ตอนที่ 5

1221 คำ
แม้จะอยู่ในกลุ่มของผู้ชายที่มีความสูงไล่เลี่ยกันล้อมรอบ แต่ไทโรน คาร์ตันก็จะดูโดดเด่นและมีอำนาจมากกว่าเสมอ “ไปแก้ไขมาใหม่ ผมยังไม่พอใจกับคุณสมบัติของปืนกระบอกนี้” ไทโรนพูดกับทีมวิศวกรรมของตัวเอง แม้คนพวกนี้จะมีมันสมองที่น่ายกย่องแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางมองการณ์ไกลได้เท่ากับผู้ชายที่อยู่กับความเสี่ยงมาตลอดชีวิตเช่นเขาได้ “แต่ปืนกระบอกนี้ก็มีคุณสมบัติตรงตามสเปกที่ทางกองทัพให้มาแล้วนะครับ ผมคิดว่า...” “คู่แข่งเรามีเป็นร้อย ดังนั้นถ้าเราทำแค่ตามคำสั่ง ไม่มีทางที่จะได้เป็นที่หนึ่ง ไปทำตามที่ผมบอก แล้วกลับมาประชุมกันใหม่ในอีกสามวันข้างหน้า” “ครับ คุณไท” ไทโรนยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง เฮ็นรี่กับแดนนี่เดินตามหลังมาติดๆ “คุณไทจะทำงานต่อ หรือกลับเลยครับ” คนถูกถามยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงยิ่งกว่ารถยนต์หรูขึ้นมาจ้อง “กลับ... แต่ไม่ใช่ที่คาร์ตัน บรีซ” สูทหรูถูกดึงขึ้นมาพาดที่บ่าบึกบึน ก่อนที่เจ้าของร่างแสนสง่างามจะก้าวยาวๆ ตรงไปยังลิฟต์ตัวใหญ่ โดยมีสองบอดี้การ์ดคู่ใจเดินตามไปไม่ห่าง “คุณไทจะไปไนต์ คาร์ตันใช่ไหมครับ” “ใช่ หลังจากประชุมมาเหนื่อยๆ ฉันก็ต้องไปหาที่ผ่อนคลายบ้าง” คนพูดก้าวขึ้นมานั่งบนรถลีมูซีนสีดำราคาแพงระยับ แดนนี่โค้งให้ด้วยความนอบน้อมก่อนจะเดินไปขึ้นนั่งข้างคนขับซึ่งก็คือเฮ็นรี่ ไม่นานรถคันงามก็แล่นออกจากหน้าเจนเนรัล คาร์ตัน มุ่งหน้าสู่สถานบันเทิงที่ไทโรน คาร์ตันแสนโปรดปราน “คืนนี้คุณไทต้องการสาวสวยชาติไหนมาปรนนิบัติดีครับ ลาติน หรือว่าเป็นสาวรัสเซีย...” “ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายผู้หญิงแปลกๆ คืนนี้ฉันอยากดื่มคนเดียว...” ไทโรนส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาสีสนิมมองผ่านกระจกสีดำของตัวรถออกไปยังบรรยากาศด้านนอก แม้จะยังไม่เย็นมาก แต่แสงอาทิตย์กลับถูกก้อนเมฆฝนบดบังเอาไว้จนหมด แล้วภาพดวงหน้าหวานของพุดแก้วก็ผุดพรายขึ้นมาในสมอง ภาพกายสาวอวบอิ่มในชุดสีทองรัดรูป ให้ตายเถอะ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าหล่อนเป็นคนของยูไนเต็ด บราวน์ แต่ร่างกายของเขากับลุกชันขึ้นอย่างดุดันทุกครั้งยามที่มีภาพของเจ้าหล่อนมาอยู่ในหัว “บ้าชิบ... เธอมันก็แค่นางนกต่อ แพท... ไม่สิ... พุดแก้ว” แม้จะพึมพำในลำคอแต่เสียงกระด้างนั้นก็ยังเข้าหูของเฮ็นรี่และแดนนี่อยู่ดี สองบอดี้การ์ดหันหน้าสบตากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา บรรยากาศในรถคันงามจึงเงียบสงัดจนกระทั่งแล่นมาจอดที่หน้าไนต์ คาร์ตัน “เชิญครับคุณไท” แดนนี่รีบมาเปิดประตูให้กับไทโรน ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ ตั้งใจจะเดินมุ่งหน้าตรงไปยังดินแดนส่วนตัวของตนเอง แต่เสียงของกลุ่มนักเที่ยวผู้ชายที่เดินสวนดังมาเข้าหูเสียก่อน “วันนี้นักร้องคนใหม่สวยสะบัดเลยว่ะ กูจะออฟให้ได้คืนนี้” คนพวกนั้นเดินจากไปแล้ว ไทโรนจึงหันกลับไปถามแดนนี่ “ไนต์คลับเรารับนักร้องคนใหม่หรือแดนนี่” “เดี๋ยวผมไปถามเจ้าคาร์ซให้ครับ เชิญคุณไทพักผ่อนที่ห้องพักก่อนครับ” ไทโรนกำลังจะเดินไป เสียงนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มหนึ่งก็ดังมาเข้าหูอีก “นักร้องใหม่หน้าตาราวกับนางฟ้า มึงเห็นกันหรือเปล่า คืนนี้เราลากไปกกข้างนอกดีกว่า แบบสวิงกิ้งเป็นไง พวกมึงสนไหม” “สนสิโว้ย... แต่คงต้องจ่ายหนักหน่อย ไม่งั้นน้องพุดแก้วคงไม่ยอมไป” พุดแก้ว? ชื่อนี้ทำให้ร่างของไทโรนแข็งทื่อกลายเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบสีสนิมเข้มจัด จากที่เคยคิดจะปลีกตัวไปพักผ่อน กลับเปลี่ยนทิศทาง “คุณไทจะไปไหนครับ” “ฉันจะเข้าไปในไนต์คลับ อยากจะเห็นหน้านักร้องคนใหม่” แล้วร่างสูงใหญ่แสนสมบูรณ์แบบก็ก้าวยาวๆ เดินจากไป แดนนี่กับเฮ็นรี่รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วงในตัวของเจ้านาย เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที... แม้ดวงหน้างามจะเคลือบด้วยรอยยิ้มหวาน แต่หัวใจกับทุกข์ระบมไปกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ร่างกายของหล่อนในยามนี้เปรียบเสมือนชิ้นเนื้ออันแสนโอชะที่หมาป่าจำนวนมากต่างจับจ้องที่จะฉีกทึ้งรุมกิน สายตาโลมเลีย ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มพึงพอใจจากผู้ชายพวกนั้น มันคือสิ่งที่หล่อนรังเกียจ มันคือสิ่งที่หล่อนขยะแขยง เมื่อไหร่เขาจะมาสักที... เมื่อไหร่ไทโรน คาร์ตันจะปรากฏตัวขึ้น หล่อนอยากจบการโชว์ที่แสนน่าสะอิดสะเอียนนี้ลงเสียที จบลงก่อน... ก่อนที่ลมหายใจของหล่อนจะต้องจบลงเสียเอง “คืนนี้ไปกับพี่นะคนสวย...” “คืนนี้ไปกับป๋าดีกว่า ป๋ามีเงิน มีแรง สามารถทำให้น้องคนสวยครางได้ทั้งคืน” หล่อนต้องยิ้มให้กับคำพูดหยาบโลนของคนพวกนี้ ยิ้มทั้งๆ ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักในหัวใจ เพลงกำลังจะจบลง นรกในค่ำคืนนี้กำลังจะจบสิ้น แต่แล้ว... สายตาของใครบางคนกลับตรึงหล่อนเอาไว้ให้อยู่กับที่ เนื้อเพลงในหัวสลายหายไป ปล่อยให้ดนตรีเล่นไปโดยไร้คำขับร้อง เขา... ไทโรน คาร์ตัน... เขายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ผู้คนมากมายที่ล้อมรอบอยู่แต่เขากลับโดดเด่นเหลือเกิน เขาจ้องมาที่หล่อน... มองมาที่หล่อนด้วยสายตา... ขยะแขยง และสมเพช... ไม่มีความลุ่มหลงในดวงตาคมกริบคู่นั้นเลย พุดแก้วยืนตัวสั่นเทา หัวใจเต้นช้าลง และที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือเหมือนจะเป็นลม แต่เฮือกสุดท้ายก็กัดฟันหมุนตัววิ่งหนีลงจากเวทีได้ก่อนที่จะล้มลงไป หล่อนรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ซ่อนเร้นตัวอยู่ภายในนั้น เสียงของผู้ชายมากมายร้องตะโกนเรียกชื่อหล่อน เสียงไม่ต่างจากมัจจุราชเลยสักนิด มือบางยกขึ้นอุดปากของตัวเองเพื่อกั้นเสียงสะอื้น ความอัปยศอดสูยามนี้ถูกความเสียใจที่เกิดจากสายตาสมเพชของไทโรนกลบทับจนมิด ทำไมหล่อนจะต้องไปสนใจเขาด้วยว่าเขาจะคิดยังไง จะรู้สึกยังไงกับหล่อน สิ่งเดียวที่หล่อนต้องทำก็คือ... ‘แกต้องใช้ทุกมารยาหญิง ทำให้ไอ้ไทโรนมันหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น’ ใช่ หล่อนต้องทำตามคำสั่งของนิโคล อย่าไปสนใจ อย่าไปใส่ใจกับความรู้สึกนึกคิดของใคร ทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จ แล้วชีวิตของหล่อนจะพ้นจากขุมนรก
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม