พ่อแม่ของเวฬารู้เรื่องที่เวฬากำลังจะมีแฟน แล้วบ่นให้เขาเล็กน้อย เพราะเขายังอายุไม่ถึงยี่สิบปีบริบูรณ์
‘อีกแค่เดือนเดียวก็จะยี่สิบแล้วแท้ๆ’ เวฬาบ่นในใจ
พ่อแม่ร่วมกันบ่นลูกชายไม่หยุด โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ที่บ่นจนเวฬากินข้าวต่อแทบไม่ลง
“ถ้าการเรียนตกนะ คอยดูเลย” ฤดีบ่นต่อซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด
“แค่มีแฟนนะแม่ ไม่เป็นไรมั้ง เราเองก็ยังจีบกันตั้งแต่ปีหนึ่งเลย” นาทีบอกภรรยา
“เรายับยั้งชั่งใจได้ไงคะ แต่ดูทุกวันนี้สิคะ มีแต่สิ่งยั่วยุ” ฤดีพูดอย่างเป็นกังวล
“ผมสำนึกผิดแล้วนี่ครับแม่” เวฬาพูดเสียงอ่อน
“เฮ้อ!” ฤดีถอนหายใจ
“แล้วนี่สรุปเจอคนที่ใช่แล้วว่างั้นเถอะ” นาทีเปลี่ยนเรื่องโดยการถามลูกชาย
“ครับ เป็นผู้ชาย” เวฬาบอกด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
“สู้ๆ นะพ่อเป็นกำลังใจให้” นาทีพูดแล้วตักเต้าหู้ไข่ในถ้วยต้มจืดให้ลูกชาย เขาเข้าใจยุคสมัยนี้ดี ว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องที่เปิดกว้างมากแล้ว
“ขอบคุณครับพ่อ” เวฬาบอก
