นาฬิกาหรูที่ผนังห้องบอกว่าเกือบจะสามทุ่มอยู่แล้ว แต่เงาของพุดแก้วก็ยังไม่ปรากฏให้เห็นเลย คนที่พยายามทำเป็นไม่แคร์ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ เดินกลับไปกลับมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ในอกเต็มไปด้วยความเป็นกังวลที่ไม่สามารถควบคุมได้
“ให้ผมไปรับคุณพุดแก้วไหมครับ คุณไท”
แดนนี่พอจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้านายจึงรับอาสา แต่ไทโรน กลับหยุดเดิน ตวัดมองด้วยตาขวางจัด
“อย่ามาสู่รู้ ฉันไม่ได้คิดถึงแม่นั่นสักหน่อย”
เฮ็นรี่และแดนนี่สบตากันก่อนจะก้มหน้านิ่ง
“ครับ คุณไท”
ไทโรนกระแทกลมหายใจออกมา และก็ยังคงเดินกลับไปกลับมาอยู่เหมือนเดิม ให้ตายเถอะ ยายบ้านั่นหายหัวไปไหนกันนะ แค่เขาทิ้งให้กลับบ้านเอง ถึงกับไม่มีปัญญากลับเองเลยหรือไง ในที่สุดความต้านทานทุกอย่างก็ขาดสะบั้นลง พร้อมกับน้ำเสียงดุดันที่ดังขึ้น
“เอากุญแจรถมา ฉันจะออกไปข้างนอก”
เฮ็นรี่มองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง
“ให้ผมขับให้ไหมครับ คุณไท”
เจ้าของชื่อตวั
