“นายหญิง ช่วงดึกอากาศเย็น ข้าจะจุดเตาผิงให้นะเจ้าคะ”
“ได้สิ” ข้าตอบรับพลางเดินไปยังเตียงของตัวเอง จากนั้นล้มตัวนอนลงอย่างคนไร้สติ
ลำพังแค่เดินมาถึงห้องนอนของตัวเอง ก็นับว่าเก่งแล้ว เพราะสติของข้าหลุดลอยออกไปตั้งแต่ตอนที่ลวนลามสามีของตนแล้วน่ะสิ
“นายหญิง ข้าพักอยู่ข้างๆ หากต้องการสิ่งใดให้สั่นกระดิ่งเรียกข้านะเจ้าค่ะ”
“ได้...” ข้าตอบด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ตอนนี้คงปลิดปลิวล่องลอยไปอยู่กับตงฟางอวิ๋นเซียวแล้วกระมัง
อาหลีมองข้าด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย นางคงกลัวว่าข้าจะป่วยหลังจากตากลมเย็นมากเกินไป
ข้าลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มให้นาง
“เจ้าไปพักเถิด หากข้าต้องการสิ่งใด ข้าจะเรียกเอง”
อาหลีพยักหน้าแล้วคำนับก่อนไป
“เจ้าค่ะนายหญิง”
ข้ามองอาหลีเดินออกไปจนลับตา ก่อนทิ้งตัวนอนอีกครั้งอย่างหมดแรง
ความกระดากอายก่อเกิดอีกครั้ง หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นระบำข้างนอก ให้ตายสิ เซียวเสวี่ยไป๋
