม่มาอยู่เฝ้าท่านอ๋อง”
