“ดิฉันชื่อ คาเมรอนค่ะ คุณไทให้มาคุม เอ่อ... มาช่วยคุณผู้หญิงทำงานบ้านค่ะ”
สาวใช้ผมสีทองหน้าตายิ้มแย้มเป็นมิตรเดินมาก้มศีรษะให้และแนะนำตัว พุดแก้วฝืนยิ้มตอบ และก็อดที่จะแก้ความเข้าใจผิดของสาวใช้ไม่ได้
“ขอบใจมากจ้ะ แต่ฉันไม่ใช่คุณผู้หญิงหรอกนะ เรียกฉันว่าพุดก็พอ”
“แต่คุณไทสั่งเอาไว้...”
“แต่ฉันไม่ใช่คุณผู้หญิงของที่นี่จริงๆ จ้ะ อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยนะ”
ท่าทางน่าสงสารของพุดแก้วทำให้คาเมรอนจำต้องก้มหน้ายอมทำตาม
“ได้ค่ะคุณผู้หญิง... เอ่อ คุณพุด...”
พุดแก้วยิ้มเศร้าๆ
“ช่วยพาฉันไปทำงานเถอะจ้ะ อยากให้เริ่มตรงไหนก่อนก็บอก ฉันไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้ เดี๋ยวเจ้านายของเธอกลับมา ฉันจะถูกตำหนิเอาได้”
คาเมรอนยิ่งมองพุดแก้วแล้วก็ยิ่งเวทนา ผิวขาวๆ มือเล็กๆ ร่างบอบบางแบบนี้จะทำอะไรได้ แค่เช็ดๆ ถูๆ พื้นก็แทบจะลมจับแล้วมั้ง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไทโรนถึงได้สั่งให้พวกหล่อนหยุดงานทุกคน และสั
