ตอนที่ 7 ผู้ชายปากร้าย...ใจร้าย
1845 คำ
"ยูมิมากินข้าวด้วยกันสิ" คุณทิพวรรณพูดขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน โดยมีคุณทิพวรรณ แทนไท พรพระพาย เด็กชายอินทัช และตรัยคุณ
"ไม่เป็นไรค่ะ ยูมิกินกับคนอื่นๆ ในครัวจะดีกว่า" ยลดาเจียมเนื้อเจียมตัว ด้วยตนเองเป็นเพียงคนอาศัย
"มาเถอะน่า แช่มด้วยมากินด้วยกัน นานๆ ฉันจะกลับมา มานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน"
"แต่เด็กนี่..." ตรัยคุณตั้งท่าโต้แย้ง แต่ยังพูดไม่ทันจบคุณทิพวรรณก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน
"อย่าเป็นคนใจแคบไปหน่อยเลยตาเดย์ ยูมิไปหยิบจานข้าวมาสิ" คุณทิพวรรณว่า
"ค่ะ"
เด็กสาวถือจานข้าวมานั่งฝั่งตรงข้ามกับบอดี้การ์ดหนุ่ม ตรัยคุณมองหน้ายลดาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เธอก็จ้องหน้ากลับอย่างไม่กลัวเกรงเช่นกัน
"กินข้าวกันสิ นั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้นจะอิ่มกันไหม" คุณทิพวรรณว่า เมื่อตรัยคุณกับยลดาเอาแต่จ้องหน้ากัน
"ใจตรงกังเยย" อินทัชพูดขึ้น เมื่อตรัยคุณกับยลดายื่นมือมาตักถั่วลันเตาผัดกุ้งพร้อมกัน ทั้งคู่รีบชักมือกลับไป
"เดย์ก็ตักให้ยูมิหน่อยสิ" คุณทิพวรรณพูด
"มือก็มี ก็ให้ตักกินเองสิครับ"
"ตาเดย์นี่ ปากร้ายนักนะ" คุณทิพวรรณเอ่ยเสียงดุ
"ไม่เป็นไรค่ะคุณทิพย์ ยูมิตักเองได้"
"อาชิกินกุ้งครับ" ตรัยคุณตักกุ้งในผัดถั่วลันเตาให้เด็กชายตัวน้อย แต่ก็ยังจะเหลือบตามองเด็กสาว แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ
"ขอบคุงฮับอาเดย์"
"ยูมิอาบน้ำแล้วเหรอลูก" ป้าแช่มเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ
"อาบแล้วค่ะ ป้าแช่มคะยูมิอยากซื้อของใช้ส่วนตัว แถวนี้มีร้านค้าไหมคะ"
"มีนะ แต่อยู่หน้าปากซอย ถ้าเดินไปคงเหนื่อย ยูมิไปบอกให้ตาเดย์พาไปนะ"
"เขาไม่พายูมิไปหรอกค่ะ"
"บอกว่าป้าให้พาไป...ป้าขอนอนเอนหลังก่อน ปวดเมื่อยไปหมด พอแก่แล้วก็ไม่มีอะไรดีเลยร่างกาย" ป้าแช่มบอก ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอน
"ให้ยูมินวดให้ไหมคะ ยูมิเคยนวดให้แม่" ยลดามีสีหน้าเศร้าสลดลงเมื่อพูดถึงแม่
"อย่าไปโกรธแม่เขาเลยนะลูก จะดีจะเลวยังไงเขาก็เป็นแม่"
"ค่ะ ยูมิไม่โกรธแม่" ยลดาบอก แล้วน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลลงมา
"เป็นเด็กขี้แยไปซะละ วันนี้ยูมิคงไม่นวดให้ป้าแล้ว"
"ฝืด...นวดสิคะ ป้าแช่มนอนเลย เดี๋ยวยูมินวดให้" ยลดาสูดน้ำมูกเข้าไป ยกมือปาดเช็กคาบน้ำตา แล้วเอ่ยบอกเสียงใส
"ดีไหมคะ" เด็กสาวเอ่ยถามเมื่อเริ่มนวดให้ป้าแช่มได้สักพัก
"นวดเก่งนะเรา ป้าสบายตัวขึ้นเยอะเลย" ป้าแช่มบอกตาเคลิ้มใกล้จะหลับ
"อ้าว หลับซะแล้ว" เมื่อนวดป้าแช่มไปอีกสักพักใหญ่ คนสูงวัยก็เข้าสู้ห้วงนิทรา พอเห็นป้าแช่มหลับ แต่เธอยังไม่รู้สึกง่วง ด้วยความที่แปลกที่ เธอจึงออกไปเดินเล่นที่หน้าบ้าน
"มาวันแรกก็เดินสำรวจบ้านเลยนะ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ซึ่งเธอก็จำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร
"ยูมิแค่มาเดินเล่น ไม่ได้มาเดินสำรวจอะไรทั้งนั้น" เธอหันมามองหน้าของเขาอย่างไม่พอใจ จ้องแต่จะหาเรื่องใส่ความเธออยู่ร่ำไป
"มาเดินเล่นงั้นเหรอ หรือมาเดินอ่อยบอดี้การ์ดกันแน่" เขาบอกพลางส่งสายตาไปยังรอบๆ บ้านที่มีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าตามจุด
"ถามจริงเถอะ เป็นผู้ใหญ่แบบไหน ทำไมถึงคิดได้แต่เรื่องแย่ๆ ไม่มีใครรักเหรอ หรือว่าทะเลาะกับเมียมาแล้วอารมณ์ค้าง" ยลดาเอ่ยว่าอย่างเหลือจะทน
"ปากดีนักนะ ยัยเด็กใจแตก" ตรัยคุณพูดรอดไรฟัน พร้อมทั้งจับบีบข้อมือของเธออย่างแรงด้วยมือข้างเดียว
"โอ๊ย! ปล่อยนะ!" ยลดาบอกเสียงดังพร้อมทั้งสู้เท่าที่จะทำได้
"เดย์ทำอะไรยูมิ" เสียงคุณทิพวรรณดังขึ้น ทำให้เขาปล่อยข้อมือของเธอ
"คุณทิพย์" ยลดาวิ่งไปหลบหลังคุณทิพวรรณทันที
"ผมแค่จะสั่งสอนยัยเด็กใจแตกแค่นั้นเอง"
"ทำไมไปว่ายูมิแบบนั้น นี่เดย์กลายเป็นคนปากร้ายแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร"
"ผมพูดความจริงครับ"
"ตาเดย์"
"แล้วที่แต่งตัวแบบนี้มาเดินกลางค่ำกลางคืน จะให้ผมคิดว่ายังไงครับ ถ้าไม่ได้ใจแตก เดินมาอ่อยบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าเวรยาม" ตรัยคุณมองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั่นเนี่ยนะ" ยลดาว่า
"แล้วกางเกงมันต้องสั้นขนาดนี้เลยไหม ถ้าจะสั้นขนาดนี้ไม่ใส่ชุดว่ายน้ำไปเลยละ ผมขอตัวเข้าไปดูงานที่ผับก่อนนะครับ" ตรัยคุณว่า ก่อนจะเดินไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตน
"ตาเดย์นี่จริงๆ เลย ยูมิอย่าไปถือสาพี่เขาเลยนะ"
"เขาคงไม่ชอบยูมิมาก"
"ไม่หรอก ตามนิสัยของบอดี้การ์ดน่ะ เขาเลยไม่ไว้ใจใครง่ายๆ"
"ค่ะคุณทิพย์"
"คุณทิพย์ไปนอนก่อน ยูมิก็อย่านอนดึกมากนะ"
"ค่ะคุณทิพย์ ยูมิก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน"
"นี่นาย ยูมิอยากซื้อของใช้ส่วนตัว ป้าแช่มบอกให้นายพาไป" ยลดาเอ่ยบอกคนตัวสูงหน้ายักษ์
"ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าฉันอายุมากกว่าเธอ อย่ามาปีนเกลียว" ตรัยคุณว่า
"อาเดย์ พายูมิไปซื้อของหน่อย"
"ฉันไม่ได้แก่ขนาดเป็นน้องพ่อเธอ"
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไร นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ บอกมาเลย จะได้พอใจ"
"มีสมองก็คิดสิว่าจะเรียกยังไง อยากจะได้ อยากจะซื้ออะไร ก็เดินไปซื้อเองหน้าปากซอยนู่น" ตรัยคุณบอก ก่อนจะเดินหนีไป
"ไอ้คนใจร้าย ปากก็ร้าย ใจยังร้ายอีก ชิ!! ยูมิไปเองก็ได้ไม่ง้อหรอก" เด็กสาวตะโกนว่าตามหลัง ก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้าน
"ไปทางไหนล่ะ...พี่คะ ยูมิจะไปหน้าปากซอย ยูมิต้องไปทางไหนคะ" ยลดาเอ่ยถามบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าบ้าน
"ไปทางขวาเลยครับ" บอดี้การ์ดตอบ
"ขอบคุณค่ะ"
อิ้งๆๆ
ในระหว่างทางที่จะเดินไปหน้าปากซอยก็ได้ยินเสียงร้องดังแว่ว ยลดาต้องหยุดฟังเพราะได้ยินเหมือนเสียงร้องของลูกสุนัข
"เสียงลูกหมาที่ไหนร้องนะ" ยลดาสอดส่ายสายตามองหาที่มาของเสียง
อิ้งๆๆๆ บ็อกๆๆๆ
ลูกสุนัขทั้งร้องทั้งเห่าดังขึ้น เมื่อเด็กสาวเดินเข้าไปใกล้
"นี้ไงเจ้าของเสียง มาหาพี่ยูมินะ" ยลดาร้องเรียกเมื่อเจอลูกสุนัขสีขาวขนปุกปุย แต่เหมือนมันจะกลัวมันจึงค่อยๆ เดินถ่อยหลังหนี พร้อมทั้งเห่าเธอไปด้วย
บ๊อกๆๆๆ
"ไม่ต้องกลัว พี่ยูมิไม่ทำอะไรหรอก" ยลดาพูดพร้อมทั้งมุดกิ่งไม้ที่ปกคลุมอยู่บริเวณนั้นเข้าไป
เอ๋งๆๆๆ
"นี่แน่ จับได้แล้ว ไม่ร้องนะ พี่ยูมิไม่ทำอะไรหรอก" มือเล็กลูบหัวลูบตัวลูกสุนัขที่กำลังตัวสั่นเพราะความกลัว
"ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าสิ มอมแมมหมดเลย" ยูมิหัวเราะลั่นเมื่อลูกสุนัขตัวเปอะเปื้อนไปด้วยโคลน
"อ้าว! พี่ยูมิก็เลอะไปด้วยเลย...อย่าเลียสิ พี่ยูมิจั้กจี้ ฮ่าๆๆ" ยลดาหัวเราะอีกครั้งเมื่อมองตัวเองที่ตามเนื้อตามตัวเลอะโคลนไปหมด เพราะตอนตามจับเจ้าลูกสุนัขไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองลงไปอยู่ในแอ่งน้ำที่มีดินโคลน
"แล้วแม่ของตัวเล็กไปไหน ทำไมถึงมาอยู่ตัวเดียวแบบนี้ หรือว่ามีคนเอาตัวเล็กมาปล่อย ใครนะใจร้ายเอามาปล่อยไว้ได้ ตัวเล็กออกจะน่ารัก ถ้าไม่มีใครต้องการก็ไปอยู่กับพี่ยูมินะ เพราะพี่ยูมิก็ไม่มีใครต้องการเหมือนกัน พี่ยูมิจะดูแลตัวเล็กเอง" ยลดาพูดกับเจ้าหมาน้อย ก่อนจะอุ้มมันเดินกลับบ้าน
"อ้าว ไหนยูมิบอกจะไปหน้าปากซอย ทำไมกลับมาสภาพนี้ล่ะ" เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้านบอดี้การ์ดก็เอ่ยทัก พร้อมทั้งยิ้มขำกับสภาพของเด็กสาว
"แหะๆๆ" ยลดาได้แต่ยิ้มให้และหัวเราะแหะๆ
"ทำไมเดย์ถึงไม่พายูมิไป แล้วถ้ายูมิเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" ป้าแช่มกำลังยืนต่อว่าหลานชายที่ไม่ยอมพายลดาไปซื้อของหน้าปากซอย เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กสาว
"คงไม่เป็นไรแล้วมั่งครับ" ตรัยคุณบอกพร้อมทั้งมองไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนดุ
"ยูมิลูก ไหนบอกจะไปซื้อของหน้าปากซอย ทำไมเนื้อตัวถึงได้เลอะเทอะแบบนี้ ไปตกบ่อโคลนที่ไหนมาลูก แล้วนั่นไปเอามันมาจากไหน" ป้าแช่มเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวอุ้มลูกสุนัขขนปุยสีขาวเข้ามา แล้วตัวเธอก็มอมแมมไปทั้งตัว
"หึ คนกับหมามอมเหมือนกันเลย" ตรัยคุณพูดพร้อมแสยะยิ้ม
"ยูมิไปเจอเจ้าตัวเล็กระหว่างทางค่ะ ยูมิสงสารเลยอุ้มมันกลับมา ยูมิเลี้ยงมันได้ไหมคะป้าแช่ม" ยลดาบอกเสียงอ่อย เพราะกลัวจะไม่ได้รับอนุญาต
"ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด เป็นตัวภาระของคนอื่นไม่พอ ยังจะมาเพิ่มภาระโดยไปเอาไอ้หมาสกปรกนี่มาเลี้ยง" ตรัยคุณว่า
"ยูมิก็ไม่ได้อยากเป็นตัวภาระของใครสักหน่อย ทำไมต้องว่ายูมิด้วย ไอ้คนใจร้าย ใจดำ"
"เดย์ทำไมไปว่ายูมิแบบนั้น มันแรงไปนะ" ป้าแช่มว่า
"เหรอครับ ผมไม่เห็นรู้สึก ผมขอตัวไปทำงานก่อน เสียเวลากับยัยเด็กนี่มามากละ" ตรัยคุณว่าก่อนจะเดินออกไป
"ยูมิอย่าไปฟังตาเดย์เลยนะ ป้าว่ายูมิไปอาบน้ำอาบท่าให้เนื้อตัวสะอาดก่อน แล้วค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไงกับเจ้าตัวนี้" ป้าแช่มเอ่ยปลอบเมื่อเห็นเด็กสาวยืนน้ำตาคลอ
"ค่ะ ป้าแช่ม" ยลดาบอก ก่อนจะเดินอ้อมไปทางหลังบ้านเพื่อล้างตัว
- ผู้เขียน
