ตอนที่ 6
1280 คำ
หยาดน้ำตาถูกปาดจนแห้งจากแก้มนวล ก้อนสะอื้นถูกสะกดกลั้นเอาไว้ด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นก็ตัดสินใจก้าวเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยท่วงท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่แล้วความมั่นใจนั้นก็มีอันต้องสลายหายไปในพริบตา เมื่อเจอเขา... ไทโรน คาร์ตันตรงหน้า
“คุณ... ไทโรน คาร์ตัน...”
คนที่กอดอกพิงอยู่กับกำแพงหันกลับมา ยิ้มเยาะ และกวาดมองเนื้อตัวของหล่อนด้วยสายตาสมเพชเวทนา
“ลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ คุณพุดแก้ว รัตนเศรณี”
“คุณ... คุณพูดอะไรของคุณ”
แม้จะพยายามทำเป็นเข้มแข็ง แต่เสียงที่ถามกลับไปดันสั่นเทาจนน่าขบขัน หล่อนถอยห่างเขาตามสัญชาตญาณของนางสาวผู้อ่อนต่อโลก ในขณะที่ไทโรนยังคงยืนจังก้าด้วยท่วงท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอันตราย
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้... นี่มันคือแผนการของพวกเธอ”
“ไม่... ไม่ใช่แบบนั้น ฉัน... ฉันถูกไล่ออกมาจากตระกูลบราวน์แล้วจริงๆ”
“คนทั้งโลกเชื่อในสิ่งที่พวกเธอสร้างขึ้น แต่ฉันไม่มีทางเชื่อ ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่ฉันจะจับเธอโยนออกไป พุดแก้ว”
คนฟังเม้มปากแน่น มองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาวิงวอน เขาฉลาดสมคำร่ำลือจริงๆ เพราะอย่างนี้ไง โทมัสจึงได้ใช้แผนนี้
‘ผู้ชายเจ้าชู้ยังไงก็ตายด้วยมารยาของผู้หญิงทุกคนนั้นแหละ’
คำพูดของโทมัสดังก้องกลับเข้ามาในหู หน้าที่ของหล่อนคือทำให้ไทโรน คาร์ตันติดกับดัก
“คุณไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร แต่ขอร้องอย่าไล่ฉันไปไหนเลย ฉันต้องการทำงานที่นี่”
“ด้วยเหตุผลอะไร”
เขายิ้มเยาะมองอย่างรู้ทัน
“เพราะว่าฉัน...”
แม้จะกลัวแสนกลัวแต่ก็จำต้องกัดฟันเดินนวยนาดเข้าไปหาเขา
ไทโรนแทบจะหัวเราะกร๊ากออกมากับท่าทางเก้ๆ กังๆ ของสตรีตรงหน้า เด็กยังมองรู้เลยว่าแม่เจ้าประคุณไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้เลย
“เพราะอะไร”
“เพราะว่าฉัน... ชอบคุณ...”
นัยน์ตาสีสนิมของไทโรนมืดดำทะมึนขึ้น แม้ภายนอกจะแสดงท่าทางไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้า แต่ภายในกลับเต้นเร่าๆ อยากจะฝากจะฝังความแข็งชันที่ก่อกวนอยู่ที่ซอกขาเข้าไปในกลีบสาวนุ่มของเจ้าหล่อนให้หนักหน่วง กระแทกกระทั้นให้หล่อนครางและคลายความลับทั้งหมดออกมา
เขาอยากจะทำตอนนี้ เดี๋ยวนี้ แต่ก็ทำไม่ได้... จำต้องสะกดกลั้นความอึดอัดปวดร้าวที่ซอกขาเอาไว้อย่างสุดกำลัง
พุดแก้วคือนางนกต่อ ท่องเอาไว้ไทโรน ท่องเอาไว้!
นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายชื่อไทโรน คาร์ตันต้องมาอยู่ในสภาวะอึดอัดปวดร้าวแบบนี้ เขาพยายามจะไม่จับจ้องไปที่เนื้อสาวที่แทบจะทะลักออกมาจากเสื้อและกางเกงขาสั้นจู๋ แต่ก็ทำได้ไม่ตลอด ก็แม่เจ้าประคุณทั้งขาวทั้งอวบเหลือเกินนี่
“อยากนอนกับฉันว่างั้นเถอะ”
บังคับให้ตัวเองทนยิ้มอยู่ได้ หากแต่สีสันของแก้มนวลกลับไม่สามารถบังคับมันได้เลย มันแดงก่ำ นี่ถ้าเป็นตอนกลางวันไทโรนคงเห็นความอับอายขัดเขินบนใบหน้าของหล่อนชัดเจนเลยทีเดียว
“ก็... แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันคิดถึงคุณทุกคืน... ตั้งแต่วันนั้นที่เรา...”
ให้ตายเถอะ เขาอยากจับพุดแก้วให้หันหน้าเข้ากับกำแพง แล้วกระชากกางเกงระยำนี่ออก จากนั้นก็สอดแทรกกระแทกเข้าหาให้หายคลั่ง โยกสะบัดเข้าใส่บั้นท้ายอวบงอนนั้นจนเจ้าหล่อนครางครวญไม่หยุด
บ้าชะมัด นี่เขากลายเป็นผู้ชายบ้าตัณหาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
ไทโรนก่นด่าตัวเองลั่นอก ก่อนจะสะบัดศีรษะแรงๆ จากนั้นก็ยิ้มเยาะให้กับสตรีตรงหน้า สตรีที่มีเรือนกายโค้งเว้าดูยวนตาที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมา
“กลับไปบอกพี่ชายคนดีของเธอเถอะพุดแก้ว...”
เป็นครั้งแรกที่เขาเลือกจะเป็นฝ่ายถอยหลังออกห่าง
“แผนระยำนี่ทำอะไรฉันไม่ได้ผลหรอก”
แล้วคนตัวโตก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้พุดแก้วยืนหน้าซีดเผือดอยู่ด้านหลังตามลำพัง
หล่อนจะทำยังไงดี...? จะทำยังไงดีไทโรนถึงจะตกลงมาในหลุมที่หล่อนขุดรอเอาไว้ หล่อนต้องใช้วิธีไหนกับผู้ชายฉลาดๆ แบบนี้กันนะ
ของเหลวในแก้วใบสวยถูกยกขึ้นเทหายลงไปในลำคอแกร่งจนหมดทุกหยด จากนั้นมันก็ถูกเติมเต็มด้วยของเหลวชนิดเดียวกันใหม่อีกครั้ง และไทโรนก็ยังทำเหมือนเดิมนั่นก็คือกำจัดของเหลวสีอำพันด้วยการเทหายลงไปในลำคออีกครั้ง และอีกครั้ง
“คุณไทครับ ตอนนี้ผมเตรียมสาวสวยหุ่นดีเอาไว้ให้ในห้องพักแล้วครับ”
“ก็บอกแล้วไงว่าคืนนี้ฉันไม่ต้องการใคร หูแตกหรือไงเฮ็นรี่!”
แม้จะอยู่ในความมืดสลัวแต่เฮ็นรี่ก็ยังคงมองเห็นเปลวเพลิงโทสะในดวงตาของเจ้านายสุดหล่ออย่างไทโรน คาร์ตันชัดเจน เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจู่ๆ ทำไมไทโรนถึงได้หัวเสียขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ดูอารมณ์ดีไม่น้อย
“ผมเห็นคุณไทเครียดๆ ก็เลย...”
ไทโรนหันไปส่งสัญญาณให้บริกรเติมเหล้าเพิ่มอีก ก่อนจะเค้นเสียงเดือดดาลออกมา
“อย่าสู่รู้ ถ้าฉันต้องการ ฉันจะบอกนายเอง จะไปไหนก็ไป ฉันอยากดื่มคนเดียว”
เฮ็นรี่มีท่าทางอิดออดเพราะเป็นห่วงเจ้านาย แต่สายตาดุดันของไทโรนก็ทำให้บอดี้การ์ดร่างยักษ์ต้องรีบเดินหายออกไปกับความมืด
ไทโรนกระดกแก้วเหล้าขึ้นเทผ่านลำคออีกครั้ง นัยน์ตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล จ้องผ่านความมืดสลัวของไนต์ คาร์ตันไปยังผู้หญิงในชุดสีเหลืองทองสุดเซ็กซี่ที่ยามนี้กำลังขับกล่อมนักท่องเที่ยวด้วยบทเพลงจังหวะสนุก กายสาวในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้นกำลังเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลง รอยยิ้มหวานฉ่ำที่โปรยปรายออกมานั้นเต็มไปด้วยความยั่วยวน
“บัดซบ! เธอมันอีตัวดีๆ นี่เอง พุดแก้ว”
หนุ่มหล่อผู้ถือหุ้นเกือบทั้งหมดของไนต์คลับสุดหรูแห่งนี้เอาไว้สบถในลำคอ พลางกระดกเหล้าในแก้วจนหมด นัยน์ตากระด้างมืดลึกจ้องไปที่ร่างของพุดแก้วบนเวทีตลอดเวลา ใจหนึ่งอยากจะกระโจนขึ้นไปลากร่างอรชรที่กำลังยักย้ายส่ายสะโพกนั้นลงมา และควักลูกตาของไอ้ผู้ชายทุกคนที่กำลังมองสะโพกอวบอัดของพุดแก้วซะ แต่เขากลับทำอย่างที่คิดไม่ได้ ร่างกายถูกกดดันด้วยศักดิ์ศรี เกมนรกตรงหน้ามันคือเล่ห์กลของโทมัส บราวน์ เขาจะไม่มีวันยอมตกลงไปในบ่อนรกนั้นเด็ดขาด
ชายหนุ่มต้องใช้ความพยายามที่สุดในชีวิตเพื่อที่จะบังคับสายตาของตัวเองให้มาจดจ้องที่แก้วเหล้าในมือ วันนี้เขาดื่มมากเกินไป แต่มันคือหนทางเดียวที่จะทำให้เขาเลิกสนใจนางมารร้ายอย่างพุดแก้วได้ชั่วขณะ
“เติมอีก เร็วเข้า”
บริกรรีบเทเหล้าใส่แก้วให้ไทโรนอีกครั้ง ชายหนุ่มยกขึ้นเทลงคอจนหมด จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้กับคนของตัวเอง
“ไปเรียกผู้หญิงมาให้ฉันสามคน เดี๋ยวนี้”
“ครับ คุณไท”
- ผู้เขียน
