ตอนที่ 9
1014 คำ
ท้องฟ้าที่เคยมืดดำยามนี้แต้มไปด้วยแสงสีเงิน บอกให้รู้ว่าเวลาใกล้รุ่งเดินทางมาถึงแล้ว ร่างบอบบางผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นตกใจ พลางเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟจนห้องทั้งห้องสว่างไสว ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพเปลือยเปล่าของตัวเองที่มีเพียงผ้าห่มคลุมเอาไว้เพียงผืนเดียวเท่านั้น
หรือว่าเมื่อคืน...
แก้มนวลแดงก่ำ ใบหน้างดงามร้อนผ่าว เมื่อสมองจินตนาการไปในทิศทางที่แสนจะวาบหวาม หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาไทโรน หล่อนต้องการจะถามเขาให้แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของเขา
ถ้าเมื่อคืนหล่อนตกเป็นของไทโรน คาร์ตันไปแล้วจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นยามนี้ก็เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่โทมัสคิดเอาไว้อย่างสิ้นเชิง ไทโรนไม่ได้ลุ่มหลงในกายสาวของหล่อน หากแต่แสดงท่าทางเบื่อหน่ายขึ้นมาในทันตา
หยาดน้ำตาทะลักออกมาอาบแก้ม แต่แล้วก็ต้องรีบป้ายมันทิ้ง เมื่อประตูถูกเคาะเบาๆ และเปิดออกด้วยสตรีวัยชราคนหนึ่ง
พุดแก้วกำขอบผ้าห่มที่คลุมกายเอาไว้แน่น พลางมองผู้หญิงแปลกหน้าด้วยความหวาดระแวงไม่ไว้ใจ แต่หญิงชราคงเห็นใจหล่อนจึงยิ้มเป็นมิตรให้
“ป้าเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนค่ะ”
กระเป๋าใส่ผ้าถูกวางลงบนโต๊ะริมห้อง และคนวางก็กำลังจะเดินออกไป แต่พุดแก้วทำใจกล้าตะโกนเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว... เดี๋ยวก่อนจ้ะป้า”
หญิงชราหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า พลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเหมือนเคย
“คุณมีอะไรให้ป้ารับใช้คะ”
“เออ คือ... คือว่า...”
คู่สนทนาของหล่อนยังคงยิ้มและยืนรอฟังคำถามของหล่อนเงียบๆ พุดแก้วจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดถามออกไป
“เมื่อคืน... คุณไทโรนอยู่ในห้องนี้กับพุดทั้งคืนหรือเปล่าคะ”
คนฟังอมยิ้ม และส่ายหน้า
“คุณไทออกไปจากที่นี่ตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนค่ะ ไม่ได้ค้างคืนอยู่ที่นี่”
คิ้วเรียวสวยของพุดแก้วเลิกสูงด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ได้ค้างคืนที่นี่ งั้นก็แสดงว่า...”
พุดแก้วก้มลงมองสภาพเปลือยเปล่าของตัวเองใต้ผ้าห่ม แก้มนวลแดงก่ำ
“ใช่ค่ะ คุณไทไม่ได้ทำอะไรคุณ นอกจากสั่งให้ป้ามาถอดเสื้อผ้าเปียกๆ ออกให้ค่ะ”
สายตาของหญิงชราที่มองมาทำให้พุดแก้วเต็มไปด้วยความอับอาย
“ขะ ขอบคุณป้ามากค่ะ”
“ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้ว ลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารด้านล่างนะคะ”
“พุด... ขอบคุณป้ามากค่ะ แต่พุดคงต้องรีบไป”
ศีรษะของหญิงชราส่ายน้อยๆ
“นี่คือคำสั่งของคุณไทค่ะ ให้คุณทานข้าวเช้า และห้ามออกไปข้างนอก”
“แต่ว่า...”
“ป้าขอตัวนะคะ เชิญคุณอาบน้ำตามสบาย”
แล้วหญิงชราก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้องกว้างที่หล่อนถูกโยนเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืน ไม่นานความอ้างว้างก็วิ่งเข้าใส่อีกครั้ง พุดแก้วน้ำตาไหล สมองเต็มไปด้วยความสับสน หล่อนอยากจะหยุดทุกอย่างลง และหายตัวไปจากโลกนี้ซะ แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อมีชีวิตของน้องสาวเป็นเดิมพัน
“ช่อแก้ว... เมื่อไหร่นะ พวกเราถึงจะหลุดพ้นจากขุมนรกเสียที”
พึมพำด้วยความปวดร้าว และก็ต้องรีบคว้าโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมากดรับเมื่อมันกรีดร้องขึ้น หล่อนมั่นใจว่าเป็นโทมัส แม้ว่าเบอร์โทรจะไม่คุ้นตาเลยก็ตาม ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่คาดเอาไว้
“พี่ทอม...”
“สำเร็จแล้วใช่ไหม”
“คือว่า... ยังค่ะ”
หญิงสาวตอบเสียงแผ่วเบา หยาดน้ำตาไหลไม่หยุด
“แต่คนของฉันบอกว่าแกหายไปกับไอ้ไทโรนทั้งคืน แล้วทำไมยังไม่สำเร็จ หรือว่ามันไม่สนใจร่างกายสวยๆ ของแก นังพุด!”
ความอัปยศอดสูเพิ่มทวีขึ้นอย่างรุนแรง
“คือว่าพุด... พุด...”
คำติดอ่างของน้องสาวนอกไส้ทำให้โทมัสพอจะเดาได้ทันที
“หรือว่าเป็นแกที่ขัดขืนมัน อย่าบอกนะว่าใช่ นังพุด!”
“พี่ทอม... คือพุด... พุดกลัว”
หญิงสาวสะอื้นไห้ไปตามสาย และนั่นก็ทำให้โทมัสรู้ว่าสิ่งที่คิดมันคือความจริง เขากัดฟันแน่น นัยน์ตาลุกเป็นไฟด้วยความเดือดดาล
“แกมันโง่จริงๆ นังพุด ฉันอยากจะฆ่าแกนัก”
“พี่ทอม พุดขอโทษ แต่พุด... พุดกลัว...”
โทมัสหยุดพูดไปไม่นานก็เค้นเสียงเดือดดาลตอบกลับมา
“ตอนบ่ายออกมาร้านกาแฟในเมือง ฉันจะฝากของเอาไว้ให้ แกกินมันซะ แล้วแกจะไม่กลัวอะไรอีก ฉันรับรอง”
“กิน...? พี่ทอมจะให้พุดกินอะไรคะ”
หล่อนไม่เคยไว้ใจน้ำเสียงชั่วร้ายของโทมัสเลย เพราะมันดังขึ้นเมื่อไหร่ หล่อนกลายเป็นเหยื่อของสัตว์นรกเสียทุกที
“มันก็แค่ยาช่วยผ่อนคลายน่ะ เอาไปกินซะ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน”
“แต่ว่าพุด... คือว่าพุด...”
“ถ้าแกคิดจะตุกติกล่ะก็ คงรู้ใช่ไหมว่านังช่อแก้วน้องสาวแกจะเป็นยังไง มันจะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนเพราะความใจเสาะของแก”
“อย่า... อย่าทำอะไรช่อแก้วนะพี่ทอม ได้โปรดเถอะ อย่าทำน้องของพุด...”
หญิงสาวคร่ำครวญด้วยความตกใจและหวาดกลัว หยาดน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ในขณะที่โทมัสหัวเราะสะใจ
“งั้นก็ทำตามที่ฉันบอก แล้วทุกอย่างจะจบลงด้วยดี”
“ค่ะ... พี่ทอม”
เมื่อทางเลือกเป็นศูนย์หล่อนจึงจำต้องทำตามคำสั่งของโทมัสอย่างไม่อาจจะคัดค้านได้ ชีวิตของน้องสาวแลกกับราคีคาวบนเนื้อตัวของหล่อน
มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาจากแก้มนวล แต่ไม่ว่าจะเช็ดจะปาดมันยังไง หยาดน้ำแห่งความปวดร้าวก็ไม่จางหายไปจากใบหน้าแม้แต่สักนาทีเดียว หล่อนเจ็บปวด แสนทรมาน และอยากจะหยุดหายใจเหลือเกิน
- ผู้เขียน
