บทนำ
976 คำ
- Hanna International School Bangkok -
(โรงเรียนนานาชาติฮันนากรุงเทพ)
ตึก
ตึก
เสียงเท้าสวยของร่างบางในชุดนักเรียนของโรงเรียนนานาชาติชื่อดังเดินตรงเข้าไปภายในห้องของผู้อำนวยการพร้อมกับชายวัยกลางคนที่ดูมีท่าทีนอบน้อมอยู่ตลอดเวลา
“สวัสดีครับ” เสียง ภูมิพล ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างหญิงสาววัยสิบเจ็ดกำลังจะย่างเข้าอายุสิบแปดในไม่ช้าเอ่ยทักทายผู้อำนวยการใหญ่ที่นั่งรออยู่ด้วยโทนเสียงสุภาพ ชายที่ได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมองยังสองคนที่มาใหม่ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ลุกขึ้นเดินเข้ามาพูดคุยตามที่เคยพูดคุยกันไว้
“คนนี้น่ะเหรอ” ต่อยศ เอ่ยถามขึ้นพลางเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาราคาแพงที่มีไว้สำหรับแขกโดยเฉพาะ พร้อมกับส่งสายตาเชิญให้ทั้งสองที่ยืนอยู่นั่งลง
“ครับ” สิ้นเสียงชายวัยกลางคนที่มาพร้อมร่างสวยเอ่ย ต่อยศก็หันมองยังหญิงสาวหน้าตาดีที่นั่งลงอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีปกติ คนที่ถูกมองก็จ้องมองชายน่าเกรงขามที่อยู่ตรงหน้ากลับ ไร้ท่าทีนอบน้อมใด ๆ จนทำให้อีกคนที่นั่งอยู่ข้างเธอ จำต้องเอ่ย
“คุณหนู” ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เจ้าของใบหน้าเรียวสวยที่มีนิสัยค่อนข้างแข็งนิ่งไม่ค่อยสนใจใครก็จำต้องก้มหน้าทักทายผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยปกติของตัวเอง ซึ่งต่อยศ ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาหันกลับไปพูดคุยกับภูมิพลทันทีอย่างต้องการตรงเข้าประเด็น
“เอกสารที่ขอเพิ่มไป…”
“นี่ครับ” ภูมิพลรีบยื่นซองเอกสารที่จัดเตรียมมาอย่างเรียบร้อยให้กับผู้อำนวยการใหญ่ในทันที ต่อยศที่เห็นจึงหยิบเข้ามาตรวจสอบอีกครั้งด้วยท่าทีสุขุม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองที่นั่งอยู่
“เกรดก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไร” ภูมิพลที่ได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าเล็กน้อยอย่างไม่รู้จะตอบยังไง ขณะที่หญิงสาวนั้นก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่คิดสนใจต่อคำพูดอะไรที่ได้ยิน
“รู้ใช่ไหม ปกติเราไม่รับเด็กเข้ากลางปี แล้วยิ่งปีสุดท้ายแบบนี้”
“ครับท่าน ทราบครับ แต่ว่า…” พูดจบ ภูมิพลก็ค่อย ๆ หยิบกระเป๋าบางอย่างขึ้นมาเปิดออกพร้อมกับหมุนหันให้ผู้อำนวยการที่นั่งอยู่ได้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ด้านใน ซึ่งก็คือเงินจำนวนไม่น้อยที่อยู่ภายใน รวมถึงทองคำแท่งจำนวนหนึ่งที่มีอยู่ในนั้น ต่อยศที่เห็นก็จ้องมองยังสิ่งที่อยู่ตรงหน้านิ่ง แน่นอนว่าผู้อำนวยการใหญ่ที่บริหารโรงเรียนนานาชาติชื่อดังมาขนาดนี้ ย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว
“ได้ข่าวว่าออกมาด้วยเหตุการณ์ไม่สู้ดีนัก การที่ผมรับไว้ มันก็อาจจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของโรงเรียนผม”
“หากท่านต้องการเพิ่ม สามารถแจ้งได้เลยครับ”
“…” ต่อยศชะงักลอบพอใจไปด้วยความรู้สึกเป็นต่อ ด้านร่างสวยที่ได้ยินการสนทนาของผู้ใหญ่ทั้งสองก็รู้สึกชินชาไปกับบรรยากาศอะไรพวกนี้ และรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อยจนตัดสินใจเอ่ย
“ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” เรียวปากสวยได้รูปพูดขึ้น แน่นอนว่าผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังเจรจาตกลงกันอยู่ก็ต่างพยักหน้ารับรู้อย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก สองเท้าบางจึงค่อย ๆ ก้าวเดินออกจากห้องทำงานขนาดใหญ่ของผู้อำนวยการโรงเรียนหรูไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โดยทันทีที่ได้เดินออกมาจากความน่าอึดอัดรำคาญใจพวกนั้น มือสวยก็ไม่รอช้าที่จะหยิบโทรศัพท์พร้อมกับหูฟังของตัวเองขึ้นมาใส่ฟังเดินตรงออกไปยังบริเวณหลังตึกโรงเรียนขนาดใหญ่อย่างไม่ต้องการพบเจอใคร และอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ไม่ได้จะมาเข้าห้องน้ำหรือทำธุระส่วนตัวอะไรอย่างที่อ้างเอ่ย ทว่า…
ขณะที่สองเท้าบางกำลังเดินฟังเพลงตรงไปยังบริเวณหลังตึกที่เงียบงันไร้ผู้คน กลิ่นควันบางอย่างก็ลอยเข้ามากระแทกเข้ายังจมูกโด่งสวยอย่างจัง ทำให้เจ้าของใบหน้ารูปไข่ไร้ที่ติที่กำลังเดินอยู่ค่อย ๆ หันมองไปตามกลิ่นควันที่อยู่ไม่ไกล ก่อนที่ร่างสวยจะชะงักไป เช่นเดียวกับชายร่างสูงที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ามืออีกข้างสูบบุหรี่อยู่ด้วยใบหน้าหล่อเหลากับความสูงกว่าร้อยแปดสิบหกเซนติเมตร
(มีรูป)
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเดินมาหรือจะมีคนมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ทันทีที่ได้สติ หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายก็ค่อย ๆ เมินสายตาจากชายร่างสูงเดินตรงออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่คิดสนใจต่อคนที่ยืนอยู่เลยแม้แต่น้อย ผิดกับคนตัวสูงที่ยืนอยู่กลับค่อย ๆ มองตามร่างสวยที่เดินออกไปนิ่งอย่างรู้สึกไม่คุ้นหน้ากับหญิงสาวคนนี้เลยสักนิด ทว่ายังไม่ทันที่จะได้สนใจอะไรไปมากกว่าเดิม
“ไอ้เหี้ยพอร์ช เข้าเรียนได้แล้ว! ครูมาแล้ว!” เสียงเพื่อนสนิทของชายหนุ่มใบหน้าหล่อดูดีเดินเข้ามาตะโกนบอกขึ้น ทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่เลิกสนใจทุกอย่างแล้วหันกลับไปตอบกลับยังเพื่อนตัวเอง
“เออ” สิ้นเสียงทุ้ม มือแกร่งที่คีบบุหรี่อยู่ก็จัดการโยนทิ้งลงพื้นด้วยความเคยชินพร้อมกับสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง…
- ผู้เขียน
