บทที่ ๒ แลกเปลี่ยน #จบ
1092 คำ
“แล้วผู้หญิงที่มันไปนอนกกไม่สวยรึไงพี่วัน แต่ละคนก็เห็นสวยๆ กันทั้งนั้น”
“ทองแท้อย่างคุณษา ยังไงก็ชนะผู้หญิงพวกนั้นค่ะ อย่าเก็บมาคิดให้กลุ้มใจเลยค่ะคุณหญิง”
“ไม่ให้ฉันกลุ้มใจได้ไงพี่วัน ลูกชายตัวดีของฉันทำตัวแบบนี้ หมอผู้ใจดีงั้นเหรอ ใส่หน้ากากสิไม่ว่า” คุณหญิงทองเปลวเอ่ยถึงลูกชายคนเดียวของตนเองด้วยความกลัดกลุ้มใจ ใครก็ต่างชื่นชมว่าลูกชายนางดีเลิศแบบนั้นแบบนี้ แต่คนเป็นแม่อย่างนางรู้ดีว่าทุกอย่างคือหน้ากากที่ลูกสวมใส่เข้าหาผู้คนเท่านั้น
“อย่างน้อยออกไปข้างนอก คนก็พูดถึงแต่เรื่องดีๆ นะคุณหญิง”
“แต่ฉันรู้ไงพี่วันว่าไอ้หมอหมาของฉันน่ะมันดีแต่เปลือก มันน่ะหน้าเลือดตัวพ่อเชียวล่ะ ก็ดูแต่มันจำกัดเงินรายเดือนของฉันสิพี่วัน ดูลูกชายฉัน พ่อคนหน้าเลือด กระทั่งกับแม่ก็ควบคุมรายจ่าย ทั้งๆ ที่ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของมันคือฉันกับพ่อมันสร้างมาให้มันแท้ๆ”
“คุณหญิงก็ชอบไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
“ก็...” นางเม้มปากแน่นเมื่อแม่บ้านพูดถูก นางชอบให้ลูกชายเผด็จการด้วยและควบคุมตัวเองแบบนี้ มันทำให้รู้สึกว่าสามียังอยู่กับนาง ทัชชกรถอดแบบนิสัยมาแบบผู้เป็นพ่อทุกกระเบียดนิ้ว ชอบบงการชีวิตคนอื่นก็ที่หนึ่ง
“เห็นไหม เนี่ยยาความดันนะคะ กินแล้วนอนกันค่ะ วันนี้ไม่มีละครสนุกให้ดู” วันเอ่ยบอกคุณหญิงของตนพร้อมส่งยื่นถ้วยยาที่เตรียมไว้ให้
“พี่วันก็กินยาไขมันตัวเองรึยังถึงได้มาเตรียมให้ฉัน”
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหญิง นังวิเตรียมให้ฉันแล้วจ้ะ”
คุณหญิงทองเปลวทานยาความดันก่อนนอนตัวเองแล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะไปพักผ่อน ส่วนแม่บ้านคนสนิทเองก็ลุกเดินตามขึ้นไปส่งบนชั้นสอง
เวลา 20.00 น.
มื้อเย็นเรียบง่ายเสร็จแล้ว นวิยาทำผัดมาม่าใส่ไข่และอกไก่ที่มีในตู้เย็น พอทำเสร็จคนตัวโตก็อาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเขานุ่งพันผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกมาจากห้องน้ำก็ต้องรีบหันหน้ามองไปทางอื่น เมื่อเขามีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบเท่านั้น ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่าอวดกล้ามเนื้อแข็งแรงและผิวขาวๆ ของเขา
“หอมจัง ทำอะไรกินเหรอ” ทัชชกรเดินเข้ามาถามพร้อมมองดูผัดมาม่าสองจานบนโต๊ะเล็กๆ ที่อยู่ในครัว มีไว้สำหรับนั่งทานข้าวของเจ้าของห้อง
“ทำไมหมอหมาไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยคะ และทำไมใช้ผ้าเช็ดตัวของนิ่ม” เธอถามเขาโดยไม่หันมามองเขาที่ยืนอยู่ตรงข้ามอีกฝั่งของตน
“ก็หมอไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน อีกอย่างผ้าเช็ดตัวของนิ่มไม่ใช่เหรอ หมอไม่รังเกียจ ยืมหน่อยนะ” แล้วเขาก็ดึงลากเก้าอี้ออกนั่งลงแล้วดึงจานผัดมาม่าตรงหน้ามาทาน
“อ่า...อร่อย หมอไม่เคยกินผัดมาม่าแบบนี้มาก่อน นิ่มทำอร่อย”
เสียงดูดเส้นและคำชมของเขาทำให้เธอหันกลับมามองเขาที่ก้มหน้าทานผัดมาม่าฝีมือตนเอง เธอก็กลืนน้ำลายลงคอแล้วท้องน้อยก็ร้อง
โครก!
“นั่งสิ หิวก็ต้องกิน จะมายืนทำไม แล้วกินอิ่มจะได้อาบน้ำทำงาน” ทัชชกรได้ยินเสียงท้องสาวเจ้าร้องก็สั่ง
“แต่นิ่มยังไม่พร้อมทำงานวันนี้”
“เดี๋ยวหมอทำให้พร้อมเองน่า กินเถอะ เนี่ยก็สองทุ่มแล้ว ถ้าทำช้าได้นอนดึก พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวเอานะนิ่ม”
ตอนนี้เขาต่างจากเมื่อตอนกลางวันมาก ต่างจากสองปีที่รู้จักมา ทำงานกับเขามาตลอด แต่ไม่เคยเห็นมุมนี้ จากเป็นผู้ช่วยในห้องตรวจมาตลอดสองปี เมื่อเช้ายังเป็นแค่พยาบาลกับหมอ แต่ตอนนี้กำลังจะเป็นเจ้าหนี้กับลูกหนี้และเธอก็จะเป็นนางบำเรอของเขาด้วย มันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอคิดประมวลไม่ทัน
“กินสิ อร่อยมาก วันหลังทำให้หมออีกนะ หมอว่าหมอชอบผัดมาม่าแล้วสิ” เขาเงยหน้าจากจานผัดมาม่ามาบอกคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลงทานสักที
“คะ...ค่ะ” แล้วเธอก็ดึงลากเก้าอี้ออกทานมื้อเย็น
หลังจากทานมื้อเย็นอิ่ม นวิยาก็ไปอาบน้ำ ปกติเธออาบน้ำแค่สิบนาทีเท่านั้น ตอนนี้ก็อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ที่ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่จนครึ่งชั่วโมงก็เพราะยังไม่พร้อมออกไปเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่นายแพทย์หนุ่มจะยัดเยียดให้ตนเอง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
“นานแล้วนะนิ่ม เสร็จรึยังฮึ” เขาเห็นว่านานเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วที่หญิงสาวอาบน้ำจึงมาเคาะประตูห้องน้ำเรียก
“สะ...เสร็จแล้วค่ะหมอหมา” เธอตอบกลับมา
“เสร็จก็ออกมาได้แล้ว หมอรออยู่นะ”
“ค่ะ แป๊บนะคะ ใส่เสื้อผ้าก่อนค่ะ”
“ไม่ต้องใส่ก็ได้ เพราะยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี” ใช่...ก็เขาไม่ได้ใส่อะไรตอนนี้ ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ ตอนนี้ก็ถูกถอดโยนทิ้งในตะกร้าเสื้อผ้าของเธอที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำแล้ว เขาเดินล่อนจ้อนกลับไปยังเตียงเพื่อรอเผด็จศึกพยาบาลสาวของตนเอง
ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินห่างออกไปจากหน้าประตูห้องน้ำก็รีบใส่ยกทรง กางเกงใน ปกติอยู่คนเดียวไม่ใส่ แต่วันนี้มีทัชชกรมาอยู่ด้วย เธอต้องใส่ให้เรียบร้อย แม้เขาบอกว่าไม่ต้องใส่ แต่เธอก็จะใส่ พอแต่งตัวใส่ชุดนอน กางเกงขาสั้นเสื้อยืดเรียบร้อยก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ มองดูตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำเห็นผ้าเช็ดตัวตัวเองที่เขาใช้ทิ้งรวมกับเสื้อผ้าของตัวเองก็หยิบขึ้นนำไปตากที่ราวเล็กๆ ที่อยู่ถัดไป แล้วเดินไปยังเตียง แต่แล้วก็ต้องตกใจ ยกมือขึ้นปิดตา
ว้าย!
“ตกใจอะไรนิ่ม”
“ทำไมหมอหมานอนเปลือยแบบนั้นคะ” เธอถามเขาพร้อมมือปิดตาตัวเองแน่นไม่กล้าแม้แต่จะเปิดออกมองร่างเปลือยอีกฝ่าย
- ผู้เขียน
