Ep.19
1248 คำ
ตื่นมาเช้าของอีกวันดีนะวันนี้เป็นวันหยุดไม่มีงาน ถ้าด่วนเลขาจะส่งเข้าเมล์แทน พราวฟ้านอนมองหน้าคนที่รังแกเธอทั้งคืน เขายังไม่ตื่น เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา พราวฟ้าได้แต่ยิ้มพอมองดูตัวเองก็อยู่ในชุดนอนของเธอที่เธอชอบไส่ พราวฟ้าอดไม่ได้ที่หอมแก้มหล่อๆนั้น เขาหล่อมากจริงๆ หล่อแบบไม่คิดว่าจะมีใครหล่อได้แบบเขา แต่จะว่าไปเพื่อนเขาแต่ละคนคือหล่อมากแต่คนละแบบ แต่แฟนยัยมิล่าน่าจะสูงกว่าใครในทั้งหมด ก็ใช่ว่ามาวินไม่สูง ส่วนสูงเขาน่าจะ 180กว่าๆด้วยซ้ำ เขาสูงกว่าเธอเยอะเธอสูง 167เอง ไม่คิดว่าจะมานอนในอ้อมกอดของมาวิน พราวฟ้าอดคิดไม่ได้เขาจะจริงจังกับเด็กแบบเธอหรอ ได้คิดและมองหน้าเขา
“จะแอบลักหลับเฮียหรอ” มาวินตื่นนานแล้วเพราะมีข้อความจากโจเชฟเลยตื่นมาคุยงานก่อนที่จะมานอนกอดพราวฟ้าต่อ
“ป่าวสักหน่อย เฮียวินตื่นนานแล้วหรอค่ะ ทำไมไม่ปลุกพราวล่ะ”
“เฮียเห็นหนูหลับเฮียเลยไม่อยากวน วันนี้วันหยุดนิ นอนต่อไหม หรือหนูหิวรึป่าว”
“หิวค่ะ นี่กี่โมงแล้วคะ?”
“อืม 10โมงกว่าแล้ว ไปอาบน้ำครับเฮียพาไปทานข้าว”
“ค่ะ”
“วันนี้ไม่มีงาน หนูไปกับเฮียนะ เฮียมีเครียร์งานนิดหน่อยค่อยกลับมาพร้อมกัน”
“ไปไหนค่ะ”
“คลับเฮียที่หนูเคยไปไงครับ”
“อ่อค่ะ พราวอาบน้ำก่อนนะค่ะ”
“เฮียอาบด้วยได้ไหม”
“ไม่ค่ะ เดี๋ยวช้า” พราวฟ้ารู้หรอกเขาไม่ใช่แค่อาบน้ำแน่ๆเธอจึงรีบอาบน้ำแล้วออกมาแต่งตัว แต่ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องจึงเปิดประตูไปดูก็พบว่ามาวินยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เขาหันมาเจอเธอพอดี ปากก็คุยกับเธอแต่คนในสายก็คุยไม่วางเหมือนกัน
“หนูอาบน้ำเสร็จแล้วหรอครับ?”
“ค่ะ เดี๋ยวแต่งตัวรอนะค่ะ เฮียคุยเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ เฮียจะไปอาบน้ำพอดี แค่นี้ก่อนเดี๋ยวกูเข้าไปแล้วให้ไว ให้มันเอามาให้กู กูส่งโลเคชั่นให้แล้ว” มาวินพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผิดกับหันไปพูดกับคนในสาย คงจะเป็นลูกน้องเขาแหละ มาวินเดินมาอาบน้ำพราวฟ้าก็แต่งตัว ไม่นานมีเสียงกดออดหน้าห้องพราวฟ้าแปลกใจปกติแม่บ้านจะเข้ามาจะโทรมาหาเธอก่อน สักพักเสียงมือถือมาวินก็ดังขึ้น เธอจึงเคาะห้องน้ำบอกเขาว่ามีคนโทรมา
“เฮียวินมีสายเข้าค่ะ” มาวินเปิดประตูโดยที่ตัวไม่มีอะไรปิดเลย พราวฟ้าอายจนหน้าแดง
“รับครับ เปิดสปิกเกอร์โฟน”
[Thanwa: มาถึงแล้วครับ]
Mawin:อืม กูอาบน้ำอยู่วางไว้
[Thanwa: แต่นายครับ..]
“เฮียอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพราวเดินออกไปเอาให้ค่ะ”
“ใส่เสื้อผ้าดีๆค่อยออกไปครับ”
Mawin: เอ่อแค่นี้นะไอ้ห่า
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณ..”
“ธันวาครับ นี้ครับชุดนาย”
“ของเฮียวินหรอคะ ว่าแต่ทำไมมีสองชุดละ”
“อีกชุดของนายหญิงครับ นายสั่งมา”
“นายหญิง?” พราวฟ้าทำหน้างง มาวินเดินออกมาพอดี
“ของหนูไงครับ ไปแต่งตัวครับ ส่วนมึงจะคุยอีกนานไหม”
“ครับนาย ผมขอตัวก่อนนะครับนายหญิงอยู่นานกลัวเป็นศพ”
“พูดมากไอ้ห่า ไปครับแต่งตัวสวยๆเฮียพาไปทานข้าวเฮียโทรจองโต๊ะไว้แล้ว”
“เดี๋ยวค่ะ ทำไมคุณธันวาเรียกพราวแบบนั้นคะ?”
“ก็เป็นเมียเฮีย ถูกแล้วนิที่มันเรียกนายหญิง”
“เฮียวิน ยังไม่ใช่สักหน่อย เป็นแฟนอยู่ค่ะ”
“ไม่รู้แหละเฮียจะเป็นผัว เฮียไม่เป็นแฟน”
“ชิ คนแก่ขี้มโน”
“ใครแก่ครับ อยากโดนคนแก่จัดการให้เดินไม่ได้ไหมครับ”
“เฮียวินอะ หื่นจังเลย ไปแต่งตัวค่ะพราวหิวข้าว”
“โอเครๆ เวลาเขินนิทำไมน่ารักแบบนี้นะ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว ไปแต่งตัวดีกว่า” พราวฟ้าเดินหนีมาวินที่พูดจาแบบนั้นกับเธอ เธอยอมรับว่าเธอเขิน ยังไม่ชินกับมุมนี้ของเขา คนอะไรหยอดได้ตลอดเวลา พ่อปลาไหลของแท้จริงๆ
ไม่นานก็พากันออกจากห้องตรงไปยังร้านอาหารที่มาวินจองไว้ ร้านอาหารที่อยู่ในห้างใจกลางเมืองได้มิชลินจากเชฟดัง มาถึงมาวินก็จูงมือพราวฟ้าตั้งแต่ลงรถไปยังร้านอาหาร ส่วนมากถ้ามาวินมาร้านนี้จะมาคุยงานสะส่วนใหญ่ แต่วันนี้พิเศษเขาพาคนพิเศษมาทานข้าว เขาชอบบรรยากาศร้าน เป็นร้านอาหารญี่ปุ่น การตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่น เห็นพราวฟ้าชอบกินอาหารญี่ปุ่นกับชาบูที่เห็นเธอลงไอจีบ่อยๆมาสินเลยจองอาหารร้านนี้ อีกทั้งจะพาเธอมาเดินช้อปปิ้งด้วย
“สวัสดีค่ะ คุณมาวินเชิญด้านในเลยค่ะ” ผู้จัดการร้านมาบริการด้วยตัวเอง ส่งสายตาแพรวพราวให้กับเขา แต่เขาไม่สนใจเดินโอบไหล่บางของพราวฟ้าเข้าร้าน
“หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมเฮียสั่งให้”
“รู้หรอค่ะว่าพราวชอบทานอาหารญี่ปุ่น”
“รู้สิครับ หนูมาทานกับเพื่อนบ่อยๆ”
“แต่ร้านนี้ติดท้อปเลยนะค่ะ ไม่เหมือนที่พราวไปทานหรอก ที่จองยากจะตายขนาดนาวาให้เตี่ยมันจองยังยากเลย”
“หนูชอบ เฮียพามาบ่อยๆเอาไหม”
“ได้หรอค่ะ อยากพามารึว่ามาเพราะอะไร”
“คิดอะไรนะเรา หืม”
“ป่าวค่ะ สั่งอาหารเลยนะค่ะ พราวหิว” ไม่นานผู้จัดการคนเดิมก็เดินมารับออเดอร์แขกวีไอพีด้วยตัวเอง ไม่วายส่งสายตาอ่อยมาวิน แต่เขาไม่สนใจ ตอนนี้เขาสนใจแค่คนตรงหน้า
“สั่งเลยครับ หนูอยากทานอะไร” มาวินที่เห็นพราวฟ้าเลือกเมนูอาหารอยู่
“คุณมาวินค่ะ วันนี้มีทูน่าครีบน้ำเงินด้วยนะค่ะ” ผู้จัดการสาวกล่าวบอกมาวินด้วยเสียงที่หวานเยิ้ม
“หนูทานไหมครับ”
“เฮียสั่งเลยก็ได้พราวทานได้ค่ะ”
“เธอรอรับออเดอร์ที่เมียฉันสั่งแล้วกัน หนูสั่งเลยเฮียทานได้หมดครับ” เป็นโทนเสียงที่ต่างกันมาก คุยกับพราวฟ้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนผู้จัดการมองพราวฟ้า ทั้งด้วยน้ำเสียงและแนะนำว่าเป็น‘เมีย’
“เฮียวิน พูดจาอะไร”
“อ่อค่ะ ภรรยาคุณมาวินหรอค่ะ เอ่อคุณ” ผู้จัดการหน้าเสียเล็กน้อย
“พราวฟ้าครับ ภรรยาผมชื่อพราวฟ้า”
“ขอโทษค่ะ คุณพราวฟ้า รับอะไรดีค่ะ” ผู้จัดการมองพราวฟ้าด้วยสายตาอิจฉา แต่ก็ทำได้แค่นั้น
มาวินและพราวฟ้าทานข้าวอยู่นานพอสมควร กว่าจะเสร็จ ผู้จัดการก็ยังไม่วายส่งสายตาให้มาวิน แต่คนอย่างมาวินรึจะสนใจ เขาสนใจแค่สาวสวยที่อยู่ข้างกายเขาคนเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะเช็คบิลแล้วพาเธอไปช้อปปิ้งต่อ
- ผู้เขียน
