บทที่ ๑ ยินดีครับ (1)
1060 คำ
ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เป็นโรงพยาบาลของตระกูลดังอย่างเจ้าสัวสุนทร แต่ตอนนี้เจ้าสัวสุนทรได้จากไปแล้ว โรงพยาบาลจึงตกอยู่ในมือของนายแพทย์หนุ่มทัชชกร ทายาทคนเดียวของเจ้าสัวสุนทรกับคุณหญิงทองเปลว
ศัลยแพทย์หัวใจและหลอดเลือด ทัชชกร ใจประเสริฐมากทรัพย์ หรือหมอหมา วัย 36 ปี ทายาทคนเดียวของโรงพยาบาล เป็นหัวหน้าแผนกพ่วงตำแหน่งผู้บริหารของโรงพยาบาลอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อพ่อจากไป เขาจึงได้นั่งแทนตำแหน่งท่านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนผู้เป็นแม่นั่งดำรงตำแหน่งรองประธานของโรงพยาบาลต่อจากเขาที่เป็นท่านประธานใหญ่ของโรงพยาบาล แม่ของเขาคุณหญิงทองเปลวเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านระบบทางเดินปัสสาวะ ตอนนี้เกษียณอายุออกไปอยู่บ้านด้วยวัยหกสิบแปดปี
“คนไข้หมดรึยังครับ” เขาถามเมื่อผู้ป่วยเดินออกไปจากห้องตรวจ วันนี้ตั้งแต่เช้าจนบ่ายได้พักแค่ตอนเที่ยงเอง
“เดี๋ยวดูก่อนนะคะหมอหมาว่าหมดรึยัง” แล้วพยาบาลสาวผู้ทำงานติดตามคุณหมอมาได้สองปีก็เดินไปเปิดประตูห้องส่องหน้าออกไปส่องดูว่ายังมีคิวนั่งรอเข้าตรวจหน้าห้องไหม พอส่องดูแล้วก็ปิดประตูแล้วเดินกลับเข้ามารายงาน
“หมดแล้วค่ะหมอหมา”
“ครับ ขอบคุณที่เหนื่อยด้วยกันทั้งวันนะนิ่ม”
“ด้วยความยินดีค่ะ หน้าที่นิ่มอยู่แล้วหมอหมา ขอบคุณที่เหนื่อยเหมือนกันนะคะหมอ ขอตัวก่อนนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะหมอหมา”
“ครับ แล้วเจอกัน”
ทัชชกรส่งยิ้มให้พยาบาลสาวที่ทำงานเข้าขาตนเองมาตลอดสองปี เธอทำงานเก่งมาก เขาชอบเวลามาทำงานแล้วเวรตรงกับพยาบาลสาว
นวิยายิ้มให้นายแพทย์หนุ่มแล้วเดินเปิดประตูห้องออกไป
ปึก!
เสียงประตูห้องปิดสนิท ทัชชกรก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เหยียดแขนบิดเอวไปมาไล่ความปวดเมื่อยก่อนจะถอดเสื้อกาวน์ตนเองแขวนไว้มุมห้องแล้วเดินเข้าห้องน้ำส่วนตัวในห้องเพื่อล้างมือและส่องดูความเรียบร้อยของตนเองแล้วเดินออกมาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์และกุญแจรถออกมา
“พรุ่งนี้หยุด จะจัดให้ฉ่ำเลยคอยดู ขออย่ามีเคสด่วนก็พอ” เขาพึมพำกับตนเองแล้วเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีออกจากห้องทำงาน
พยาบาลสาวเตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่พอได้รับสายจากที่บ้านก็นั่งลงพิงผนังที่ชั้นล่างลานจอดรถก้มหน้าร้องไห้ ไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วตอนนี้ เธอตันไปหมดแล้ว เงินเก็บที่มีก็ส่งให้พ่อกับแม่ไปหมดแล้ว แต่เมื่อกี้พ่อกับแม่บอกว่าเจ้าหนี้นอกระบบที่ท่านทั้งสองได้กู้มาส่งเสียเธอเรียนได้เข้ามาทวงหนี้ทั้งๆ ที่จ่ายเป็นประจำ
ฮือๆๆๆ
เสียงร้องไห้ทำให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ต้องหยุดเท้าที่กำลังเดินไปยังรถตนเองแล้วเดินหาเสียงร้องไห้ที่ได้ยิน พอเดินมาเห็นคนตัวเล็กคุ้นเคยที่ตนเจอเป็นประจำนั่งพิงผนังก้มหน้าร้องไห้อยู่
ฮือๆๆ
“พยาบาลนิ่มใช่ไหมครับ” ทัชชกรถามคนที่ก้มหน้าร้องไห้แล้วก็ใช่ เมื่อนวิยาเงยหน้าเปื้อนนองน้ำตาขึ้นมองเขา
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมาร้องไห้ตรงนี้ หรือโดนกระชากกระเป๋า แต่ก็ไม่น่าใช่ กระเป๋ายังอยู่นี่” เขาเอ่ยเองตอบเอง
นวิยา คำแสง วัย 25 ปี พยาบาลวิชาชีพ ทำงานสายตัวแทบขาด แต่ใช้หนี้เงินกู้นอกระบบไม่หมดสักที อยู่อย่างประหยัดอดออม เพื่อนที่จบรุ่นเดียวกันมีรถยนต์ขับ แต่เธอมีมอเตอร์ไซค์ที่ขับตั้งแต่เรียนมหา’ลัยจนตอนนี้ซ่อมแล้วซ่อมอีกจนไม่รู้จะซ่อมยังไงแล้ว แต่ดีหน่อยที่กู้ซื้อคอนโดผ่าน ผ่อนเดือนละไม่กี่พันเท่ากับค่าเช่าจึงตัดสินใจยื่นกู้ พอผ่านแต่ก็ผ่อนแบบถูๆ ไถๆ เพราะเงินเดือนก็แบบเดือนชนเดือน เงินเดือนสามหมื่นห้าพันบาท บางเดือนสี่หมื่นก็โอนให้ที่บ้านหมด ตัวเองเก็บไว้แค่ค่าผ่อนคอนโดกับไว้ใช้เดือนละห้าพันเท่านั้น
“เกิดอะไรขึ้นพยาบาลนิ่ม บอกหมอได้นะ” ทัชชกรจับไหล่เล็กที่สั่นไหวสะอื้นของพยาบาลสาวให้ลุกขึ้นยืนคุยกับตนเอง
นวิยาพยายามกลั้นน้ำตาและกลืนเสียงสะอื้นไว้ในลำคอพร้อมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบเปื้อนแก้มนวลเนียนตนเองออกทิ้งแล้วเงยหน้าสบตานายแพทย์หนุ่มครู่หนึ่งก็รีบก้มหน้าหลบสายตาที่มองจ้องตนเองอยู่ก่อนของเขา
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยค่ะ อึก!” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ
“ไม่นิดหน่อยมั้ง ร้องไห้เป็นเผาเต่าขนาดนี้”
เขาผละมือออกจากไหล่เล็กพร้อมกับยื่นมือมาเชยคางมนเล็กสวยของพยาบาลสาวให้แหงนเงยขึ้นสบตาตน
“เล่ามาสิ ปัญหาอะไรที่บ้าน หนักหนาถึงต้องนั่งฟุบหน้าร้องไห้แบบนี้ฮึ”
“คือ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะหมอหมา ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง นิ่มขอตัวนะคะหมอ” แล้วเธอก็ปัดมือของเขาออกเบาๆ เพื่อถนอมน้ำใจที่เขาหยิบยื่นให้
“แล้วเนี่ยกลับยังไงนั่น” ทัชชกรถามพยาบาลสาว
“นิ่มขับมอเตอร์ไซค์มาค่ะ อึก!” เธอเอ่ยตอบเสียงแผ่วพร้อมชี้มือไปยังที่จอดรถมอเตอร์ไซค์
“อือ...ขับรถดีๆ ล่ะ หมอก็จะกลับเหมือนกัน มีอะไรที่หมอพอจะช่วยได้บอกได้นะ หมอกับนิ่มก็ใช่คนอื่นคนไกล เราทำงานด้วยกันมาสองปีก็เป็นเหมือนเพื่อนกันว่าไหม” นายแพทย์หนุ่มบอกพยาบาลสาว
“ขอบคุณนะคะหมอหมา นิ่มขอตัวก่อนนะคะ นิ่มไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ จัดการได้”
จริงๆ เธอมืดแปดด้าน เพราะเงินเก็บก้อนสุดท้ายเพิ่งโอนให้พ่อแม่ไป ตอนนี้มีติดตัวสองร้อยบาทและติดบัญชีแปดร้อยบาทเอง ตอนนี้ได้แต่เฝ้าหวังให้สิ้นเดือนไวๆ แต่ยังเหลืออีกตั้งสิบวันถึงจะเงินเดือนออก
- ผู้เขียน
