รักร้อนๆของนายตัวร้าย (อีโรติก )

ไม่สบาย

เสียงเคาะประตูด้านนอกที่ดังติดต่อกันหลายครั้งทำให้ทั้งคู่หยุดต่อปากต่อคำกันไปชั่วขณะหนึ่ง ไมค์เดินหายออกไปสักพักใหญ่ก่อนกลับเข้ามาพร้อมกับถาดใส่ชามถ้วยข้าวต้มร้อนๆ แล้วก็กระปุกยาลดไข้

“ลุกไหวไหม? ”

ไมค์ชะโงกหน้าลงใกล้พลางลากไล้ปลายนิ้วเย็นไปบนท่อนแขนเล็ก คนที่นอนนิ่งเงียบหันขวับมามองด้วยสายตาเขียวปัดก่อนขยับตัวถอยห่าง

“จะทำอะไร!”

“ฉันไม่ทำอะไรคนป่วยหรอก”

“…” เธอรู้สึกปวดหัวมากไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายตรงหน้าอีก

“กินเองได้ไหม หรือต้องให้ป้อน”

“ไม่ต้อง”

นรินค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปรับถาดใส่ข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าก่อนตักข้าวต้มเข้าปากจนหมด หลังจากกินยาลดไข้เสร็จก็ผล็อยหลับไปเพราะพิษไข้

ไมค์เดินเข้ามาดูเธอเป็นระยะๆ สายตาคมกริบมองคนที่นอนหลับสนิทอย่างละเอียดลออ ใบหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย นอกจากเครื่องหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราก็คงเป็นผิวขาวนวลเนียนสะดุดตา

จะว่าไปแล้วรูปร่างหน้าตาของเธอก็ถูกใจเขาไม่น้อยเหมือนกัน

ไมค์ไม่ได้รู้สึกผิดหรือรู้สึกเสียใจอะไรกับสิ่งที่ทำลงไปเลยด้วยซ้ำ

เมื่อคืนเขาดื่มหนักกว่าปกติเเล้วก็มีเรื่องชกต่อยกับผู้ชายกลุ่มหนึ่งในไนต์คลับเพราะเขม่นกันเรื่องผู้หญิง เผอิญเรื่องมันลุกลามไปไกลกว่าแค่การทะเลาะวิวาทกันธรรมดา

เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่สนใจผู้หญิงสวยๆ พูดคุยรู้เรื่องถูกใจก็สนุกกัน จบเรื่องบนเตียงก็แยกย้ายทางใครทางมัน

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอนตรงไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หยิบบัตรประชาชนรวมถึงบัตรนักศึกษาในกระเป๋าของเธอขึ้นมาดูเงียบๆ

“นริน”

นรินลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในช่วงบ่ายแก่ๆ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวตามกรอบหน้า ฤทธิ์ของยาลดไข้ทำให้ร่างกายขับเหงื่อออกมาจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะตัวไปหมด รู้สึกว่าไข้จะลดลงไปแล้ว

นรินหยัดกายลุกขึ้นนั่งขณะสายตาก็มองไปรอบๆ ห้องนอนกว้างอย่างใช้ความคิด เฟอร์นิเจอร์หรูหราในห้องถึงไม่รู้สนนราคาก็พอเดาออกว่าราคาคงแพงมากแน่นอน

เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าที่นี่เป็นคอนโดหรูใจกลางเมืองเพราะนั่งรถผ่านไปมหาลัยบ่อยๆ ราคาน่าจะหลักสิบล้านอัพขึ้น

ทั้งรถหรูทั้งคอนโดราคาแพง คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางซื้อของแบบนี้มาใช้ได้แน่นอน ผู้ชายคนนี้ดูแล้วคงจะไม่ธรรมดาจริงๆ

นรินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปรายตามองกระปุกยาข้างเตียง ผ้าขนหนูในกะละมังใบเล็กกับแผ่นเจลลดไข้ที่ใช้แล้ว แผ่นเจลบนหน้าผากเธอก็คงเป็นฝีมือของผู้ชายคนนั้น

ถ้าหนีออกไปตอนนี้คงจะปลอดภัยกว่ารอให้ผู้ชายอันตรายคนนั้นไปส่งหรือเปล่า?

คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็รีบลุกออกจากเตียงนอนเดินตรงไปเข้าห้องน้ำทันที

ความเจ็บตรงกึ่งกลางกายทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณ ไม่ได้ยึดติดกับเรื่องเซ็กซ์ครั้งแรกแต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเสียตัวให้กับผู้ชายเลวๆ แบบนี้ แถมยังเป็นการเสียตัวครั้งแรกที่ทำให้รู้สึกแย่สุดๆ

เป็นเพราะความมือไวของเธอแท้ๆ ที่เผลอยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วยังถ่ายคลิปตอนที่พวกเขามีเรื่องชกต่อยกันอยู่ เสียงปืนดังขึ้นสามสี่นัดก่อนที่เขาชกไปที่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นหลายครั้งจนกระทั่งปืนหลุดออกจากมือ

คงเป็นความซวยของเธอด้วยถ้าตอนนั้นเขาไม่หันมาเห็นเข้าคงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

ไม่สิ.. แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาทำเรื่องเลวๆ พรรค์นั้นกับเธอด้วยซ้ำ

เธอหาชุดนักศึกษาและกระเป๋าสะพายของตัวเองไม่เจอ พยายามหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเก็บข้าวของของเธอไปไว้ที่ไหน นรินพยายามทำตัวให้เงียบเชียบที่สุด สายตามองห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่าอยู่ครู่ใหญ่ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่สองเท้ารีบก้าวออกมาจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว

เธอยังไปไหนไม่ได้อยู่ดี ของสำคัญรวมถึงเงินก็อยู่ในกระเป๋าสะพายใบนั้น ยังไงก็ต้องหาให้เจอก่อน

“เก็บไปไว้ที่ไหนนะ ทำยังไงดี วันนี้วันเสาร์ด้วยคงไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน มือถือก็พังติดต่อใครก็ไม่ได้ด้วย..” นรินเดินหากระเป๋าสะพายของตนเองไปทั่ว ไม่เว้นแม้กระทั่งตู้โต๊ะต่างๆ ที่สามารถเปิดดูได้

“ไม่มี ที่ไหนก็ไม่มี ทำยังไงดี” ริมฝีปากเล็กบ่นพึมพำออกมาคนสิ้นหวังขณะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาสีดำในห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง ปวดหัวรู้สึกเหมือนไข้จะตีกลับขึ้นมาอีก