ตอนที่ 8
1875 คำ
“เสี่ย... อย่า... อย่าค่ะ...”
พุดแก้วผลักไสเต็มแรง เมื่อเสี่ยนรกคิดจะข่มเหงหล่อนในรถ แต่แล้วการขัดขืนของหล่อนก็มีอันต้องจบลงเมื่อกำปั้นหนักๆ ถูกประเคนเข้าใส่ท้องน้อยสองครั้งติด ร่างอรชรหยุดเคลื่อนไหวและหมดสิ้นเรี่ยวแรงพอที่จะช่วยตัวเองอีกต่อไป
“อย่า...”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้น หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มนวล สมองคิดถึงไทโรน อยากให้เขาตามหล่อนออกมาและมาช่วยหล่อนให้พ้นจากน้ำมือของผู้ชายสารเลวคนนี้ แต่ความหวังของหล่อนคงไม่มีทางเป็นความจริง เพราะไทโรนไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหล่อนอย่างที่โทมัสพูดเลยสักนิด วันนี้... ความสาวที่เฝ้ารักษามานานคงต้องย่อยยับไม่มีชิ้นดี
“ชอบรุนแรงก็ไม่บอก”
ภาพสุดท้ายที่สมองรับรู้คือรอยยิ้มหื่นกระหายของผู้ชายร่างท้วม จากนั้นสติก็ดับวูบไป ทิ้งร่างกายให้ตกนรกอย่างสุดจะต้านทาน
“สวยเหลือเกิน หนูพุดแก้ว”
มืออวบอ้วนไล้ไปตามบ่าเปลือยของพุดแก้ว ผิวขาวเนียนทำให้เสี่ยใหญ่ผู้มีเงินจำนวนมากถึงกับน้ำลายไหล และคงจะจัดการกับเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ ของพุดแก้วได้สำเร็จ หากไม่มีเสียงเคาะประตูรถดังขึ้นเสียก่อน
“บ้าชิบ ใครวะ”
กระจกรถถูกกดลงเหลือครึ่งบาน
“มีอะไรวะ อ้าว คุณไทนั่นเอง มีอะไรกับผมครับ”
ไทโรนมองหน้าเสี่ยตัวอ้วน และเลยเข้าไปถึงผู้หญิงที่นอนราบหมดสติอยู่ภายในรถ ความเดือดดาลระเบิดตูมขึ้นถึงขีดสุด ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าพุดแก้วคือสายของโทมัส แต่เขาก็ไม่สามารถทนเห็นใครทำร้ายหล่อนได้
“เสี่ยทำอะไรพุดแก้ว”
คนถูกถามหัวเราะ ก่อนจะตอบ
“ก็ขัดขืนดีนัก เลยจัดหนักให้สองหมัด สลบเลย”
คนอย่างไทโรนไม่เคยยอมปล่อยให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลมาก่อน แต่ยามที่เขากระชากไอ้เสี่ยนรกลงมากระทืบข้างรถ อารมณ์เดือดดาลของเขารุนแรงบ้าคลั่งจนเหตุผลทั้งหมดในโลกก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขาประเคนทั้งเท้าทั้งเข่า กระทืบใส่ร่างอ้วนของผู้ชายตรงหน้าจนมันสลบแน่นิ่ง
“โทษฐานที่มึงกล้าทำร้ายพุดแก้ว”
ไทโรนใช้เท้าเขี่ยคนที่นอนสลบขวางอยู่ไปจนพ้นทาง จากนั้นก็ช้อนร่างไร้สติของพุดแก้วขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน มุ่งหน้าสู่รถคันงามของตัวเองทันที
“คอยดูแล้วกันโทมัส... เกมนี้ใครจะชนะ”
นัยน์ตาคมกริบสีสนิมลุกเป็นไฟ ยามจับจ้องไปตามกายสาวขาวสะอาด พุดแก้วบอบบางเหมือนไร้พิษสง แต่เขามั่นใจว่าหล่อนเต็มไปด้วยพิษนานาชนิดเลยทีเดียว ก็ได้... ในเมื่อพวกยูไนเต็ด บราวน์ต้องการใช้วิธีนี้เล่นงานเขา คนอย่างไทโรน คาร์ตันก็จะไม่มีวันปฏิเสธของหวานที่ส่งมาให้ เขาจะไชชอนพุดแก้วให้เน่าพรุน จากนั้นก็เขี่ยของเน่าๆ ชิ้นนี้ทิ้งลงถังขยะ จากนั้นเสียงหัวเราะดังก้องของเขาก็จะบาดลึกไอ้พวกขี้แพ้พวกนั้นจนมันต้องแทรกแผ่นดินหนี คอยดูสิ
ร่างบอบบางไร้สติถูกโยนลงกับเตียงนุ่มอย่างไร้ความปรานี ก่อนจะถูกน้ำเย็นราวกับพึ่งออกจากช่องแช่แข็งสาดใส่หน้าเต็มแรง คนที่หมดสติไร้ความรู้สึกสะดุ้งตื่นขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นสภาพเปียกปอนของตัวเอง และผู้กระทำ
“คุณ... คุณไทโรน”
ไทโรนยืนกอดอก นัยน์ตาสีสนิมมืดลึกกวาดมองไปทั่วร่างเปียกชุ่มของหล่อนด้วยความขยะแขยงรู้ทัน
“คงเสียใจสินะที่ฉันไปขัดจังหวะ”
“ไม่... ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ พุดดีใจมากๆ ที่คุณไทโรนช่วยพุดไว้”
พุดแก้วมองผู้ชายตัวโตที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างเตียงด้วยสายตาขอบคุณจากหัวใจอย่างแท้จริง
“ขอบคุณ... พุดขอบคุณคุณไทโรนมากค่ะ”
สายตากลมโตของพุดแก้วเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา วูบหนึ่งก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี แต่ความจริงทุกอย่างมันกลับคัดค้าน พุดแก้วคือคนของยูไนเต็ด บราวน์ หล่อนไม่มีทางไร้เดียงสา มันก็แค่ละครที่หล่อนแสดงขึ้นมาหลอกล่อเขาเท่านั้น
“ฉันไม่ได้คิดจะช่วยเธอฟรีๆ หรอกพุดแก้ว...”
“คุณ... ไทโรนหมายถึง...”
สายตาคมกริบซ่อนความรู้สึกของคู่สนทนาที่มองมานั้นทำให้หล่อนตัวสั่นเทา อยากจะขยับตัวหนี แต่สองขากลับหมดเรี่ยวแรง ผู้ชายคนนี้มีอำนาจวิเศษอะไรบางอย่างที่ทำให้หล่อนไม่สามารถขัดขืนได้ อาจจะเป็นใบหน้าหล่อลากดิน ร่างกายสูงใหญ่ผึ่งผาย หรือเพราะเสน่ห์แห่งบุรุษ แต่ไม่ว่าจะเพราะสาเหตุอะไร ผู้หญิงอ่อนต่อโลกเช่นหล่อนก็ไม่มีทางเอาชนะไทโรน คาร์ตันได้
“ผู้ชายต้องการอะไรจากผู้หญิง... เธอคงรู้ดีใช่ไหม”
ท่าทางคุกคามหื่นกระหายของเขาทำให้หล่อนตกใจ ทั้งๆ ที่เตรียมใจมาแล้ว และนี่มันก็คือหนึ่งในแผนการของโทมัสก็ตาม
“คุณไทโรน...”
“ในเมื่อนี่มันเป็นแผนของพวกเธออยู่แล้ว ทำไมจะต้องทำท่าทางตื่นตะหนกแบบนี้ด้วยล่ะ หรือว่ามันคือการแสดงเรียกร้องความสนใจ พุดแก้ว”
“มะ ไม่ใช่นะคะ คือว่าพุด...”
ไทโรนกวาดมองเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของพุดแก้ว จากนั้นก็ยื่นมือไปกระชากมันจนขาดวิ่นติดมือออกมา ทรวงอกอวบอัดที่มีเพียงบราเซียร์สีขาวตัวจิ๋วห่อหุ้มเอาไว้ดีดเด้งออกมา เจ้าของร่างหวีดร้องด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นปกปิดพัลวัน
“คุณไทโรน... อย่า... อย่าค่ะ...”
“อย่าเสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย พุดแก้ว”
ชายหนุ่มหัวเราะคุกคาม สายตากวาดมองไปทั่วทั้งกายสาว โดยเฉพาะที่อกสวยล้นมือของพุดแก้วที่ใหญ่เกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้มากมายนัก
“ซ่อนรูปไม่เบาเลยนี่”
“อย่า... วันนี้พุดเหนื่อย”
ไทโรนไม่สนใจก้าวประชิดขอบเตียง และกระชากร่างอรชรให้คุกเข่าบนเตียง และเผชิญหน้า เอวคอดถูกกระชับเอาไว้แน่นหนา ดวงหน้างามแดงก่ำ กายสาวตื่นตระหนกรุนแรง หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น ลมหายใจสะดุดขาดช่วง
“เธอจะไม่เหนื่อยอะไรมากนักหรอก แค่นอนเฉยๆ เพราะฉันชอบเป็นฝ่ายรุก”
เขาหัวเราะน่ากลัวมาก พลางกระชากสองมือเล็กให้ไปไพล่ซ้อนกันอยู่ที่แผ่นหลังบอบบาง อกอวบอัดที่บราเซียร์ช่วยปกปิดอะไรแทบไม่ได้เลยเด่นชูชันขึ้นต่อสายตาคมกริบ หล่อนอับอาย หน้าร้อนผ่าว และกำลังจะหยุดหายใจ
“อย่า...”
‘แกต้องทำให้มันหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น แกต้องนอนกับมัน’
แม้คำข่มขู่ของโทมัสและนิโคลจะกึกก้องอยู่ในหัว แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ทำให้สาวบริสุทธิ์อย่างหล่อนเกินจะรับมือไหว หญิงสาวสั่นเทาไปทั้งตัว วิงวอนผู้ชายใจร้ายตรงหน้าทั้งน้ำตา แต่เขามองหล่อนไม่ต่างจากศัตรู
“พุด... พุดจะกลับแล้ว ปล่อยพุด...”
“นี่มันคือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่หรือ พุดแก้ว”
ให้ตายเถอะ... เขาอยากจะหยุด อยากจะหยุดการก้าวเท้าเข้าไปในนรกนี้ลงซะ ไม่อยากจะแตะต้องผู้หญิงของศัตรูอย่างพุดแก้ว แต่เขาทำไม่ได้ เนื้อหนังมังสาของหล่อนกระตุ้นให้เลือดหนุ่มร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างง่ายดาย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาต้องการพุดแก้ว... ต้องการตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา เขายอมรับ แต่พอรู้ว่าหล่อนเป็นใคร เป็นคนของใคร เขาก็พยายามจะเฟดตัวออกห่าง แต่สมองกลับไม่ยอมเชื่อฟังเลย เขาหวนคิดถึง ต้องการแม่ดอกไม้แสนสวยมาสนุกบนเตียงจนแทบคลั่ง ก็ได้ เขาจะเดินตามเกมของพวกมัน จะขยี้พุดแก้วให้ชอกช้ำ จากนั้นก็เขี่ยทิ้ง และประกาศให้พวกยูไนเต็ด บราวน์รู้ว่า แผนระยำของพวกมันทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด ตรงกันข้าม พวกมันต่างหากที่ก้าวพลาดครั้งยิ่งใหญ่
“แต่พุด... พุดไม่ต้องการแล้ว ปล่อยพุด...”
“เสียใจด้วย ฉันตื่นแล้ว...”
แล้วใบหน้าหล่อลากดินของไทโรนก็ก้มต่ำลงมาซุกไซ้ที่ร่องอกสาวอย่างถนัดถนี่ หญิงสาวดิ้นรนกับสัมผัสไม่คุ้นเคย แต่ยิ่งผลักไส เขาก็ยิ่งรุกหนัก บราเซียร์ถูกดึงดันให้เลื่อนขึ้นไปอยู่เหนือเต้างาม ก้อนเนื้อสีขาวนวลอวบใหญ่ ปลายยอดสีกุหลาบสวยทำให้คนมองครางฮือให้ลำคอ
“นมสวยมาก”
“อย่า... อื้อ... อ๊ะ...”
นิ้วแกร่งบดบี้คลึงหัวนมจนมันชูชันจากนั้นก็ส่งเข้าไปโรมรันในอุ้งปากร้อนจัดด้วยปลายลิ้นสาก หญิงสาวดิ้นพล่าน ความรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัวช่างไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย และในที่สุดไอ้ความรู้สึกแปลกประหลาดที่รัดรึงในช่องท้องและซอกขาอวบก็ทำให้เจ้าของร่างสาวหมดสติไปในทันที
“เฮ้... พุดแก้ว... พุดแก้ว... บ้าชิบ”
ร่างไร้สติในอ้อมแขนทำให้ไทโรนถึงกับสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด ให้ตายเถอะ มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่เป็นลมหมดสติเพียงแค่ถูกดูดดึงยอดถันเท่านั้น ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ผลักร่างอรชรออกห่าง จากนั้นก็ก้าวลงไปยืนที่ขอบเตียง เต้างามอวบใหญ่ยังคงชูชันแม้ว่าเจ้าของร่างสาวจะไร้สติไปแล้ว
ชายหนุ่มต้องเบือนหน้าหนี ความต้องการมากมายแน่นล้นอก แค่ได้จูบ ได้ซุกไซ้เพียงเล็กน้อย ความหวานล้ำจากกายสาวก็ทำให้เขามึนเมาอย่างน่ามหัศจรรย์ เขาอยากทำต่อ อยากไปต่อ อยากจะจับสองขาเรียวแยกออกจากกัน แล้วพิศมองกลีบสาวที่ซ่อนอยู่ในกางเกงขาสั้นจู๋ ว่ามันจะสวยงามมากแค่ไหน จากนั้นก็หยอกล้อกับมันด้วยปลายนิ้ว หรือบางทีอาจจะลิ้มรสด้วยปลายลิ้นเพื่อทดสอบความหวานฉ่ำ
ไม่... นี่เขาเป็นบ้าอะไรไป ทำไมถึงได้รู้สึกอยากจะลิ้มรสตรงนั้นของผู้หญิงขึ้นมา เขาไม่เคยใช้ปากทำรักให้กับผู้หญิงมาก่อน ไม่มีทางทำเรื่องต่ำๆ แบบนั้น ไม่ว่าจะในอดีตที่ผ่านมา หรือจะเป็นในเวลานี้ก็ตาม
“นางแม่มด!”
ไทโรนกัดฟันแน่น ก่อนจะตัดใจเดินออกจากห้องนั้นไปด้วยความเดือดดาลแสนหงุดหงิด
คิดหรือว่าเขาจะพ่ายแพ้ในเกมนี้ ถึงแม้ว่าพุดแก้วจะสวยงามเกินนางฟ้าก็ตาม เขาจะแสดงให้พวกยูไนเต็ด บราวน์เห็นว่า เขาคือผู้ชนะ และพวกมันจะต้องกระอักเลือดตายเพราะความปราชัย รอยยิ้มสะใจระบายบนใบหน้าหล่อคมสัน
- ผู้เขียน
