เย็นวันนั้นที่ห้องรับประทานอาหารทุกสิ่งทุกอย่างราบรื่นและไม่ได้มีสิ่งใดที่ดูผิดปกติ จางเมิ่งลู่เอาอกเอาใจดีทุกอย่างจนทำให้เย่ฟางหรูหายกังวลลงไปได้บ้างยามที่หญิงชราอยู่ที่นี่ เฉินอ๋องไม่ได้เข้ามาคุกคามอีก แต่ก็ยังวางใจมากไม่ได้นัก
ข้าจะทำอย่างไรดีนะ
สตรีโฉมสะคราญนอนครุ่นคิดอยู่เกือบตลอดทั้งคืน ยังดีที่เฉินอ๋องไม่ได้มากลั่นแกล้งอะไรกันอีก ร่างกายที่เจ็บป่วยก็ดีขึ้นตามลำดับ หลิวหมัวมัวดูแลอยู่ไม่ห่าง กระทั่งเข้าสู่ยามโฉ่ว[1]ก็ผล็อยหลับไป ที่ด้านนอกมีสตรีวัยกลางคนคนหนึ่งยืนทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่
“นางหลับไปแล้วใช่หรือไม่”
“เพิ่งหลับเมื่อครู่นี้เจ้าค่ะ”
“นายหญิงมีรับสั่งลงมา ต่อจากนี้ดูแลคุณหนูเย่ให้ดี ให้เหมือนกับที่จะได้เป็นสะใภ้ตระกูลจาง” ฮุ่ยหมัวมัวกระซิบบอกหลิวหมัวมัวด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็เดินจากไป
“เจ้าค่ะ”
เช้าวันต่อมา เย่ฟางหรูลืมตาตื่นขึ้น วันนี้นางไม่ปวดเมื่อยตัวอีกแล้ว โส
