ไทโรนกัดฟัน ข่มตัวเอง และหักพวงมาลัยรถให้กลับขึ้นมาแล่นบนถนนอีกครั้ง ด้วยความเร็วไม่นานนักเขาก็มาถึงคาร์ตัน บรีซอย่างที่ใจต้องการ ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ จ้ำเท้าพรวดๆ ตรงเข้าไปในตัวตึกใหญ่ ซึ่งก็เป็นเวลาที่ชาริลล์เดินสวนออกมาพอดี
ชาริลล์ยกนาฬิกาเรือนทองที่ข้อมือขึ้นมาจ้อง ก่อนจะทักทายน้องชายด้วยความประหลาดใจ
“ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานไม่ใช่หรือ ไท”
สีหน้าของไทโรนเหมือนคนกำลังตกนรก ยามที่เงยหน้าสบตากับพี่ชายคนรอง
“ผมไม่ได้ไปทำงานน่ะครับ”
คิ้วเข้มสมบูรณ์แบบของชาริลล์เลิกสูงด้วยความสงสัย ไทโรนส่ายหน้าและตัดบทอย่างไร้อารมณ์จะสนทนาใดๆ อีก
“เอาไว้เย็นนี้ หรือไม่ก็พรุ่งนี้นะครับ ค่อยถามว่าผมเป็นอะไร ตอนนี้ผมเหนื่อยมากครับ อยากพักผ่อน”
ไทโรนไม่รอให้พี่ชายคนรองเอ่ยอนุญาต เขาก้าวยาวๆ เดินจากไปทันที ชาริลล์มองตามไปด้วยสายตาประหลาดใจ กำลังจะเดินไปที่รถ แต่บรูซน้องชายคนสุดท้ายขับรถเข้ามาจอดพอดี หนุ่มผู้พ
