พากลับ
1149 คำ
“ไม่มีทาง!!” นรินทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะคุกคามเธออีกครั้ง หลังพิงฝาส่วนข้างหน้าก็มีคนสารเลวยืนขวางอยู่
“ลุกขึ้นมา”
“ไม่!!”
“ไม่ลุกใช่ไหม”
“…”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะช้อนอุ้มยกตัวเธอขึ้นมา
“ว๊ายยย.. จะทำอะไร!!”
“เดินไม่ไหวไม่ใช่เหรอ”
“ปล่อยฉันลงนะ!!”
“หุบปาก!” ริมฝีปากหนาตวาดออกมาอย่างหมดความอดทน ดวงตาคมกริบมองจ้องคนตัวเล็กในอ้อมแขนนิ่ง
นรินชะงักนิ่งเงียบไปในทันทีเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เวลาตอนนี้ตีสามเข้าไปแล้ว สองเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดินฝ่าสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักออกจากลานจอดรถไปยังลานจอดรถอีกฟากหนึ่งของตึก สองเท้าเดินตรงไปยังBugattiสีดำที่จอดในลานจอดรถ
หลังจากยื้อยุดฉุดกระชากกันจนเหนื่อยสุดท้ายเขาก็ยัดยัยผู้หญิงงี่เง่าเข้าไปในรถได้สำเร็จ แต่คนในรถก็ยังพยายามเปิดประตูรถออกมาจนได้ ความอดทนอันน้อยนิดของเขาใกล้จะหมดลงเต็มที
นรินพยายามเปิดประตูรถออกมาอีกครั้งแต่ถเขาจับประตูรถไว้แน่น
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวนั่งนิ่งๆ อยู่เฉยๆ เข้าใจที่พูดไหม!!”
ไมค์ชะโงกหน้าลงมาพร้อมกับใช้สายตาดุดันกดดันอีกฝ่าย
ถึงจะรู้สึกกลัวแต่ก็ยังไม่วายจ้องตอบร่างสูงอย่างไม่พอใจ พอเห็นเขาเปิดประตูรถออกพร้อมกับขยับเขามาใกล้นรินถึงยอมปล่อยมือออกอย่างว่าง่าย ก่อนอีกฝ่ายจะปิดประตูรถตามลงมา
ร่างสูงเดินกลับไปประจำตำแหน่งที่นั่งคนขับ หลังจากสตาร์ทรถเสร็จBugattiสีดำสนิทกพุ่งทะยานออกไปทันที
เสียงครืดคราดของมือถือที่สั่นไม่หยุด ทำให้ชายหนุ่มจำใจหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“ว่าไง”
“ไอ้ไมค์!! มึงหายไปไหนมา ทำไมไม่รับสายกู กูเพิ่งเห็นรถมึงขับผ่านไปเนี่ย”
“กู.. " เขาเหลือบมองคนที่นั่งข้างอยู่ครู่หนึ่ง
“มึงเคลียร์จบแล้วหรือยัง” ไมค์เอ่ยถามกลับ นึกไม่ออกว่าจะแก้ตัวยังไง
“เออ... เรียบร้อยแล้วว่ะ กูเห็นผู้หญิงนั่งในรถมึงอ่ะ ใครวะ? ”
ฝนตกหนักขนาดนี้ก็ยังเสือกตาดีเห็นอีก
“…”
“ได้ยินที่กูถามไหม..”
“เออ ได้ยิน แค่นี้ก่อนนะ”
“ดะ..เดี๋ยวไอ้ไมค์!!”
“มันวางสายไปแล้วว่ะ กูก็หลงเป็นห่วงมันแทบแย่ แม่ง ดันไปกับหญิงซะงั้น” จอห์นส่ายหน้าอย่างเอือมระอาขณะหันไปพูดกับลีโอ
“กลับเถอะ กูง่วงแล้ว”
หลังจบบทสนทนาสปอร์ตหรูก็แล่นทะยานออกไปท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
บรรยากาศเงียบสนิทภายในห้องโดยสารสร้างความอึดอัดและกระอักกระอ่วนใจให้นรินไม่น้อย ความเย็นจัดของเครื่องปรับอากาศทำให้เสื้อผ้าที่เปียกชื้นยิ่งเย็นจัดเข้ากระดูกเลยทีเดียว
“ฉันจะกลับบ้าน!!” นรินกระแทกเสียงออกมาอย่างไม่พอใจพลางชำเลืองมองคนที่กำลังขับรถอยู่
เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรออกมาซ้ำยังขับรถมุ่งไปตามเส้นทางตามปกติ ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุไม่มีตัวตน
“ได้ยินที่พูดไหม!! ฉันจะกลับบ้าน!!” เธอพูดตะโกนออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดกับท่าทีเฉยชาของอีกฝ่าย
ไมค์เหลือบมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ขณะที่Bugattiสีดำขับเลี้ยวเข้าไปในคอนโดหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง
“นายจะบ้าเหรอไงหา!! ทำไมฉันต้องมาซวยอย่างนี้ ฉันจะแจ้งความจับนาย ข้อหาข่มขืน กักขังหน่วงเหนี่ยว นายต้องติดคุกหัวโตแน่” เธอออกมาเสียงดังเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม
รถที่เบรกระทันหันทำให้ศีรษะของนรินกระแทกเข้ากับกระจกประตูรถอย่างแรง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด มือเล็กยกขึ้นไปกุมศีรษะของตนเองไว้
นรินเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาสีดำอมเขียวเป็นประกายวาวโรจน์ ริมฝีปากแสยะยิ้มกว้างออกมา
“ข่มขืน?? ควรจะเรียกว่าสมยอมด้วยความสมัครใจถึงจะถูกนะ”
“ไอ้สารเลว”
“หึ สารเลวยังไงก็เป็นผัวเธอแล้วไหม”
“ไอ้บ้า!!”
“ขืนด่าออกมาอีกคำเดียว เธอโดนดีแน่”
“!!?? ”
นรินกัดริมฝีปากล่างอย่างลืมตัว ใบหน้าหวานร้อนผ่าว ทั้งโกรธทั้งกระดากอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีก
ไม่นานนักBugattiสีดำสนิทก็ขับเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวของเพนท์เฮ้าส์ของชายหนุ่ม
“ลงมา”
ร่างสูงเดินไปเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับออก พอเห็นอีกฝ่ายยังนั่งนิ่งเงียบมือหนาก็ดึงกระชากร่างบางให้ลงมาจากรถ
“จะยอมลงมาดีๆ ไหม? ”
“ไม่!!”
พอเห็นอีกฝ่ายดื้อดึงไม่ยอมทำตามง่ายๆ ไมค์ถึงจัดการอุ้มตัวเธอให้ลงมาจากรถก่อนจะรีบเดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว
“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!! ปล่อยฉันลงนะไอ้คนบ้ากาม”
“ที่นี่มันลานจอดรถส่วนตัว แหกปากร้องให้ตายก็ไม่ใครได้ยินหรอก”
ลานจอดรถส่วนตัวเหรอ?
“นะนายจะพาฉันไปไหนกัน”
“พูดมาก ไปถึงก็รู้เอง”
ไมค์ไม่ได้สนใจอาการดิ้นรนขัดขืนของคนตัวเล็กในอ้อมแขน ตัวเท่าลูกหมาดิ้นให้ตายยังไงก็ดิ้นไม่หลุดง่ายๆ หรอก
ร่างสูงเดินมาหยุดยืนที่หน้าห้องพักก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปด้านใน หลังจากประตูปิดสนิทเขาก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
นรินกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องพักหรูที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โมเดิร์นราคาแพง เธอไม่ใช่คนโง่ ดูจากรถหรูที่เขาขับรวมถึงคอนโดแพงระยับใจกลางเมืองนี่ก็บ่งบอกฐานะทางการเงินของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ไปอาบน้ำสิ ทำหน้าแบบนั้นทำไม? ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ถ้าไม่อาบน้ำก็ไปเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะไปส่ง” มือหนาดึงร่างบางให้เดินตามเข้าไปในห้องนอน
“จริงเหรอ”
“อืม”
“ผ้าเช็ดตัว ของใช้ อยู่ในชั้นวางของในห้องน้ำ เสื้อผ้าอยู่ในตู้ หยิบใช้ได้เลย” เขาพูดพลางชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าบิ้วอินตรงมุมห้อง พลันในหัวก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิม
“อาบด้วยกันไหม”
“ไม่!!” นรินส่ายหน้าปฏิเสธรีบเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
