ตอนที่6 ขอได้ไหม
1808 คำ
ตอนที่6 ขอได้ไหม
เช้าวันใหม่
"อื้อ~" ลินดาครางกระเส่าเบาๆ เมื่อมีคนมารบกวน เธอค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเขตฉวยโอกาสหอมแก้มเธอ ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างเพียงนิดเท่านั้น
หญิงสาวรีบผุนผันลุกขึ้นพิงกับหัวเตียง เธอยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองเบาๆ แล้วจ้องหน้าไอ้ผู้ชายชอบฉวยโอกาส
"นี่! นายทำอะไร"
"ก็หอมสุดที่รักไงครับ" คำพูดหน้าตาเฉยของเขา มันทำให้ลินดาเกิดความโมโห ผู้ชายแบบเขากล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับเธอ
"นี่! มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
"พี่ก็แค่อยากทำให้เราสนิทกันไวๆไง"
"ฉันไม่ได้อยากสนิทกับนาย แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว" ลินดาบอกพร้อมกับก้าวขาลงจากเตียง แต่ทว่าเขตกลับยิ้มให้กับเธอ
เขาทำตัวเหมือนคนโรคจิต
ลินดาเดินหนีเข้าห้องน้ำไป เธอถอนหายใจอยู่หน้ากระจก พลางลูบแก้มตัวเองเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างถูกแทรกเข้ามา ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าแรงๆเพื่อไล่ความคิดเหล่านั้น แล้วล้างหน้าแปรงฟัน
แกร๊ก~
หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำมา ทว่ากลับต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นเขตอยู่ในห้องนอน เธอจึงเดินออกไปนอกห้องก็พบว่าเขตกำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัว ดึงความสนใจให้กับลินดาจนเธอต้องเดินเข้าไปดู
"นี่นายทำอะไร"
"ทำอาหารเช้าให้ลินกินไง พี่เห็นเนื้อหมูกับไข่ไก่ยังเหลืออยู่ เลยจะผัดหมูใส่ไข่ให้กิน รับรองว่าอร่อย"
เขาพูดไปทำอาหารไป ลินดาได้แต่ยืนมอง ทุกวันเธอจะทำอาหารเช้าทานเอง ไม่เคยมีใครทำให้กินแบบนี้เลย
"ปกตินายทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ" ลินดายืนมองได้สักพักจึงเอ่ยถาม เธอปรายตามองหน้าเขตเพียงนิด
"หือ ทำอะไรเหรอ"
"ก็ทำเป็นเจ้าชายแสนดี แต่ที่จริงแล้วไม่มีดีอะไรเลย แถมยังเข้าหาพยายามตีสนิทด้วยเนี่ย คงทำแบบนี้มาจนชินสินะ"
"อ๊ะ.." ชายหนุ่มยื่นผักให้กับคนตัวเล็กแทน ทำเมินเฉยคำพูดเมื่อครู่ ไม่ได้มีท่าทีสนใจเสียงเล็กๆนั้น
"อะไร?"
"ก็ผักไงครับ"
"ฉันรู้ แล้วเอามาให้ฉันทำไม"
"กมัวก็มัวแต่ยืนบ่นนู้นนี้ ช่วยเอาผักไปล้างแล้วมาหั่นให้หน่อย"
"นี่!นายใช้ฉันเหรอ" การกระทำของเขต ทำให้เธอแทบปรี๊ดแตก
"ช่วยกันไง" ลินดาได้แต่กรอกตาไปมา ถึงอย่างนั้นเธอก็ยื่นมือไปหยิบผักในมือเขาแล้วเอาไปล้างทั้ง ๆที่นี่เป็นห้องของตัวเอง เขตยิ้มให้เมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของคนตัวเล็ก
เขาหลงรักผู้หญิงอย่างเธอเข้าแล้ว..
"อ๊ะ..ลองชิมดู" ชายหนุ่มวางจานอาหารที่เพิ่งทำเสร็จบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เธอ
ลินดาเท้าค้างมองจานอาหารตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนที่เธอนั้นจะลองตักมาชิม
"เป็นไง"
"...ก็...พอกินได้"
ไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าตาอย่างเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้
"วันนี้มีเรียนตอนสิบโมงเช้าใช่ไหม" เขาเอ่ยถามพลางตักข้าวใส่จานให้
"นายรู้ได้ไงว่าฉันมีเรียนสิบโมง" เธอขมวดคิ้วถาม
"พี่รู้ละกัน...ดีจังนะที่เราเรียนมหาลัยเดียวกัน"
คำพูดของเขต ทำให้เธอยิ่งเกิดความสงสัย
"นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเรียนมหาลัยเดียวกันกับนาย"
"ฮึ" เขาแค่นหัวเราะในลำคอ "กินข้าวเถอะ"
เขตไม่ตอบคำถามเธอแต่กลับตักผัดหมูใส่จานข้าวเธอแทน ลินดาได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เธอเหลือบมองหน้าเขาอย่างครุ่นคิด
ครืด~ ครืด~
เสียงมือถือดังขึ้นขณะที่หญิงสาวกำลังแต่งตัวอยู่ภายในห้องนอน เธอเอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมาจากหัวเตียงกดรับสายทันทีเมื่อเห็นชื่อฟ้าใส
"ว่า"
(ยัยลิน วันนี้จะมาเรียนไหมจ๊ะ)
"ไปค่ะเพื่อน ฉันกำลังแต่งตัวอยู่"
(โอเค งั้นเจอกันที่มอ) ฟ้าใสตัดสายทิ้งไป ลินดาเดินออกจากห้องนอนด้วยชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่า เธอหยุดชะงักไปเมื่อเขตเดินออกมาจากห้องน้ำของห้องครัวด้วยชุดไปรเวทกางเกงยีนสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีเดียวกัน โดยปล่อยชายเสื้อออกมาด้านนอกกางเกง เธอมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม
"นายจะไปแล้วเหรอ ดีเลยเก็บกระเป๋าของนายไปด้วยนะ"
ลินดาคลี่ยิ้มออกมาในประโยคท้าย เมื่อคิดว่าเขตจะกลับแล้ว
"เปล่า พี่จะไปส่งลิน"
"ไปส่ง? ฉันมีรถ ฉันไปเองได้"
"รู้ว่าไปเองได้แต่อยากไปส่ง" เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะแย่งกุญแจรถในมือเธอไปอย่างถือวิสาสะ
"เฮ้ยย! เอากุญแจรถฉันคืนมานะ" ลินดาพยายามยื้อแย่งจากมือของเขา
"เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า" เขตยืนกรานที่จะไปส่งเธอให้ได้ ก่อนจะออกจากห้องไปทันที ลินดาได้แต่จำใจเดินตามชายหนุ่มไป แม้จะมีสีหน้าไม่พอใจก็ตาม
บนรถ
ภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ ลินดานั่งทำหน้านิ่ง เธอไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเขตที่เข้าหาเธอเพื่อตีสนิท ภายนอกของเขาออกจะเป็นผู้ชายที่ดูดี มีสาวๆรายล้อม ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ
อีกอย่างถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมาก แต่การกระทำของเขตกลับทำให้เธอหวาดหวั่น ราวกับเจอพวกโรคจิตที่คอยตามติดตลอด
"เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับฉันสักที" เธอเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ
"..."
"ไม่มีบ้านช่องให้กลับรึไง"
"บ้านช่องก็ห้องลินไง" เขาตอบเสียงเรียบ เป็นคำตอบที่กวนประสาทเธอมากที่สุด
"โรคจิต!"
"โรคจิต...แต่ก็รักเดียวนะ"
"รักเดียวอะไร เราเพิ่งจะรู้จักกันแค่ไม่กี่วันนี้เอง ทำตัวอย่างกับรู้จักกันเป็นสิบปี"
"ลองคบกันดูไหมล่ะ จะได้สนิทกันไวขึ้น" ชายหนุ่มปรายตามองคนข้างๆ
คำพูดของเขาทำเอาลินดาเงียบไป ไม่คิดว่าผู้ชายแบบนี้ก็มีด้วย เขาไม่คิดจะถามความสมัครใจของเธอก่อนเลย ควรจะออกเดตศึกษาใจกันก่อน ไม่ใช่มามัดมือชกกันแบบนี้
"คบอะไร บ้ารึเปล่า นายควรไปหาหมอนะ หน้าตาก็ดี ไม่คิดว่าจะเป็นพวกโรคจิต"
"ถ้างั้นพี่จีบน้องลินก่อนแล้วเราค่อยคบกันดีไหม"
"...." หญิงสาวถึงกับถอนหายใจ เพราะไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่าเขามาก่อน ผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอไม่มีใครทำตัวเหมือนเขาสักคน
@มหาลัย
"ตอนเย็นพี่มารับนะ" ลินดามองเจ้าของคำพูดเพียงนิด ก่อนจะลงจากรถไป
หญิงสาวเดินกอดอกเข้าไปยังใต้อาคาร ในหัวกลับหวนคิดไปถึงคำพูดของผู้ชายโรคจิตนั่น
"ลิน!" เธอเดินเหม่อลอยก่อนที่เสียงทุ้มของใครดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอหันไปมองแล้วต้องส่งยิ้มให้เมื่อเป็นรุ่นพี่น็อตปีสี่ที่คุยไลน์กันเมื่อคืนนี้
"อ้าวพี่น็อต สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ"
"มีอะไรรึเปล่าคะ"
"อ๋อ พี่แค่อยากมาคุยกับลินเรื่องถ่ายเอ็มวีเพลงอ่ะ"
"อ๋อ"
"ตกลงลินรับไหม คือพี่ไม่รู้จะเอาใครมาเป็นนางเอกเอ็มวีแล้ว มันคือโปรเจคจบปีสี่พี่เลย แล้วพี่ก็อยากให้มันออกมาดีที่สุด เลยอยากให้ลินช่วยพี่หน่อยน่ะ"
"ได้สิคะ เดี๋ยวลินเป็นให้"
"ขอบคุณมากเลยนะครับ"
"ค่ะ แล้วจะเริ่มถ่ายวันไหนคะ"
"อาทิตย์หน้าครับ ลินเตรียมตัวรอได้เลย เราจะไปถ่ายที่ทะเลกัน"
"ทะเลเลยเหรอคะ"
"ใช่ครับ ค่าใช้จ่ายพี่ออกให้ทั้งหมดเลย ลินไม่ต้องห่วง..งั้นพี่ไม่กวนแล้ว พี่ไปก่อนนะเดี๋ยวยังไงจะทักไลน์ไปอีกที" ลินดาพยักหน้ารับ ก่อนที่น็อตจะเดินออกไป
งานถ่ายแบบเธอก็เคยผ่านมาแล้ว เรื่องถ่ายเอ็มวีเพลงเป็นงานที่ท้าทายเธอเหมือนกัน ถือเป็นประสบการณ์ของเด็กนิเทศอย่างเธอ
"น้องลินของเรามาแล้ว" มินเอ่ยทักทายเพื่อนรักเมื่อเห็นลินดาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะใต้อาคารเรียน
"ไงจ๊ะไม่เจอกันวันเดียว คิดถึงจัง" ฟ้าใสพูด
"เหรอคะ ทำมาเป็นพูดว่าคิดถึง..วันนี้มีเรียนอะไรบ้างนะ"
"ก็มีของอาจารย์นิรา กับอาจารย์ดนัย"
"อืม" ลินดาครางตอบในลำคอ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นรอเวลาเข้าเรียน
15:00
@คอนโดลินดา
เธอกลับมาจากมหาลัย หลังจากที่เขตขับรถของเธอไปรับตามที่เขาบอกไว้ตอนเช้า หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องนอนโดยมีเขตเดินตามเข้ามาด้วย
"เรียนเป็นไงบ้าง"
"ถามทำไม"
เธอหันกลับมามองหน้าเขา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาที่มองมา นัยน์ตาคมนั้นราวกับดวงตาของเสือร้ายที่จ้องจะขย้ำเหยื่อ ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ ทำให้ลินดาถอยหลังไปชนกับขอบเตียงพอดี เขตโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอแผ่วเบา
"พี่ขอได้ไหม" คำพูดแค่นั้นก็ทำเอาเธอขนลุกซู่ หญิงสาวถึงกับหอบหายใจและรู้สึกม้วนท้องน้อยอย่างไม่เป็นตัวเอง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกไซร้ซอกคอระหงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้ย! นี่นาย ปล่อยฉันนะ" ลินดายกมือดันร่างสูงให้ออกห่าง แต่เขากลับผลักตัวเธอให้นอนราบลงบนเตียงพร้อมกับล้มตัวลงมาทาบทับร่างเธอเอาไว้
"อ๊ะ นี่ นายบ้าไปแล้วเหรอ"
"พี่ไม่ไหวแล้ว" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างหื่นกระหาย ทำเอาคนตัวเล็กเริ่มหวาดกลัว ก่อนที่เขตจะพยายามปลดกระดุมเสื้อของคนใต้ร่าง ลินดาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องกับการกระทำที่อุกอาจของเขา
"ไม่นะ นี่ นะ..นายใจเย็นๆก่อนนะ อย่าทำแบบนี้เลย"
"ก็พี่ชอบลิน"
- ผู้เขียน
