1 เพื่อนใหม่
1705 คำ
ด้านร่างสวย…หลังจากที่เดินฟังเพลงเพื่อดับความรู้สึกเบื่อหน่ายที่มีของตัวเองจนพอใจแล้ว หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ก็ค่อย ๆ เดินกลับไปยังห้องอำนวยการใหญ่อีกครั้งด้วยสีหน้ายังคงมีความราบเรียบของตัวเอง ซึ่งทันทีที่เข้าไป ก็พบว่าผู้ใหญ่ทั้งสองได้ทำการตกลงทุกอย่างกันไปด้วยความเรียบร้อยแล้ว
“ยังไงผมขอฝากด้วยนะครับท่าน” เสียงภูมิพลเอ่ยบอกต่อยศด้วยความนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ครับ” ผู้อำนวยการใหญ่ที่ได้ยินก็ยกยิ้มพยักหน้าตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองครูสาวที่เขาเรียกตัวเข้ามา
“คนนี้แหละ ฝากดูด้วยนะ” ชายวัยกลางคนน่าเกรงขามหันบอกกับครูสาวที่กำลังจะเข้ามาเป็นครูประจำชั้นให้กับหญิงสาววัยสิบเจ็ดขึ้น
“ได้ค่ะ ปอล์จะดูแลให้อย่างดี” ครูสาววัยยี่สิบปลาย ๆ ยิ้มตอบกลับผู้อำนวยการใหญ่ท่าทีเต็มไปด้วยความสุภาพ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับนักเรียนสาวที่กำลังยืนแสดงสีหน้าเรียบนิ่งอยู่
“ใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เราไปห้องเรียนกันเลยแล้วกันนะคะ” สิ้นเสียงหวานบอก ครูสาวก็เดินนำร่างสวยไปยังห้องเรียนที่อยู่ห่างจากห้องผู้อำนวยการใหญ่อยู่พอสมควร ซึ่งขณะที่เดินอยู่ด้วยกัน เธอก็พยายามชวนว่าที่ลูกศิษย์ของตัวเองพูดคุย
“ชื่ออะไรเหรอคะ”
“เซลีน…เอ่อ ชาลิษาค่ะ”
“อ๋อ ชื่อเล่นชื่อว่าเซลีนสินะคะ งั้นต่อไปเดี๋ยวครูขอเรียกว่าเซลีนแล้วกันเนอะ ส่วนครูชื่อโอปอล์นะคะ หรือจะเรียกว่าครูปอล์ก็ได้”
“ค่ะ” เรียวปากสวยขานรับรู้ตอบกลับด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ของตัวเอง โดยโอปอล์ที่เห็นแบบนั้นก็พอที่จะรับรู้อยู่ได้บ้างถึงนักเรียนคนใหม่ที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากพูดคุยหรืออะไรกับใคร
“ถึงแล้วค่ะ ยังไงรบกวนเรารอครูตรงนี้ก่อนนะคะ ถ้าครูเรียกแล้ว เราค่อยเดินเข้าไป”
“ค่ะ” เซลีนรับคำตอบกลับเสียงเรียบอีกครั้งพร้อมกับยืนรอบริเวณหน้าห้องเรียนตามที่ครูสาวบอก ซึ่งโอปอล์ก็เดินเข้าไปภายในห้องประจำชั้นของตัวเอง
“เฮ้ทุกคน เงียบก่อนค่ะ” หญิงวัยยี่สิบปลาย ๆ เอ่ยบอกนักเรียนห้องตัวเองด้วยท่าทีมีความสนิทสนมอยู่ไม่น้อย ก่อนที่ริมฝีปากเคลือบลิปสติกราคาแพงจะพูดถึงเรื่องสำคัญที่จำเป็นจะต้องแจ้งบอก
“วันนี้ครูมีสองเรื่องจะมาแจ้งนะคะ เรื่องแรก คือเรื่องกีฬาสีที่จะถูกจัดขึ้นในปีนี้ ทางผู้ใหญ่ได้ปรึกษากันแล้วนะคะ ตกลงว่าจะจัดขึ้นในเทอมนี้แทนค่ะ เพราะเทอมหน้าทุกคนจะต้องมุ่งเน้นไปที่การเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย…” ทันทีที่โอปอล์พูดจบ เสียงนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายก็ต่างพูดแทรกขึ้นมาทันที มีทั้งรู้สึกเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย จนครูสาวจำต้องพูดเสียงเข้มขึ้น
“…เฮ้! เงียบ ๆ กันหน่อย แล้วก็มีอีกเรื่องที่ครูจะมาแจ้งบอกพวกเรา ก็คือวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้พวกเรารู้จัก เขาจะย้ายมาเรียนในห้องเราหลังจากนี้” สิ้นเสียงครูสาวบอก เซลีนที่เห็นท่าทีเชิญชวนให้เดินเข้าไปจากครูสาวก็ค่อย ๆ สาวเท้าเดินตรงเข้าไปภายในห้องด้วยสีหน้าราบเรียบ ท่ามกลางสายตาให้ความสนใจเป็นจำนวนมากของนักเรียนที่อยู่ภายในห้อง
“แนะนำตัวได้เลยค่ะ”
“ค่ะ ชื่อชาลิษา แอชนอฟ ชื่อเล่นชื่อเซลีน” เรียวปากสีสวยขยับเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายังคงนิ่งเฉยไม่ได้ดูมีความตื่นเต้นหรือเป็นมิตรกับใคร ทว่าก็ยังคงเป็นที่สนใจของใครหลาย ๆ คน
“สวยโคตร”
“หน้าอย่างเป๊ะ”
“จริง หุ่นก็ใช่เล่น” เสียงนักเรียนหลายคนต่างกระซิบกระซาบพูดถึงร่างสวยที่มาใหม่ ขณะที่เจ้าตัวก็ยืนแสดงสีหน้าราบเรียบอย่างไม่คิดสนใจต่ออะไรทั้งนั้น กระทั่ง…
“ที่นั่งตรงพีระว่างอยู่ เราไปนั่งตรงนั้นนะคะ” ครูสาวยิ้มบอกลูกศิษย์คนใหม่พลางยกมือขึ้นชี้ไปยังที่นั่งบริเวณด้านหลังห้องตามที่บอก ซึ่งดวงตาสวยเฉี่ยวก็หันมองตามไป ก่อนที่สายตาของเธอจะปะทะเข้ากับร่างสูงที่เธอจะต้องนั่งด้านข้างเขา โดยเขาก็คือคนเดียวกันกับที่เธอเจอเมื่อก่อนหน้า ชายหนุ่มเองก็จ้องมองยังใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ตินิ่ง แต่สุดท้ายเซลีนก็ไม่ได้คิดสนใจอะไร เธอเมินเฉยเหมือนกับไม่เคยพบเจอกับอีกคนมาก่อน พร้อมกับสาวเท้าเดินตรงเข้าไปนั่งยังที่นั่งของตัวเอง ทั้งที่ยังคงมีเสียงกระซิบกระซาบของเพื่อนในห้องที่ยังคงพูดถึงใบหน้าและรูปร่างดูดีของเธอไม่หยุด
“สวยจริง ๆ แล้วยังได้นั่งข้างพอร์ชอีก…”
“ความดูดีคูณสองไปเลย” แต่ถึงจะมีเสียงชื่นชมในรูปลักษณ์ภายนอกของหญิงสาวแค่ไหน
“โอ๊ย ก็ไม่ขนาดนั้นไหม อย่าเวอร์กันนักเลย” ก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งที่รู้สึกอิจฉาหมั่นไส้คนที่มาใหม่เอ่ยขึ้นมาตามประสา ทว่าเซลีนก็เลือกที่จะเมินเฉยไม่สนใจเหมือนเคย หญิงสาวนั่งนิ่งมองตรงไปยังด้านหน้ากระดานด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก ด้านพอร์ชก็นั่งจ้องมองคนที่เข้ามานั่งด้านข้างตัวเองนิ่งกับใบหน้าและลักษณะท่าทีของหญิงสาว ที่ดูไม่สนใจใครเลยแม้แต่น้อย แถมยังดูไร้ความรู้สึกกับการถูกย้ายมาเรียนที่ใหม่
“เอาละค่ะ เดี๋ยววันนี้เรามาทบทวนในบทแรกกันใหม่แล้วกันเนอะ…” เสียงครูสาวพูดขึ้นถึงบทเรียนที่จะทำการเรียนการสอนในวันนี้ คนตัวสูงที่ได้ยินจึงหันกลับไปสนใจครูสาวที่ยืนอยู่ แต่แล้ว…
พรึบ! ใบหน้าหล่อเหลาก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยกับเสียงอะไรบางอย่าง ทำให้ดวงตาคมอดไม่ได้ที่จะหันมอง ก่อนจะนิ่งไปเมื่อพบว่า ร่างสวยของนักเรียนใหม่ที่มานั่งข้างเขานั้นฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะไปอย่างไม่คิดสนใจต่อบทเรียนเลยแม้แต่น้อย คนที่เห็นได้แต่จ้องมองการกระทำของหญิงสาวด้วยความไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอกับหญิงสาวแบบนี้มาก่อน
“หึ” เขาเผลอทำเสียงออกมาด้วยความรู้สึกแปลกจริง ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจการเรียนการสอนที่อยู่ตรงหน้า กระทั่งการเรียนวิชาแรกจบลง
“เย้! ผ่านวิชานี้ไปได้สักที” เสียงหนึ่งในนักเรียนสาวพูดขึ้น และไม่รอช้าที่จะรีบลุกขึ้นมาเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อย่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
“เซลีน” มือเล็กสะกิดร่างสวยที่นอนฟุบหน้าอยู่ ทำให้คนที่ถูกรบกวนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคย
“เธอไม่ใช่คนไทยแท้ใช่ไหม ลูกครึ่งอะไรเหรอ หน้าตาเธอสวยมากเลยอะ” เพื่อนนักเรียนคนนั้นถาม ตามด้วยคนอื่น ๆ ที่เริ่มเดินเข้ามามุงให้ความสนใจ ทว่า…เจ้าของใบหน้าเรียวได้รูปที่ถูกให้ความสนใจก็เงียบไม่ตอบพลางปรายตามองทุกคนที่ให้ความสนใจตัวเองนิ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ราคาแพงของตัวเองพร้อมกับหูฟังขึ้นมาเปิดเพลงฟังด้วยความจงใจหมางเมินทุกคนอย่างชัดเจน ไม่อยากที่จะพูดคุยหรือทำความรู้จักกับใคร ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ชะงักอึ้งกันหมดกับท่าทีดูไม่เป็นมิตร ไม่สนใจใครของเพื่อนใหม่ ก่อนจะพากันเดินกลับไปนั่งที่ด้วยความรู้สึกมีความไม่พอใจ หมั่นไส้หญิงสาวอยู่ไม่น้อย
“ชิ คิดว่าสวยแล้วจะหยิ่งแค่ไหนก็ได้หรือไง อยากทำความรู้จักตายแหละ!”
“แต่มึงเสนอหน้าไปทักเขาก่อนคนแรกเลยนะ”
“เหอะ!!” นักเรียนสาวที่เถียงไม่ได้ได้แต่ทำเสียงออกมาด้วยความรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก พร้อมกับทุกคนที่ต่างเริ่มกระซิบกระซาบถึงนิสัยหยิ่งดูไม่เอาใครของเพื่อนใหม่ ทว่าเซลีนก็ยังคงนั่งใส่หูฟังฟังเพลงโปรดของตัวเองไปอย่างไม่คิดสนใจต่อท่าทีจากคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย กระทั่งการเรียนการสอนได้เริ่มขึ้นต่ออีกครั้ง โดยที่ร่างสวยก็ยังคงเหมือนเดิม เธอยังคงฟุบหน้าลงกับโต๊ะและไม่คิดสนใจอะไรต่อการเรียนอยู่เหมือนเดิม จนเวลาในคาบเรียนหมดลงอีกครั้ง
“ค่ะ ทั้งหมดของวันนี้ก็จะมีเท่านี้นะคะ ในส่วนของการบ้าน…” หลังจากที่สั่งการบ้านเสร็จ ครูสาวก็สาวเท้าเดินออกจากห้องเรียนไปตามปกติ ซึ่งทันทีที่ครูประจำวิชาเดินออกไป
“พอร์ช วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ~” เสียงหวานของ คิตตี้ หญิงสาวหน้าตาดูดีในห้องเดินตรงเข้ามาหาชายร่างสูงที่นั่งอยู่ด้วยความรวดเร็ว โดยเป็นจังหวะที่เซลีนเงยหน้าขึ้นมาพอดี ดวงตาสวยเหลือบมองร่างบางในชุดนักเรียนที่เดินเข้ามาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนไปในเวลาพักกลางวันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่คิดสนใจใครหรืออะไรเหมือนเดิม ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นอดไม่ได้ที่จะมองตามแผ่นหลังบางไปกับความดูจงใจเฉยชาไม่ยุ่งหรือไม่เอาอะไรพวกนั้น แน่นอนว่าคิตตี้ที่เห็นก็ลอบชักสีหน้าออกมาในทันที
“พอร์ช” ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นเสียงแข็งเรียกสติ ร่างสูงที่ได้ยินจึงหันกลับไปสนใจยังเพื่อนร่วมชั้นเรียน
“อืม” เสียงทุ้มขานตอบกลับนิ่งพลางลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนไป
- ผู้เขียน
