หลังมื้ออาหาร ตงฟางอวิ๋นเซียวก็ปล่อยข้ากลับเรือน การกระทำเช่นนี้ ทำให้ข้ารู้สึก... ผิดหวังเล็กน้อย ไม่สิ ผิดหวังมากเลยต่างหาก! ทั้งที่ข้าตั้งใจจะเข้าหาแท้ๆ แต่กลับถูกส่งกลับมาเสียอย่างนั้น!
“เฮ้อ!” ข้าถอนหายใจเป็นร้อยครั้งขณะเดินเล่นอยู่ในสวนโบตั๋นของตัวเอง
แม้ว่าอาหลีและอาจินจะคัดค้านเพราะอากาศตอนกลางคืนนั้นเย็นเกินไป อาจส่งผลร้ายต่อสุขภาพได้ แต่การนั่งเครียดอยู่ในห้องอย่างเดียว ก็อาจทำให้กระเพาะอาหารไม่ทำงานได้เช่นกัน ข้าจึงขอแค่เดินเล่นที่สวนโบตั๋นเท่านั้น ใช้เวลาไม่นานก่อนที่น้ำค้างจะลงมากกว่านี้ จึงจะกลับเข้าเรือนแต่โดยดี
ทว่ายิ่งเดินนาน ความฟุ้งซ่านในจิตใจกลับยิ่งเพิ่มขึ้น ทั้งที่ข้ามั่นใจว่าตงฟางอวิ๋นเซียวจะต้องพึงพอใจข้าเป็นแน่ เพราะเขายอมทำตามความต้องการของข้าแต่โดยดี แล้วข้าก็ไม่ได้หวาดกลัวตัวตนของเขาอีกด้วย
“แค่นั้นคงไม่เพียงพอสินะ” ข้าพึมพำกับตัวเองพลางแหงนมองท้องฟ้าในยามค่
