มุกเรียงกับธาวินหัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน
“เล่นใหญ่ แต่จบด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เสมอ”
“คือพี่มัดหมี่ใช่ไหมคะ”
“จ้ะ”
ทั้งสองนึกไปถึงใบหน้าของภูริตา พนักงานสาวรีบเอาข้าวผัดปูมาเสิร์ฟ ก่อนจะขออนุญาตออกจากห้องไป ธาวินเดินไปล็อกประตูห้องอีกครั้ง ก่อนจะกลับมานั่งจ้องตาเจ้าสาวของเขาต่อ
“พระอาทิตย์สวยจังค่ะ”
ธาวินเอื้อมมือมาจับมือเจ้าสาวของเขา
“ท้องฟ้าเป็นสีเหลืองอร่าม มองไปทางไหนก็เห็นสีสดใส แต่สักพักคงจะมีสีดำมืดสนิทเข้ามาแทนที่ แล้วเราก็เริ่มมองเห็นกลุ่มดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า”
มุกเรียงยิ้มไปกับคำพูดของเขาที่บรรยายออกมาเหมือนกลอน เธอยกแก้วไวน์ขึ้นก่อนทั้งสองจะกระทบแก้วสองใบนั้นเสียงดังกังวาน
“ตอนเด็ก ๆ พี่มีความฝันนะ” ธาวินเล่า มุกเรียงนั่งมองหน้าเขาแล้วตั้งใจฟัง
“พี่อยากเป็นนักร้อง และนักแต่งเพลง”
“เหรอคะ” มุกเรียงรู้สึกประหลาดใจ ภายใต้สีหน้าและแววตาที่สงบ ไม่ยักรู้ว่าธาวินชอบเสียงเพล
