Rrrrrrrrrrr!
ผมมองเบอร์ที่โทรเข้ามายังโทรศัพท์ของผมอย่างแปลกใจเพราะผมไม่คิดว่าเจ้าของเบอร์นี้จะโทรหาผมเร็วขนาดนี้เพราะมันพึ่งจะผ่านมาแค่สองวันเองหลังจากที่เธอปฏิเสธผม
“ว่าไง มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ”
ผมไม่ลังเลที่จะรับสายนี้เลยครับพอกดรับผมก็พูดประโยคนี้ออกไปอย่างมั่นใจว่าคนปลายสายต้องการความช่วยเหลือจากผมจริงๆ
[เออ…คือ…คือ]
ผมได้แต่ขำเบาๆเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับจากปลายสายแบบตะกุกตะกัก
“มีอะไรก็พูดมาเถอะไม่ต้องเกรงใจ”
[คือ...ที่คุณบอกมีงานพิเศษให้ฝุ่นทำคุณให้ใครทำไปรึยังคะ]
“หึ! ยังไม่มีใครทำหรอก...งานนี้มีเธอคนเดียวที่ทำได้”
[คะ!]
“ไม่ต้อง งง หรอก…ตอนนี้เธออยู่ไหน”
[ยะ…อยู่โรงพยาบาลค่ะ]
“โรงพยาบาลอะไร!!”
[โรงพยาบาลเอ็มค่ะ]
“อืม! เดี๋ยวฉันไปหามีอะไรค่อยคุยกันตอนฉันไปถึงแค่นี้นะ”
ผมกดวางสายทันทีหลังจากที่พูดกับเด็กฝุ่นนั้นเสร็จสุดท้ายโลกก็เหวี่ยงเธอมาให้ฉันจริงๆสินะสาวน้อย
“ธิม!!
