“ข้าไม่ได้จะส่งข่าวให้ใครทั้งนั้น ท่านคิดมากเกินไปแล้ว” เย่ฟางหรูปากแข็ง นางไม่มีทางปล่อยให้เขารู้เด็ดขาดว่าคิดจะหนีไปจากที่นี่
“หึ...”
“เจ้าคิดว่าข้าโง่มากนักหรือ” เฉินอ๋องแสยะยิ้มแววตาแข็งกร้าว เขาเกลียดชังตระกูลเย่มากลึกถึงกระดูก แม้สตรีคนนี้จะไม่ได้เป็นคู่หมั้นของเขาก็ตาม แต่ทว่าก็แซ่เย่เช่นเดียวกัน
“ข้า จะ เจ็บนะ...” น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา นางก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าตนนั้นติดค้างอะไรคนตระกูลจางนักหนา โดยเฉพาะจางหย่งเฉินคนนี้ ถึงต้องมาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้
“ทะ ท่านอ๋อง นายหญิงเชิญพบที่ห้องโถงกลางเพคะ” หลิวหมัวมัวเอ่ยเสียงเบา นางเพิ่งเคยเห็นท่านอ๋องทำรุนแรงกับสตรีเช่นนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยเป็นคนที่สุภาพแท้ ๆ
แรงบีบที่ฝ่ามือนั้นเบาลงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือออก ได้แต่เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนเย่ฟางหรูสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา
“เจ้าอยากกลับบ้านใช่หรือไม่ ข้าจะให้กลับก็ได้ แต
