ยั่ว

“แพรฉันอยากได้พ่อแกเป็นผัวฉันต้องทำยังไงวะ” พรวด! ทันทีที่จบประโยคน้ำอัดลมที่อยู่ในปากหญิงสาวที่ชื่อแพรก็พุ่งออกมาจากปากทันที ตามมาด้วยเสียงไอจากการสำลักน้ำของหญิงสาว จนเจ้าของประโยคเด็ดนั้นต้องรีบดึงกระดาษทิชชูที่อยู่ในกระเป๋าออกมาส่งให้เพื่อนที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงหน้า ผ้าแพรรีบคว้าทิชชูที่เพื่อนสาวส่งมาให้มาเช็ดปากตัวเอง พลางมองเพื่อนสาวด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนเธอจะเอ่ยประโยคนี้ออกมา เพราะมันไม่ใช่ประโยคธรรมดาทั่วไปที่ใครเขาพูดกัน “พูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่าไหม” ผ้าแพรเอ่ยถามใยไหมออกไป พร้อมทั้งขยับตัวเข้ามานั่งข้างเพื่อนสาวมากขึ้น จ้องมองใบหน้าใยไหมเขม็งอย่างรอคอยคำตอบ แม้จะรู้อยู่บ้างว่าเพื่อนสาวนั้นชื่นชอบพ่อของตัวเองขนาดไหน เพราะชอบถามถึงบ่อยๆ และยังแอบถ่ายรูปพ่อของเธอเก็บเอาไว้ แต่ใครจะคิดว่าเพื่อนของเธอจะจริงจังถึงขนาดอยากได้พ่อของเธอมาทำสามี “รู้สิ รู้ดี มีสติทุกอย่าง แพรฉันพูดจริงนะ ฉันชอบพ่อแกนะ ฉันอยากได้พ่อแกมาเป็นสามีอะ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเห็นหน้าพ่อแก ฉันก็ตกหลุมรักในทันที มันคือรักแรกพบอะ แกเข้าใจปะและฉันก็ตั้งปณิธานกับตัวเองเอาไว้ว่าฉันต้องเอาพ่อแกมาทำสามีและมาเป็นพ่อของลูกฉันให้ได้” ผ้าแพรถึงกับอ้าปากค้างตาเบิกกว้างเป็นรอบที่สอง อยากจะยกมือขึ้นมาทาบอกและอุทานออกมาว่าคุณพระช่วยแต่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะยังตกใจกับสิ่งที่ได้ยินไม่หาย ถ้าพูดถึงเรื่องความรักเธอเข้าใจ แม้จะไม่ได้ลึกซึ้งหรือเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ แต่เธอก็พอจะรู้มาบ้างว่าเป็นเช่นไร อานุภาพของความรักร้ายแรงและยิ่งใหญ่เพียงใด ส่วนเรื่องที่ใยไหมบอกว่ารักพ่อเธอนั้น เธอก็คิดว่ามันคือเรื่องที่เกิดขึ้นได้ เพราะความรักไม่มีตายตัวสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกเพศทุกวัย แต่ที่เธอหนักใจก็คือพ่อของเธอนี่สิจะเล่นด้วยหรือ ในเมื่อตลอดเวลาที่เธอคบกับใยไหมเป็นเพื่อน พ่อเธอก็พร่ำเตือนอยู่ตลอดเวลาว่าให้เธอออกห่างจากใยไหม เพราะกลัวใยไหมจะพาเธอเสียคน “เข้าใจ แต่แกก็รู้ว่าพ่อฉัน มองแกเป็นคนยังไง” “เพราะเหตุนี้ไง ถึงอยากเอาชนะพ่อแก” “ด้วยการอยากได้พ่อฉันทำสามีเนี่ยนะ” ใยไหมพยักหน้ารับอย่างจริงจัง สายตาทอประกายมุ่งมั่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ใช่ ทำไมวะ แค่ฉันแต่งตัวโป๊ ชอบเที่ยวกลางคืน ทำตัวแรงๆ พ่อเธอก็มองฉันเป็นคนไม่ดีแล้ว ทั้งที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้แรดหรือร่านหรือมั่วกับผู้ชายคนไหนเลยสักนิด ที่ฉันออกเที่ยวก็เพราะว่าฉันเหงาปะ ฉันไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว” ใยไหมคือผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการการดูแลเอาใจใส่ ต้องการความรัก ความอบอุ่นจากครอบครัวเหมือนดั่งลูกคนอื่นทั่วไป ทว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับจากครอบครัวตั้งแต่ในวัยเด็กจนมาถึงปัจจุบัน พ่อและแม่ของหญิงสาวเป็นนักการทูตที่ต้องเดินทางตลอดเวลา และยังไม่ได้ประจำอยู่ที่ประเทศไทย ด้วยความที่เธอไม่อยากย้ายโรงเรียนบ่อยเธอจึงอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวตั้งแต่เด็ก โดยมีแม่นมเป็นคนเลี้ยงดูมา เมื่อแม่นมเสียชีวิตเธอจึงเลือกที่จะย้ายออกจากบ้านหลังใหญ่โตที่เต็มไปด้วยความเหงามาอยู่ที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยแทน “ฉันเข้าใจ แต่พ่อฉันท่านปักใจเชื่อไปแล้วไง เพราะฉะนั้นมันก็ยากที่ท่านจะมองแกเป็นคนเรียบร้อย” “ฉันถามแกจริงๆ นะแพร และแกก็ต้องตอบฉันตามความเป็นจริงด้วยห้ามโกหก ห้ามกลัวว่าฉันจะเสียใจหรืออะไรใดๆ ทั้งสิ้น...แกรังเกียจไหมถ้าวันหนึ่งฉันจะก้าวไปเป็นแม่เลี้ยงของแก” ผ้าไหมถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจกับคำถามของเพื่อน เธอก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง “แกคือเพื่อนรักของฉัน และฉันก็รู้จักนิสัยแกดีว่าเป็นคนยังไง ไอ้ภาพแรงๆ ที่แกสร้างมาก็เพื่อป้องกันตัวเองจากผู้ชายที่จ้องจะกินแก ความเข้มแข็งของแกก็เช่นกัน มันแทบไม่มีอยู่จริงเลยต่างหาก ต่อหน้าคนอื่นแกอาจจะแรง ร้าย ปากจัด พร้อมลุย แต่พอแกคนเดียว แกมันก็คือผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องการคนดูแลคนหนึ่ง และอีกอย่างถ้าการที่แกจะมาเป็นแม่เลี้ยงฉันมันทำให้พ่อฉันมีความสุข มันทำให้พ่อฉันหลุดพ้นจากความเสียใจที่หล่อหลอมจนทำให้กลายเป็นคนเย็นชา ฉันก็พร้อมจะรับแกเข้ามาในครอบครัวของฉัน ยินดีรับแกมาเป็นแม่เลี้ยงด้วยความเต็มใจ และจะดีใจมากที่ผู้หญิงคนนั้นคือแก” เมื่อได้ยินแบบนี้ใยไหมก็โผล่เข้าไปกอดผ้าแพรด้วยความดีใจและตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า “ขอบคุณนะแพร แกคือเพื่อนรักฉันจริงๆ” และนั่นคือเหตุการณ์เมื่อหกเดือนก่อนที่เกิดขึ้น หลังจากวันที่ประกาศออกไปแบบนั้น ใยไหมก็ทำทุกวิถีทางเพื่อต้องการให้พ่อของผ้าแพรใจอ่อน แต่ดูเหมือนสิ่งที่ทำจะศูนย์เปล่าเมื่อพ่อของผ้าแพรยังเมินเฉยใส่เช่นเดิมไม่เปลี่ยน และดูเหมือนจะไม่ชอบใยไหมเพิ่มมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ “นั่งคิดอะไรอยู่แก ทำไมยังไม่กลับบ้าน” ผ้าแพรเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินกลับออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเห็นใยไหมนั่งอยู่ที่เก้าอี้เหมือนเดิม ทั้งที่ก่อนหน้าบอกกับเธอว่าจะกลับบ้านแล้วแท้ๆ “รถไม่รู้เป็นอะไร สตาร์ทไม่ติด ก็เลยนั่งทำใจก่อน ว่าตกลงจะกลับคอนโดยังไง” “เอาอย่างนี้ไหม ให้พ่อฉันไปส่ง” เมื่อเพื่อนเปิดทางให้แบบนี้มีหรือที่ใยไหมจะไม่คว้าเอาไว้ รอยยิ้มขอบคุณปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยนั้นทันที “อย่างนี้สิ ถึงได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรัก” เมื่อจบประโยคของใยไหมรถยนต์สีดำก็วิ่งเข้ามาจอดลงที่หน้าตึก ผ้าแพรจึงรีบลุกขึ้นโดยที่ใยไหมก็ยืนขึ้นเช่นเดียวกันก่อนสองสาวเพื่อนรักจะเดินไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่