เขาไม่ยิ้มให้ฉันเลย หน้าบูดเหมือนโดนผึ้งต่อย รังแตนรุมประมาณนั้น
“มาหาคุณนั่นแหละ” ฉันตั้งใจมาหาเขา หลังจากที่เขาไม่ไปหาแล้วก็ไม่เดินเฉียดแผนกบัญชีอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ที่เราทะเลาะกัน
“มาหาทำไม” เขาหรี่ตามองฉัน
“คิดถึงน่ะสิ” ฉันหน้ามุ่ย เวลาที่ไม่ได้เจอกันทำให้ฉันรู้ว่าหัวใจมันร่ำร้องมากแค่ไหน
“หึ เพ้อเจ้อ” เขายกปลายนิ้วมือขึ้นดันหน้าผากของฉันแรง ๆ จนหงายไปทางด้านหลัง
“ไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ฉันก็พูดตามความรู้สึก”
“ก็ไหนบอกว่าไม่ใช่คนใจง่าย มาบอกคิดถึงผู้ชายนี่เรียกว่าใจแข็งเหรอ” พูดไม่ออกเลยทีเดียว ซึ่งตอนนี้ตัวช่วยอย่างคุณยูโรก็ปลีกตัวหนีไปแล้วด้วย
“ก็...ไม่รู้สิ” ฉันไหวไหล่ขึ้น “แล้วเมื่อไรจะใจอ่อนให้ฉันล่ะ”
“ไม่มีทางซะล่ะ” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงาน ทำให้ฉันรีบเดินตามไป “ออกไป อย่าเข้ามา”
“ทำไมล่ะ เมื่อวานแม่คุณไปหาฉันด้วย ท่านบอกว่าชวนคุณไปกินข้าวบ้านฉัน แต่คุณก
