2 ระแวง
1286 คำ
“อย่าคิดมากเลยนะคะ น้าวีเค้ารักน้าพลอยจะตายไม่มีทางนอกใจเด็ดขาด อีกอย่างจะไปหาผู้หญิงที่ไหนที่แสนดีและก็สวยได้เท่าน้าพลอย ไม่มีหรอก” หญิงสาวเอ่ยปลอบใจน้าสาว
พลอยขวัญยังคงก้มหน้าเงียบ เหมือนคนกำลังใช้ความคิด ปิ่นรักก็ได้แต่พูดปลอบใจไปตามเรื่อง เธอคงให้คำปรึกษาใครไม่ได้ เพราะชีวิตนี้ยังไม่เคยตกลงคบใครเป็นแฟนสักคน ถึงแม้จะมีหนุ่มมาตามจีบบ้าง แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายของชีวิตเธอ
ทำงานหาเงินได้เยอะ ๆ ต่างหากคือสิ่งที่เธอต้องการ และยังอยากไปเที่ยวตั้งหลายที่ และมีอีกหลายอย่างที่อยากทำ สำหรับเรื่องหัวใจ เธอจึงไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีนัก
“คุณวีเค้าเป็นหมัน” จู่ ๆ พลอยขวัญก็โพล่งเรื่องของปฐวีออกมา
“อะ...อะไรนะคะ!!” ปิ่นรักอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“จริง!...ฉันถึงไม่ท้องสักทีไง”
“น้าพลอยแน่ใจเหรอคะ อาจจะเป็นการเข้าใจผิดก็ได้ น้าพลอยกับน้าวีก็ดูแข็งแรงกันทั้งคู่”
“คุณวีเป็นคนบอกฉันเองว่าเขาเป็นหมัน พอเราไม่มีลูกด้วยกัน ฉันก็เหมือนไม่สำคัญกับเขา”
“น้าพลอย” ปิ่นรักอุทานออกมาด้วยความสงสารน้าสาวจับใจ
“ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันก็เหมือนคนอื่น เค้าไม่เคยสนใจว่าฉันต้องการอะไร เหงาแค่ไหน ไม่เคยมีเวลาให้เอาแต่ทำงาน ๆ และก็ไม่ยอมกลับมานอนที่บ้าน”
“แล้วน้าพลอย...เอ่อ...อยากมีลูกเหรอคะ” ปิ่นรักเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เธอสนิทกับน้าสาวมากพอจะรู้นิสัยใจคอว่าพลอยขวัญเป็นคนรักสวยรักงาม ให้ความสำคัญกับรูปร่าง หน้าตา และยังดูแลตัวเองเป็นอย่างดี จนดูไม่ออกว่าอายุเข้าเลขสามแล้ว จะมีความคิดเรื่องอยากมีลูกเพื่อเป็นโซ่ทองคล้องใจ ไม่เคยได้ยินเอ่ยถึงเรื่องนี้สักครั้ง
“ก็ถ้ามีลูกด้วยกัน....คุณวีจะได้ไม่ไปมีคนอื่น” พลอยขวัญพูดออกมาน้ำเสียงแหบแห้ง สายตาเหม่อลอยไปไกล
“น้าพลอยทำไมถึงคิดมากแบบนี้คะ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ปิ่นเชื่อว่ายังไงน้าวีรักก็น้าพลอยมากที่สุด ไม่มีทางนอกใจเด็ดขาด”
ปิ่นรักเอื้อมมือไปกุมมือของพลอยขวัญไว้ ในใจก็คิดว่าน้าสาวเธอคิดมากและหวาดระแวงไปเอง เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะน้าเขยไม่ใช่คนเจ้าชู้ ติดจะเป็นคนจริงจังทุกเรื่อง ไม่มีทางมักง่ายเรื่องผู้หญิงเด็ดขาด
แต่พอเงยหน้าขึ้นจะพูดกับน้าสาว เธอก็เห็นดวงตาแดงก่ำคู่นั้นเป็นประกายแข็งกร้าว แค่เพียงแว๊บเดียวจนคิดว่าตัวเองตาฝาดไป
“ฉันไม่ยอมเด็ดขาด ทุกอย่างต้องเป็นของฉัน” พลอยขวัญพูดพึมพำกับตัวเอง
“อะไรนะคะ น้าพลอยว่าอะไรนะ”
“ปิ่น แกต้องช่วยฉันนะ” พลอยขวัญรีบปรับสีหน้าก่อนจะหันมาสบตากับหลานสาว ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“ปิ่นแกฝึกงานใกล้จบแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ เดือนกว่าก็จบแล้ว น้าพลอยมีไรหรือเปล่า”
“บอกให้ไปฝึกงานที่บริษัทของคุณวีแกก็ไม่ยอมไป คราวนี้แกจบแล้วฉันจะฝากให้เข้าไปทำงานกับคุณวี”
“เอ่อ...ปิ่นไปสมัครงานกับเพื่อนไว้หลายที่แล้วค่ะ น้าพลอยไม่ต้องลำบากฝากงานให้ก็ได้”
“ไม่ได้!!...ฉัน...หมายถึงแกจะต้องเข้าไปเป็นหูเป็นตาแทนฉัน แกก็รู้นี่ว่านังเลขานั่นมันไม่อยากทำงานบนโต๊ะ มันจ้องจะขึ้นไปทำงานบนเตียงกับคุณวี แกไม่เข้าใจอีกหรือไง”
“เอ่อ...น้าพลอยคะ ถึงปิ่นจะเข้าไปทำงานที่บริษัทของน้าวี แล้วจะช่วยอะไรได้ ปิ่นคงไม่กล้าไปขัดขวางพวกเขาหรอกค่ะ” ปิ่นรักยิ้มแห้ง ๆ แค่คุยกันยังไม่ค่อยคุย มองหน้าก็แทบจะนับครั้งได้ แล้วเธอจะเอาความกล้าที่ไหนไปขัดขวาง หากปฐวีจะมีผู้หญิงอื่นลับหลังพลอยขวัญ
“แต่แกต้องทำ!!” พลอยขวัญเสียงแข็งไม่เปิดโอกาสให้หลานสาวปฏิเสธ
“น้าพลอยคะ ให้ปิ่นช่วยทำอย่างอื่นเถอะนะ ถึงจะให้ปิ่นเข้าไปทำงานที่บริษัทก็ไม่มีประโยชน์หรอก ปิ่นจะไปจับตามองพวกเขาตลอดเวลาได้ยังไง เจ้านายกับเลขาก็ต้องทำงานด้วยกันตลอด ขืนปิ่นไปทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แล้วน้าวีจับได้คราวนี้จะพาลโกรธน้าพลอยมากกว่าเดิม”
“ได้!...แกอยากทำอย่างอื่นใช่มั้ย”
“ค่ะ ให้ปิ่นช่วยอย่างอื่นดีกว่า” ปิ่นรักรีบรับคำ
พลอยขวัญมีบุญคุณกับเธอมากที่สุด เลี้ยงดูแลเอาใจใส่มาตั้งแต่เด็ก ทุกอย่างจัดหาให้ไม่เคยให้ขาดแคลนราวกับเป็นแม่แท้ ๆ แค่เพียงไม่ได้คลอดเธอออกมาแค่นั้น อะไรที่พอจะช่วยเหลือน้าสาวได้ ปิ่นรักก็ยินดีจะทำ
แต่ไม่ใช่การไปตามติด และคอยขัดขวางปฐวีกับเลขาสาว นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะทำตัวยังไงให้เนียนและไม่ถูกปฐวีจับโยนออกมา
“ฉันมีเรื่องให้แกช่วย” พลอยขวัญพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ ช้า ๆ แต่หนักแน่นในที
“อะไรคะ?”
“ฉันต้องการแยกนังนั่นออกจากคุณวี”
“น้าพลอยจะทำยังไง จะไปเฝ้าที่บริษัทเองเหรอ” ปิ่นรักถามด้วยความสงสัย ในเมื่อเธอปฏิเสธไปแล้วว่าไม่เข้าไปทำงานที่บริษัทของปฐวี แล้วพลอยขวัญจะทำยังไง
“เปล่า...แกต้องช่วยฉัน”
“คะ? ปิ่นเนี่ยนะ”
“ใช่!!”
พลอยขวัญหันมาจ้องหน้าหลานสาวนิ่ง ปิ่นรักในวัยยี่สิบปีกำลังโตเป็นสาว ใบหน้าเรียวเล็กขาวใส ดวงตากลมโต จมูกโด่งเรียวเชิดขึ้น ปากเรียวบางกระจับ รูปร่างสูงเพรียว ถึงแม้จะไม่ค่อยแต่งตัว แต่ก็ไม่ทำให้ความงามของวัยสาวลดน้อยลง
“ในเมื่อคุณวีอยากมีเมียน้อย ฉันก็จะหาให้”
“น้าพลอย!!” ปิ่นรักอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าน้าสาวจะตัดสินใจแบบนี้
พลอยขวัญและปฐวีเคยรักกันมาก แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทั้งสองคนห่างเหินกันไป ที่ผ่านมาปิ่นรักเชื่อและมั่นใจว่าน้าสาวทั้งสวยและมีเสน่ห์ ปฐวีไม่มีทางเปลี่ยนใจหรือเหลือสายตาเอาไว้แลสาวคนไหนอีก แต่อะไรก็ไม่แน่นอนจริงๆ
“ฉันจะยกแกให้คุณวี”
“ห๊ะ!!...นะ...น้าพลอยว่าไงนะ”
ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางหัว ฉันจะยกแกให้คุณวี คำนี้มันทำให้ใบหน้าขาวพลันซีดลง มือที่จับพลอยขวัญไว้ชะงักงัน มันหมายความว่ายังไง นี่เธอหูฝาดไปใช่ไหม เป็นไปไม่ได้
“ฉันจะให้แกเป็นเมียคุณวีอีกคน ฉันรู้ว่าแกไว้ใจได้ และไม่มีทางหักหลังฉัน”
“ไม่นะคะน้าพลอย มันเป็นไปไม่ได้ น้าหลานจะมีสามีคนเดียวกันได้ยังไง ปิ่น...”
“ทำไมจะไม่ได้ น้าเขยไม่ใช่ญาติทางสายเลือดแก อีกอย่างฉันเป็นเมียหลวงยินยอมให้สามีมีเมียอีกคนได้ แกไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนี้จะเป็นความลับ ในบ้านนี้จะรู้กันแค่เราสามคน”
- ผู้เขียน
