“อ้าวคุณเบลล์” รปภ. ที่ฉันคุ้นหน้าเอ่ยทักเมื่อเห็นฉันหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง
“สวัสดีค่ะพี่” ฉันยิ้มทักทายแล้วรีบเดินขึ้นลิฟต์เพราะนึกเป็นห่วงคนตัวร้อนที่ขึ้นไปก่อนหน้านี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ สุดท้ายแล้วฉันก็ใจอ่อนอีกตามเคย กลัวว่าเขาจะตายก็เลยต้องตามมาดู
ฉันรูดคีย์การ์ดที่ไม่ได้เก็บออกจากกระเป๋าหรือความจริงอาจจะไม่อยากเอามันออก เปิดเข้ามาภายในห้องดูเรียบ ๆ เหมือนไม่ค่อยได้อยู่อาศัย ฉันเอาของที่ซื้อมาไปวางที่โซนครัว จากนั้นก็เดินตามหาเจ้าของห้อง เปิดประตูห้องนอนเข้ามาเจอกับร่างหนานอนคว่ำหน้าอยู่กลางเตียง หวังว่าจะยังไม่ตายนะ นั่งที่ข้างเตียงแล้วยื่นมือไปแตะสัมผัสที่ร่างกายเขา มันร้อนยิ่งกว่าตอนอยู่บนรถหลายเท่า แบบนี้คงต้องเช็ดตัวให้ไข้ลดก่อน
“นี่คงกะว่าจะนอนจมที่นอนจนไข้หายเลยมั้ง คิดแบบนั้นคงจะได้หายหรอก ตายก่อนสิไม่ว่า” ฉันบ่นพลางเดินหาผ้ากะละมังเตรียมเช็ดตัวให้เขา ถ้าฉันไม่ย้อ
