3 ยอมแล้ว
1194 คำ
“น้าพลอย...” ปิ่นรักครางออกมา ลำคอตีบตันจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้ ทั้งเสียใจ และไม่เคยคาดคิดว่าพลอยขวัญจะกล้าทำกับเธอแบบนี้ เพียงเพราะต้องการดึงสามีกลับมา ถึงกับกระชากเธอลงไปในวังวนเสน่หาที่แสบร้อนนั้น
“หรือแกไม่สงสารฉัน ใช่สิมันไม่ใช่เรื่องของแก ฉันเจ็บแกไม่ได้เจ็บ ไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่ามันเจ็บปวดใจมากแค่ไหนที่ต้องเห็นคุณวีไปนอนกกนังนั่น แล้วให้มันมาหัวเราะเยาะฉันเป็นนังเมียโง่ ที่ไม่เคยรู้อะไร...ฮื่อ...ฮื่อ...แกอยากให้ฉันอกแตกตายเพราะนังนั่นใช่มั้ย...ฮื่อ...ฮื่อ..”
พลอยขวัญตัดพ้อหลานสาว ก่อนจะร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังอย่างไม่อาย ท่าทางราวกับคนขาดสติ ท่ามกลางความเงียบสงัดในยามค่ำคืน มีเพียงหลานสาวคนเดียวที่ยังนั่งนิ่งเป็นหุ่น ไม่เอ่ยปลอบใจ หรือแม้แต่เอ่ยห้าม ยังคงปล่อยให้พลอยขวัญร้องไห้สะอื้นอยู่อย่างนั้น
“ถ้าแกไม่ช่วย ก็ไม่ต้องมานับว่าฉันเป็นน้าแกอีก ใช่สิแกมันปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ เรียนจบแล้วก็ไปมีชีวิตของแกคนเดียวเลยไป ปล่อยให้ฉันเป็นยัยบ้าผัวทิ้งอยู่บ้านคนเดียว
ไม่ต้องมาสนใจว่าครอบครัวฉันจะแตกร้าวยังไง ฉันมันน่าสมเพชถูกแย่งผัวก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนอนร้องไห้กอดทะเบียนสมรส ให้ผัวมันไปนอนกกเมียน้อย...ฮื่อ...ฮื่อ...ต่อไปแกก็ไม่ต้องสนใจ ฉันมันคนทำคุณกับใครก็ไม่ขึ้น ทำดีกับใครเขาก็ไม่เห็นค่า ไม่มีใครรัก ฉันอยากตาย...ฮื่อ...ฮื่อ...ฉันอยากตาย..”
“น้าพลอย” ปิ่นรักจ้องมองน้าสาวด้วยความสับสน และปวดใจ
“ไหนแกเคยบอกว่าจะตอบแทนบุญคุณฉันไง ฉันไม่เคยขออะไรแกสักครั้ง แต่คราวนี้ฉันเจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว ถ้าแกไม่คิดจะช่วย ก็ไปเลยแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก ถ้าฉันตายก็ไม่ต้องมาเผาผี ฉันจะถือว่าไม่เคยมีหลานอย่างแก”
พลอยขวัญลุกขึ้น ผวาไปที่ลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะกระชากเปิดออก แล้วหยิบเอาปืนขึ้นมาจ่อหัวตัวเอง ใบหน้าซีดเซียวน้ำตาไหลอาบแก้ม
ปิ่นรักตกตะลึงอ้าปากค้าง เมื่อได้สติก็รีบถลาเข้าไปห้าม แต่พลอยขวัญกลับก้าวถอยหลัง มือกำปืนจ่อหัวตัวเอง สายตามุ่งมั่นเด็ดขาด
“นะ...น้าพลอย!!...อย่าทำนะ”
“แกไม่ต้องมายุ่ง ฉันอยากตาย!!”
“ไม่...น้าพลอย อย่าทำนะคะ ปิ่นขอร้อง”
“แกไม่ต้องมาพูด แกมันก็ไม่เคยรักฉันจริง เหมือนกันหมดทั้งผัวทั้งหลาน ไม่เคยมีใครรักฉันเลย...ฮื่อ...ฮื่อ” ปืนยังจ่ออยู่ที่หัวของน้าสาว หัวใจของปิ่นรักแทบจะหยุดเต้นด้วยความหวาดกลัว
“ไม่นะ..น้าพลอย..ปิ่นรักน้าพลอยนะ วางปืนลงดีกว่า”
“ไม่!!...อยู่ไปก็มีแต่ความทุกข์ สู้ตาย ๆ ไปทุกอย่างจะได้จบ” พูดเสร็จพลอยขวัญก็หลับตาลงช้า ๆ นิ้วกดลงจะเหนี่ยวไกปืน
“ไม่!!... ฮื่อ...ปิ่นยอมแล้ว น้าพลอยอยากให้ปิ่นทำอะไรปิ่นก็จะทำ แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ...ฮื่อ...ปิ่นรักน้าพลอย ถ้าไม่มีน้าพลอยแล้วปิ่นจะอยู่ยังไง”
ปิ่นรักร้องไห้โฮออกมา เธอรักพลอยขวัญดุจแม่บังเกิดเกล้า แล้วจะปล่อยให้อีกฝ่ายตายไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง
“แกไม่อยากช่วยฉันก็ไม่ต้อง ถ้าฉันตายไปซะทุกอย่างก็จะได้จบ ๆ จะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานอีก แกไม่ต้องห่วงหรอกนะเรื่องนี้ฉันไม่โทษใคร นอกจากฉันเอง”
“ไม่!!” ปิ่นรักถลาเข้าไปหาพลอยขวัญ ก่อนจะปัดปืนกระบอกนั้นสุดแรงจนกระเด็นหลุดจากมือน้าสาว
“ฮื่อ...ฮื่อ...แกมาห้ามฉันทำไม”
พลอยขวัญทรุดลงนั่งกับพื้นและร้องไห้ฟูมฟายเสียงดัง ปิ่นรักรีบถลาเข้าไปจับปืนที่หล่นอยู่ใกล้น้าสาวโยนไปทางหน้าประตูให้ไกลมือพลอยขวัญ ก่อนจะสวมกอดน้าสาวแน่น ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความตื่นตกใจ
“ปิ่นรักน้าพลอย อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ปิ่นกลัว”
“ฉันก็ไม่อยากบีบบังคับแกหรอกนะ แต่ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าไม่มีคุณวีฉันก็อยู่ไม่ได้”
“เข้าใจค่ะ ปิ่นเข้าใจแล้ว น้าพลอยห้ามทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกนะ” เธอยังคงหวาดผวากับภาพที่น้าสาวยกปืนขึ้นจ่อขมับตัวเอง
“ฉันรักแกนะปิ่น...แล้วฉันก็รักคุณวีด้วย”
“ค่ะ”
“คุณวีเป็นคนดี แกไม่ต้องกลัวหรอก ยังไงเขาก็ต้องเลี้ยงดูแกไม่ให้ลำบาก”
“ค่ะ”
“แกรับปากฉันสิว่าแกจะยอมเป็นเมียคุณวีอีกคน”
“...”
“ฉันไม่บังคับแกหรอก ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร แกก็เตรียมจัดงานศพฉันได้เลย”
“ค่ะ ปิ่นรับปาก” ปิ่นรักเอ่ยออกมาแผ่วเบา ใบหน้าที่วางพาดไหล่ของน้าสาวเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา แต่ไร้เสียงสะอื้น
นี่มันชีวิตของเธอทั้งชีวิต ปิ่นรักอยากมีความรัก อยากมีครอบครัวที่ดีเหมือนคนอื่น ไม่เคยคิดจะเป็นเมียน้อยหรือนางบำเรอของใคร แต่พอต้องแลกกับความเป็นความตายของพลอยขวัญ คนที่เคยอุ้มชูเลี้ยงดูแลเธอมาจนเติบใหญ่ จะให้วางเฉย ไม่รับรู้ และหันหลังให้...ปิ่นรักก็ทำไม่ได้เช่นกัน
“น้าวีเค้าคงไม่มองปิ่นหรอก น้าพลอยอย่าเพิ่งคาดหวังเลยนะคะ บางทีปิ่นอาจจะไม่มีประโยชน์ด้วยซ้ำ” เมื่อคิดถึงใบหน้าของน้าเขย หญิงสาวก็มีสีหน้าอึดอัดใจ จะช่วยได้ยังไง ในเมื่อเธอกับเขาแทบจะเหมือนอยู่คนละโลก ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เคยคุยกัน หรือบังเอิญประจันหน้ากันจริง ๆ บางทีเขาก็เดินผ่านไปเหมือนมองไม่เห็น
“แกรู้ได้ยังไง ในเมื่อยังไม่เคยลองนอนกับเค้า”
“น้าพลอย!!” มือหญิงสาวตกลงข้างลำตัว อดน้อยใจและเสียใจกับคำพูดของพลอยขวัญไม่ได้
“เออ ๆ แกก็อย่าถือสาฉันเลยคนกำลังเครียดอาจจะพูดอะไรไม่ทันคิด ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ฉันจัดการเอง แกก็แค่เตรียมตัวไว้”
“ค่ะ” พลอยขวัญมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อปิ่นรักยอมรับปากตามที่เธอต้องการ
“ปิ่น...ฉันรักแกนะ”
พลอยขวัญยกแขนขึ้นโอบกอดหลานสาวอีกครั้ง ทำให้ปิ่นรักกลั้นน้ำตาไม่อยู่ อยากขัดใจแต่ก็ทำไม่ได้ อยากหนีไปให้ไกลแต่ก็รักพลอยขวัญเกินกว่าจะกล้าทำแบบนั้น เธอคงต้องก้มหน้ายอมรับสิ่งที่น้าสาวบอกว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุด สำหรับทุกคน... แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ
- ผู้เขียน
