ตอนที่ 5 ใครกันแน่

1634 คำ

โทมัสและพิพัฒน์ชวนกลุ่มเพื่อนไปนั่งทานข้าวที่โรงอาหารคณะเภสัชฯ นาฬิกาเห็นแต่ก็ไม่ได้เข้าไปทัก เพราะไม่รู้ว่าพวกเขามาทานที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง สาวๆ ในคณะเภสัชฯ ต่างเมียงมองไปยังกลุ่มหนุ่มๆ วิศวะฯ โดยเฉพาะเดือนคณะอย่างพิพัฒน์และโทมัสที่หล่อในแบบลูกครึ่ง นาฬิกาส่งยิ้มให้ ทั้งที่อยากผูกมิตร แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักทาย เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจที่เดินเข้าไปในกลุ่มวิศวะฯ เสื้อเทาเข้มเหล่านั้น นาฬิกาได้ยินแว่วๆ ในสิ่งที่หนุ่มๆ วิศวะฯ คุยกัน ประมาณว่า โทมัสและพิพัฒน์เป็นคนชวนมากินที่คณะนี้ เพราะอ้างว่าเบื่อข้าวที่โรงอาหารคณะตัวเอง “เฮ้อ! “ นาฬิกาถอนหายใจ “เป็นอะไรนา” เพื่อนของเธอถามขึ้นมา “อยากกินหมูกระทะ แต่กลัวอ้วน” นาฬิกาบ่นกลบเกลื่อนความคิดที่กำลังเข้าข้างตัวเองอยู่ในตอนนี้ “นา แกผอมจนจะปลิวแล้วเหอะ เพิ่มน้ำหนักอีกสัก2-3โล ฉันว่ากำลังดี” ปภัสบอก “ไปกินกันปะ ชวนน้องชายแกไปด้วย” มีนาเสนอขึ้น นาฬิกาแค่หาเรื่องคุยกลบเกลื่อน แต่ไม่คิดว่าเพื่อนๆ จะจริงจังอะไรเบอร์นี้ จึงกดโทรออกหาน้องชายเพื่อชวนไปกินหมูกระทะในตอนเย็น *************************** เวฬามองหน้ารุ่นพี่ทั้งสองคนที่จ้องเขาเขม็ง รู้ว่ารุ่นพี่ทั้งสองชอบพี่สาวของเขา “สรุปมึงว่าไงตอนเย็นไปไหนปะ” โทมัสถามหลานรหัส “มีนัดกับพี่นาแล้วครับ” เวฬาบอกรุ่นพี่ทั้งสองที่อยู่ๆ ก็เสนอตัวอยากเลี้ยงข้าวเขา “งั้นพวกกูไปด้วย” พิพัฒน์บอก “เพื่อนพี่นาไปด้วยนะ เดี๋ยวก็มาเกาะแกะพวกพี่หรอก” เวฬาบอก “เออช่างมัน สรุปร้านไหน เดี๋ยวพวกกูตามไป” “หลังมอ” เวฬาบอก ‘สนุกแน่งานนี้’ เวฬามองสองเพื่อนซี้ที่แท็กทีมกันจีบพี่สาวของตน พอถึงร้านหมูกระทะหลังมอ ทั้งสามหนุ่มก็ตรงไปยังกลุ่มสาวๆ ที่มีผู้ชายอีกคนนั่งข้างๆ นาฬิกา คอยตักนั่นตักนี่ให้ตลอด เวฬาเดาออกว่านี่ก็เป็นอีกคนที่ชอบนาฬิกา ‘เสน่ห์แรงจริงๆ แม่คุณ’ เวฬาค่อนแคะพี่สาวอยู่ในใจ ปภัสกับมีนามองสามหนุ่มหล่อที่เดินเข้ามาอย่างไม่วางตา “เว นี่ปภัส มีนา และธงชัย เพื่อนของพี่” นาฬิกาบอกน้องชาย “สวัสดีครับพี่ๆ” เวฬายกมือไหว้รุ่นพี่ตามลำดับ “นี่พี่โทมัสลุงรหัสผม กับพี่พิพัฒน์ รุ่นพี่ในเอก พวกเขา...” “พวกเราอยากร่วมโต๊ะด้วยคน” โทมัสชิงพูดก่อนที่เวฬาจะพูดจบ “เดี๋ยวน้องชายฉันจะมาเพิ่มอีกคนนะ” ธงชัยหันไปบอกนาฬิกา “อืม” เธอรับคำ รู้ว่าเขาแอบชอบเธอ หลังๆ มานี่เลยทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร เพราะรู้ว่าปภัสแอบชอบธงชัย เธอลอบมองเขารู้สึกเจ็บแปลบๆ เวลาธงชัยเอาใจนาฬิกา “งั้นพวกผู้ชายนั่งฝั่งนี้แล้วกัน พวกสาวๆ จะนั่งอีกฝั่ง จะได้เมาส์มอยกันถนัด” นาฬิกาบอกเป็นเชิงให้ธงชัยลุกย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้ามเพราะสงสารปภัส หนุ่มวิศวะฯ ปีสามทั้งสองยิ้มอย่างพอใจที่นาฬิกาตัดสินใจแบบนั้น สักพักพักรบก็เดินเข้ามายกมือไหว้ทุกคนแล้วหันไปเจอเวฬาที่มองมายังเขา “นี่ไอ้พักรบ น้องชายฉันเอง แต่ไม่ต้องจีบนะ น้องฉันไม่ชอบผู้หญิง” ธงชัยบอกเพื่อนๆ เย้าน้องชายตัวเองเล่น “พูดมากน่าพี่ธง” พักรบบ่นแล้วเดินไปนั่งที่ว่างระหว่างนาฬิกาและปภัส “ปลากรอบ” เวฬาทัก ชะโงกหน้าส่งยิ้มให้ “มาได้ไง” พักรบถาม “นั่นพี่นาฬิกา พี่สาวฉันเอง” เวฬาบอก “เดี๋ยวๆ อะไรรู้จักกันเหรอ” นาฬิกาถาม “ครับพี่นา” พักรบเคยเจอกับเพื่อนของพี่ชายอยู่บ่อยๆ จึงไม่ได้เคอะเขินอะไร “แล้วทำไมไปเรียกรบแบบนั้น” นาฬิกาถาม ธงชัยก็สงสัย “ก็ชื่อพักรบเวลาเขียนภาษาอังกฤษใช่ปะ มันอ่านได้ว่าปลากรอบ” เวฬาบอกแล้วนั่งขำ “หนักกว่าคนก่อนที่เรียกแกประกอบอีกไอ้รบเอ๊ย” ธงชัยหัวเราะ “เดี๋ยวนะแก ไอ้ธง ตอนปีหนึ่งแกก็โดนรุ่นพี่เรียก ‘ต้องใช้’ ไม่ใช่เหรอ” ปภัสเอ่ยขึ้น ทั้งโต๊ะฮาครืน สองพี่น้องที่เวลาเขียนชื่อเป็นภาษาอังกฤษแล้วคนจะชอบอ่านเพี้ยนเสียงออกไป ทุกคนทยอยออกไปตักของที่ตัวเองชอบมา ธงชัย พักรบ นาฬิกา และเวฬา ใช้เตาเดียวกัน ส่วนโทมัสกับพิพัฒน์ ใช้เตาเดียวกันกับปภัสและมีนาที่ตอนนี้แกล้งตัวบิดไปมาเพราะความเขินอาย แสดงให้รู้ว่าชอบผู้ชายกลบเกลื่อนความจริงที่ว่าตัวเองนั้นจริงๆแล้วชอบผู้หญิง เวฬามองพักรบที่กินจุเกินตัว ตอนนี้เดินออกไปตักมาอีกรอบ เวฬาเดินตามไป “ปลากรอบ กินเยอะไปปะ” เวฬาถาม “บุฟเฟ่ต์นะ ฉันจะกินอะไรก็ได้ปะ แล้วเลิกเรียกว่าปลากรอบได้แล้ว” พักรบบ่น “จะเรียกปลากรอบนี่แหละ...น่ารักดี” เวฬาบอก ย้ำเสียงเบาท้ายประโยคให้คนฟังใจเต้น พักรบเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ หน้าแดงไปถึงใบหู นาฬิกาถึงรู้ว่าพักรบมีใจให้น้องชายของตน เธอจึงมองพฤติกรรมของน้องชายที่มีต่อพักรบ รู้สึกไม่ดีหากเวฬาจะมาอ่อยพักรบเล่นๆ เวฬาที่ตอนนี้ยิ้มกริ่ม มองดูคนตรงหน้าที่หน้าแดง เดาไม่ออกว่าเขินหรือโกรธกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพักรบคือคนที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอหน้า ในขณะที่โทมัสกับพิพัฒน์ลอบมองธงชัยที่เอาแต่มองนาฬิกาอยู่ไม่สนใจคนรอบข้าง จนนาฬิกาดูอึดอัด “พี่ธง ไปส่งรบที่หอด้วย” พักรบบอกพี่ชายหลังจากทานเสร็จ เขาไม่ได้พักที่บ้านกับครอบครัว เพราะอยากมาใช้ชีวิตที่หอในมากกว่า “เดี๋ยวเรากับพี่นาไปส่ง” เวฬาบอก ทำเอาธงชัยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ดูน้องชายทำหน้าปกติไม่มีท่าทีอยากปฏิเสธก็เลยเงียบ “ไม่เป็นไร ฉันอยากกลับกับพี่ธง พอดีมีเรื่องต้องคุยกัน” พักรบบอกแล้วลากแขนพี่ชายออกไปทันที ปภัสมองตามธงชัยออกไป แล้วชวนมีนากลับ นาฬิกาหันไปมองสองหนุ่มที่เงียบตั้งแต่เข้ามาที่ร้านแล้ว “ขอโทษนะเพื่อนเยอะ วุ่นวายไปหน่อย” “ขอโทษทำไม พวกเราเองแหละที่ต้องขอโทษที่มารบกวนพวกเธอ” พิพัฒน์กล่าว “ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ” โทมัสบอกนาฬิกา สายตาแสดงถึงความห่วงใยจากใจจริง นาฬิกาใจเต้นตึกตักแต่ก็ต้องห้ามใจไว้เพราะยังไม่มั่นใจว่าคือเขาหรือเปล่า ‘ทำไมความรักของเรามันไม่ง่ายเหมือนความรักของคนทั่วไปเลยนะ มีตัวเลือกตั้งสองคนเลย’ นาฬิกาคิดในใจอย่างเสียดาย *************************** เมื่อถึงรถ นาฬิกาก็ต่อว่าเวฬาเรื่องที่ทำเหมือนให้ความหวังกับพักรบ “เว พี่ไม่อยากให้เวสนิทกับพักรบไปมากกว่านี้ได้รึเปล่า เวก็รู้ว่าพักรบเขาชอบผู้ชาย ถ้าเวให้ความหวังเขา คนที่เจ็บคือพักรบเองนะ” นาฬิกาบอก “มีคนเตือนผมสองคนแล้วนะ นี่ผมดูเป็นคนหลอกลวง ชอบให้ความหวังคนขนาดนั้นเลยเหรอ” เวฬาตัดพ้อพี่สาว “พี่ไม่อยากให้รบเสียใจ เวเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ” “พักรบมันไม่เสียใจหรอกพี่นา ‘ผมเจอเนื้อคู่แล้ว’ ยังไงก็ไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ” เวฬาบอกพี่สาว “หมายความว่ายังไง หรือว่า เวชอบ...” นาฬิกาถาม “ผมชอบพักรบ” เวฬาบอกอย่างปลื้มใจ และก็นิ่งไปสักพัก “พี่นา พี่ว่าความรักของเพศเดียวกันมันจะไปกันรอดรึเปล่า” เวฬาถามเสียงอ่อน “พี่ว่าสายใยที่จับคู่ให้เรามันต้องมีเหตุผลของมัน คนที่รักชอบเพศเดียวกันมีเยอะแยะ” นาฬิกาให้กำลังใจน้องชาย “พี่ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ว่าชอบพักรบ” เวฬาพูด “เวต้องลองสานสัมพันธ์ตามความรู้สึก พี่อยากให้เวมั่นใจจริงๆว่ารบคือคนที่ใช่ เพราะการที่ลองคบหากันแล้วต้องจากลา มันจะสร้างความเจ็บปวดให้ทั้งสองฝ่าย” นาฬิกาบอกน้องชายตามที่เธอคิด “พี่จะบอกว่า ให้ผมลองดูพักรบไปก่อน ประมาณนี้ปะ” เวฬาถาม เริ่มรู้สึกดีขึ้น “จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้นะ” นาฬิกาบอก “แล้วถ้าผมมั่นใจว่าผมชอบรบและรบเองก็อาจชอบผมอยู่ล่ะ ผมจะออกตัวจีบเลยได้หรือเปล่า” เวฬายกตัวอย่าง เขาพยายามจะทำให้ตัวเองสบายใจที่สุด นาฬิกายิ้ม ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เพราะเธอเองก็ยังไม่เข้าใจความรักด้วยซ้ำ “งั้นก็จีบพักรบให้สำเร็จสิ พี่เชื่อว่าเวทำได้” นาฬิกาได้แต่ปลอบ อยากบอกน้องชายว่าอีกฝ่ายมีใจให้แต่ก็บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่เวฬาต้องเรียนรู้เอาเอง ชายหนุ่มเริ่มสับสนตั้งแต่รู้ว่าตนเองชอบพักรบ ถึงครอบครัวจะเปิดกว้างเรื่องเพศ แต่สำหรับเขาการมีแฟนเป็นผู้ชายมันก็ค่อนข้างจะคิดมากหน่อย เพราะวิธีการสานสัมพันธ์มันยากกว่าการจีบผู้หญิง แถมไม่รู้ว่าพักรบคิดอย่างไรกับตนอีก ‘ฉันจะเข้าหานายด้วยวิธีไหนดี จีบผู้ชายมันเหมือนจีบผู้หญิงรึเปล่าว่ะ ฉันจะดีพอให้นายเลือกรึเปล่านะ’ ***************************

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more