11
1572 คำ
“น้อยนิดอะไรกันครับ กับข้าวเยอะขนาดนี้ผมคงกินคนเดียวไม่หมดหรอกครับ คุณบัวทานอะไรหรือยังครับ”
“เชิญคุณพงศ์ตามสบายเถอะค่ะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ
“ผมนั่งทานคนเดียวรู้สึกเหงาครับ เอาเป็นว่าทานด้วยกันดีกว่า แล้วคุณลุงกับคุณป้าเขาทานอะไรกันหรือยังล่ะครับ” เขาเอ่ยถามอย่างใส่ใจ
“ทานกันแล้วค่ะ” เธอตอบอย่างสุภาพ ไม่เคยให้คนเฒ่าคนแก่ทั้งสองต้องอดอยากหิวโหยหรือไม่ใส่ใจเลยสักครั้ง
“คุณทานเป็นเพื่อนผมหน่อยสิครับ”
“ค่ะ” เธอรับคำ ไม่อยากปฏิเสธให้เขาต้องเสียน้ำใจ จริงๆ เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยสักนิด คิดว่ารอให้เขาทานเสร็จเสียก่อน ค่อยว่ากันอีกทีหนึ่ง เนื่องจากเป็นคนทานง่าย ขอให้แขกพึงพอใจกับอาหารและที่พักเธอก็พึงพอใจแล้ว
เขาเชื้อเชิญอย่างมีไมตรี เพราะรู้ว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไร เผอิญเขาเดินลงมานานแล้ว จึงได้ยินเธอพูดกับเจ้าหลงว่าอาหารมื้อนี้ปรุงจากวัตถุดิบที่เหลืออยู่ในบ้านที่พอจะหาได้ เขาพอเข้าใจว่าสถานะทางการเงินของเธอไม่สู้ดีนัก อีกทั้งยังเห็นป้าพิณกับลุงขันที่คอยช่วยเหลือหาโน้นหานี่ให้ก็นึกเห็นใจ ทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่นอบน้อม แววตานั้นบ่งบอกว่าดีใจที่เจ้านายสาวมีแขกมาพัก เดาเอาว่าที่นี่คงไม่มีแขกมาพักนานแล้ว แต่เขานึกชื่นชมว่าบัวบุษบามีน้ำใจแบ่งอาหารให้คนทั้งสอง แต่ตัวเองกลับยอมไม่กินอะไรเสียเอง
“ขอบคุณนะคะ” บัวบุษบานั่งลงอย่างสุภาพ ก่อนจะทำหน้าที่ตักข้าวผัดน้ำพริกลงเรือให้เขา
“กลิ่นหอมมากๆ เลยนะครับ ฝีมือของคุณ เชฟในเมืองกรุงยังสู้ไม่ได้เลย”
“คุณพงศ์ยอกันเกินไปแล้วค่ะ บัวแค่หัดทำอาหารเองตั้งแต่เด็ก เลยพอทำได้บ้าง”
“อร่อยนะครับนี่” เขาตักทาน เคี้ยวหมดคำก็เอ่ยชมอย่างสุภาพ บัวบุษบาสังเกตว่าเขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสุภาพเรียบร้อย พูดน้อย เคี้ยวข้าวละเอียดก่อนกลืน และสะอาดสะอ้าน เล็บมือเล็บเท้า เขาตัดสั้นสะอาดน่ามอง ผิวพรรณ เส้นผมก็ดูสุขภาพดี เป็นระเบียบ อย่างคนที่รักสุขภาพ คงจะชอบออกกำลังกายอยู่มาก เขาดูเป็นผู้ดีทุกระเบียบนิ้ว แต่ไม่ได้กระเดียดไปทางเพศที่สาม หรือเป็นผู้ชายสำอางจนเกินงาม
“ไม่ได้ทำอาหารอะไรเป็นพิเศษนะคะ แต่ทำอาหารง่ายๆ ตามวัตถุดิบที่มี” เธอพูดออกตัวเอาไว้ก่อน เพราะมีวัตถุดิบอะไร นึกเมนูอะไรได้ก็จับมาทำเสียตอนนั้นเลย
“ผมทานง่ายครับ อะไรก็ได้ ยิ่งอร่อยๆ แบบนี้ผมไม่ปฏิเสธแน่นอน” เธอยิ้มกว้างสดใสเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ลุ้นกันอยู่ว่าแขกคนสำคัญและเจ้าหนี้รายใหญ่อาจจะไม่พึงใจกับอาหารที่เธอจัดหา
หลังจากคำชมเขาก็ทานอาหารเงียบๆ ไม่พูดมาก หรือชวนคุยอะไรอีก บัวบุษบาเองก็ค่อยๆ ทานอาหารของเธอไปอย่างเงียบเชียบ
พงศ์อินทร์เองลอบสังเกตหญิงสาวอย่างสุภาพบัวบุษบาเรียบร้อย เป็นกุลสตรี อย่างที่เขารู้แน่ชัดคือเธอทำอาหารได้อร่อยเหลือเกิน กิริยามารยาทนั้นงดงาม และสะอาดสะอ้าน เธอคงไม่รู้ว่าเขาแอบมองเธอทำอาหาร เก็บกวาดเช็ดถูห้องครัวอย่างเพลินตาแค่ไหน น้อยนักจะหาผู้หญิงเก่งด้านการทำอาหาร และเป็นแม่ศรีเรือนเช่นนี้ แต่เธอก็หาใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ชอบหมกอยู่ก้นครัว กลับดูเข้มแข็งและพร้อมจะยืนหยัดแม้ต้องดูแลกิจการของครอบครัวเพียงคนเดียว ไร้แววของพี่ชายที่จริงๆ แล้วต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงนำพากิจการที่เหลืออยู่ มากกว่าผู้เป็นน้องสาว
เขาเคยเห็นหลายครอบครัวที่ลูกชายมักไม่เอาไหน เอาเปรียบน้องสาวพี่สาวทั้งๆ ที่เกิดมาเป็นผู้ชายแท้ๆ ที่ได้เปรียบเพราะแข็งแรงกว่า แต่กลับพึ่งพิงอะไรไม่ได้ ขาดความรับผิดชอบ แบมือขอเงินพ่อแม่ไปวันๆ
บัวบุษบาคอยดูแลพงศ์อินทร์อย่างดี เธอเดินออกมาหาเขาขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนมองดาวบนท้องฟ้ากว้าง ระเบียงมุมนี้ไม่มีต้นไม้คอยบดบัง ทำให้สามารถมองท้องฟ้าได้เด่นชัดกว่าส่วนอื่นของบ้านส่วนลุงขันกับป้าพิณนั้นไปพักผ่อนที่เรือนพักของแกเรียบร้อยแล้ว เพราะถ้าไม่มีเรื่องอะไร บัวบุษบามักไม่รบกวนคนแก่ทั้งสองที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอยามพี่ชายออกไปข้างนอกและไม่กลับบ้านกลับช่อง
“คุณพงศ์จะรับชาร้อนสักแก้วไหมคะ” เธอเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรครับ ผมอิ่มแล้ว นี่ครับ” เขายื่นซองสีขาวให้เธอ
“อะไรคะ”
“ค่าที่พักสามเดือนครับ”
“คุณพงศ์จะจ่ายล่วงหน้าเหรอคะ” เธอถามอย่างแปลกใจ เพราะไม่ได้เรียกร้องเงินค่าที่พักกับเขาก่อน ทั้งที่จริงๆ แล้วก็สมควร เพราะถ้าเขาเกิดเบี้ยวขึ้นมาเหมือนลูกค้ารายอื่น สาเหตุอาจเกิดจากการโดนแกล้ง เธออาจชวดรายได้ไปอีก แถมยังต้องเสียเงินค่าอาหารและค่าอื่นๆ อีกพอควรในการเข้าพักของแขก ต้องไปแจ้งความเป็นคดีกันอีกให้ลำบากยุ่งยาก แต่พอคิดว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ เธอรู้สึกหดหู่ขึ้นมาในทันที ไม่ใช่เขาต้องให้เงินเธอ แต่เธอต้องหาเงินใช้หนี้เขาต่างหาก รวมถึงให้เขาพักฟรีจนกว่าจะหมดหนี้ จะบากหน้าไปขอหยิบยืมลุงทองถม เธอก็เกรงใจเหลือเกิน เพราะเท่าที่ผ่านมาท่านก็ไม่เคยทวงคืน ในขณะที่พี่ชายของเธอไม่เคยทุกข์ร้อนอะไรเลย
“ใช่ครับ”
“มันเยอะไปนะคะ เกินกว่าค่าที่พักปกติเสียอีก” เธอดูจำนวนเงินในซองแล้วตกใจ
“เป็นค่าอาหารครับ ผมอาจจะอยากทานอะไรพิสดาร คุณจะได้จัดหาให้”
“แหม... คุณพงศ์คงไม่กินอะไรพิสดารเกินมนุษย์มนาหรอกค่ะ” เธออดขำมุกของเขาเสียไม่ได้ พงศ์อินทร์มีวิธีพูดให้เธอไม่รู้สึกกระดากมากนักในการรับเงินของเขา
“ก็ไม่แน่นะครับ”
“งั้นบอกมาได้เลยค่ะ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง บัวจะจัดให้คุณพงศ์เอง”
“ผมคงต้องรบกวนให้คุณทำอาหารให้ทานอีกหลายๆ มื้อเพราะรสมือของคุณอร่อยจริงๆ ผมทานเสียจนแน่นท้อง”
“แต่ค่าภาพวาด...” เธออยากใช้หนี้เขาให้หมดเร็วๆ
“เอาไว้ค่อยว่ากันครับ ดาวที่นี่สวยดีนะครับ” เขาเปลี่ยนเรื่อง เปิดโอกาสให้เธอเก็บเงินส่วนที่เขาให้เป็นค่าที่พักได้ตามสบาย ใช่ว่าบัวบุษบาจะไม่รู้ความปรารถนาดีที่เขากำลังกระทำ เธอรับรู้ว่าเขาใส่ใจกับรายละเอียดเล็กน้อยตรงนี้ด้วยและรู้จักมารยาทที่ดี
“คุณพงศ์เป็นจิตกรเหรอคะ” เธอชวนเขาคุยเพื่อทำความคุ้นเคยกับเจ้าหนี้คนนี้เอาไว้ ไม่ใช่เพื่อจะยืมหนี้เพิ่ม แต่เพราะหากเขาประทับใจพักที่นี่นานๆ บางทีเธออาจจะไม่ต้องหาเงินมาไถ่ภาพวาดนั้นมากนัก
“ครับ”
“บัววาดรูปไม่เป็นเลยค่ะ เห็นคนที่เขาวาดเก่งๆ แล้วสวยจริงๆ เรียกว่าต้องมีพรสวรรค์กันตั้งแต่เกิดนะคะ ใช่ว่าใครจะหยิบจับพู่กันหรือดินสอขึ้นมาวาดแล้วสวยเหมือนกันหมดเสียที่ไหน”
“คุณบัวคงชอบเล่นดนตรีกับทำอาหารมากกว่ากระมังครับ คนเราชอบไม่เหมือนกัน มีพรสวรรค์ไม่เหมือนกันหรอกครับ”
“ใช่ค่ะ” เธอตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
“คุณบัวเล่นดนตรีชนิดไหนเป็นบ้างครับนอกจากขิม”
“ซอ จะเข้ ระนาดค่ะ”
“เก่งจังเลยนะครับ เขาบอกว่าคนที่เล่นดนตรีต้องใช้สมาธิพอสมควร”
“เหมือนกับวาดภาพกระมังคะ ต้องใช้สมาธิเช่นกัน”
“อันนี้ผมไม่เถียงครับ”
“คุณพงศ์ชอบวาดภาพตั้งแต่เด็กเลยเหรอคะ”
“ใช่ครับ ผมชอบนั่งขีดๆ เขียนๆ เห็นอะไรอยากเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก วาดไปเสียหมด ผมเลยเรียนศิลปะไปพร้อมกับเรียนบริหาร แต่ตอนเรียนปริญญาโทก็เรียนเศรษฐศาสตร์ครับ เพราะต้องช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจ”
“เก่งจังค่ะ แล้วคุณพงศ์เรียนศิลปะไปพร้อมๆ กับบริหารยังไงคะ”
“แบ่งเวลาไปเรียนเป็นคอร์ดๆ ไปครับ”
“แบบนี้นี่เอง คุณเป็นลูกคนเดียวเหรอคะ”
“เปล่าครับ ผมมีน้องชายและน้องสาวอีกสองคนครับ น้องชายผมชอบถ่ายภาพครับ” น้องสาวของเขานั้นจริงๆ เป็นน้องสาวบุญธรรม เพราะมารดารับมาอุปการะตั้งแต่เด็ก แต่เขากับพชรเอ็นดูและรักน้องสาวบุญธรรมคนนี้มาก
“เก่งเหมือนกันเลยนะคะ เคยเห็นคนที่ถ่ายภาพสวยแล้วอิจฉาจังค่ะ บัวถ่ายภาพไม่เอาไหนเลย เห็นเขาบอกว่าต้องไปเรียนนะคะ”
“คงใช่ครับ แต่เป็นความชอบส่วนตัวด้วยนะครับ ถ้าไม่ชอบให้ไปเรียนก็คงไม่ชอบ น้องชายของผมเห็นอะไรไม่ได้ ถ่ายเก็บเอาไว้เสียหมดครับ”
- ผู้เขียน
