11.
1515 คำ
" เพราะคนๆเดียวทำให้ทุกคนเสียเวลา คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกอยู่รึไงทุกคนถึงต้องให้ความสำคัญ ฉันว่าคงจะมัวแต่เซลฟี่จนไม่ได้ยินเสียงประกาศมากกว่า "
" ใช่ๆ ฝนจะตกแล้วดูสิถ้าเกิดเรือกลับเข้าฝั่งไม่ได้ พวกเราจะไม่ติดเกาะกันเหรอ "
นิรดาโมโห เพื่อนเธอหายไปทั้งคนแต่พวกนี้ก็ยังพูดแบบนี้อีก ไม่รู้ว่าเกิดอันตรายอะไรกับชาริสาหรือเปล่า
" หุบปากเน่าๆของพวกเธอไปเลย เพื่อนของฉันไม่ใช่พวกบ้าถ่ายเซลฟี่ เธอหายไปแบบนี้มันผิดปกติแทนที่จะห่วงกันบ้างในฐานะเพื่อนร่วมงาน แต่นี่อะไร "
" คุณครับฝนกำลังจะตกดูน่าจะตกหนักด้วย มีประกาศเตือนมาว่าพายุจะเข้า ผมว่าคงไม่ดีแน่ถ้าเรายังไม่รีบกลับเข้าฝั่งตอนนี้พวกเราทุกคนจะต้องติดเกาะ "
คนขับเรือเดินมาบอกสิงหา ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
สิงหาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดดำ ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงตัดสินใจให้ทุกคนกลับไปก่อน ส่วนเขาจะตามหาชาริสาอยู่ที่นี่ ถ้าเธอยังไม่ขึ้นเรือก็ต้องอยู่ในเกาะนี้ที่ไหนสักที่ แต่ทำไมเขาถึงหาเธอไม่เจอ
" ศักดิ์มึงกลับไปก่อน แล้วเอาเรือเล็กมารับกูทีหลัง กูจะตามหาเธออยู่ที่นี่ "
" แต่บอสครับ "
" นี่เป็นคำสั่ง "
" บอสครับ พายุกำลังจะเข้ามันอันตรายนะครับ ผมว่า "
" ตราบใดที่กูยังหาเธอไม่เจอ กูจะไม่ยอมกลับ ทำตามคำสั่งกู ไปได้แล้ว "
อดิศักดิ์ละล้าละลังก่อนจะรีบเดินขึ้นเรือกลับไปพร้อมทุกคน ธนดลแหงนหน้ามองท้องฟ้า ฝนตกลงมาแล้วทำไมทุกคนยังไม่กลับมากันอีก เขาได้แต่รอด้วยความกระวนกระวายใจ แล้วก็ได้เห็นพนักงานของบริษัทสิงหา วิ่งฝ่าฝนเข้ามาในโรงแรมกัน เขามองหาชาริสาเธอหายไปไหนสิงหาก็ด้วย เขาเห็นเพียงเพื่อนสนิทของเธอก็รีบตรงเข้าไปหาทันที
" มิ้งอยู่ไหนทำไมไม่อยู่กับเธอ"
" เอ่อ มิ้ง มิ้งหายไปไหนไม่รู้ พายุกำลังจะเข้าบอสเลยให้ทุกคนกลับมาก่อน "
ธนดลได้ยินแบบนั้นก็กัดฟันกรอด
" หมายความว่าเธอถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวที่เกาะนั่นใช่ไหม "
" ไม่ใช่ค่ะบอสก็อยู่ด้วย บอสตามหาเธออยู่ก่อนมาหลายคนก็ช่วยตามหาแล้วแต่ไม่พบพายุกำลังจะมา บอสเลยสั่งให้ทุกคนกลับมาก่อนแล้วให้คุณศักดิ์ส่งเรือเล็กไปรับ "
ธนดลฟังจบก็เดินออกไปสั่งให้เอาเรือออกเขาจะไปตามหาชาริสาด้วยตัวเอง แต่ถูกห้ามเอาไว้คนขับเรือไม่ยอมเอาเรือออกเพราะพายุกำลังเข้า ฝนตกหนักคลื่นสูงมีแต่อันตราย จึงทำได้แค่รอให้ฝนหยุดตกก่อน เขาได้แต่ร้อนใจแต่ทำอะไรไม่ได้ อดิศักดิ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็ได้แต่รอเช่นเดียวกัน
เปรมาแสยะยิ้มกดโทรออก
" เรียบร้อยค่ะคุณโส "
" ดีมาก เงินอีกครึ่งที่เหลือหลังวางสายฉันจะโอนไปให้ "
ติ้ง เสียงแจ้งเตือนเงินเข้าบัญชี เปรมากดเข้าไปดูเงินโอนเข้าบัญชี25000 เธอยิ้มกว้าง งานง่ายๆรายได้ดี เธอไม่รู้ว่าโสรยามีความแค้นอะไรส่วนตัวกับชาริสา แต่ก่อนหน้าโสรยาจ้างให้เธอทำยังก็ได้ให้โสรยาติดเกาะอยู่คนเดียว พยากรณ์อากาศว่าพายุจะเข้าพรุ่งนี้ แม้จะเป็นแบบนั้นแต่กิจกรรมดำน้ำดูปะการะรังก็ไม่ยกเลิก แค่เลื่อนเวลาเข้ามาเป็นเช้าหน่อย เธอจึงหาโอกาสใช้ยาสลบโปะผ้าเช็ดหน้าแล้วพาโสรยาไปแอบไว้ข้างก้อนหินใหญ่ ป่านนี้น้ำขึ้นท่วมตายไปแล้วมั้ง เธอไม่สนหรอกว่าโสรยาจะเป็นหรือจะตาย เงิน50,000ที่โสรยาจ้างเธอมันคุ้มเสียยิ่งกว่าอะไร
ฝนที่ตกลงมาปลุกโสรยาให้ได้สติ เธอตกใจมองไปรอบๆ น้ำเริ่มขึ้นมาถึงครึ่งขาของเธอแล้ว ฝนกระหน่ำตกลงมาลมพัดกรรโชกแรงคลื่นสูงจนน่ากลัว เธอพาตัวเองลุกออกมาจากตรงนั้น
สิงหาตามหาชาริสาอย่างบ้าคลั่งไม่สนใจว่าฝนจะตกลงมาแรงขนาดไหน เขาตะโกนเรียกชื่อเธอแข่งกับเสียงฝน
" มิ้งคุณอยู่ไหน มิ้ง ได้ยินผมไหม มิ้ง "
ชาริสาได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอก็รีบตะโกนตอบกลับไป
" ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่ได้ยินไหม ฉันอยู่ทางนี้ "
สิงหาได้ยินเสียงชาริสาก็ดีใจ รีบหันหลังวิ่งตามเสียงไปทันที ก็พบชาริสายืนเปียกปอนตัวสั่นอยู่ หมับ เขาเข้าไปกอดเธอไว้แน่นด้วยความดีใจ เธอเองก็ดีใจเหมือนกันที่เจอเขา
" คุณ คุณสิงห์ ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่ คุณไม่ได้กลับไปกับทุกคนหรอกหรือ ทำไม "
" เพราะผมจะไม่ทิ้งคุณ ผมไม่มีวันทิ้งคุณเป็นอันขาด "
เขาประคองกอดเธอ พาไปหลบฝนใต้ต้นไม้ เธอรู้สึกอบอุ่นใจกับคำพูดของเขา แต่คำพูดแบบนี้ก็เคยมีคนพูดกับเธอ สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้อย่างที่พูด แล้วเขาก็ทิ้งเธอไป เหมือนสิงหารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงกอดเธอไว้แน่น
" ผมเป็นคนรักษาคำพูด รับรองได้ว่าผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่คุณเคยรู้จักแน่นอน "
ฝนตกรินๆไม่แรงเหมือนตอนแรกแต่ก็ยังไม่หยุดตก สิงหาเดินจูงมือชาริสามองหาที่ที่พอจะเป็นที่พักสำหรับคืนนี้
" คุณจะพาฉันไปไหน "
" หาดูว่าตรงไหนพอจะทำเป็นที่พักได้บ้าง ดูว่าพอมีถ้ำบ้างหรือเปล่า คืนนี้เราคงต้องนอนที่นี่รอจนกว่าศักดิ์จะเอาเรือมารับ เขาก็คงรอดูฝนอีกที ที่นี่ตกไม่แรงแต่ที่หน้าโรงแรมอาจจะตกแรงจนไม่สามารถเอาเรือออกได้ เราต้องช่วยเหลือตัวเองก่อน "
" อือ คุณปล่อยมือฉันก่อนไม่ต้องจับไว้ตลอดแบบนี้ก็ได้ ฉันไม่กล้าหลงไปไหนหรอก "
" ไม่ได้ ผมกลัวคุณหายไปจากผมอีก "
สิงหากระตุกยิ้ม กระชับมือที่กุมมือเธอไว้แน่นกว่าเดิมอีก
เขาเห็นซอกหลืบเล็กๆจึงเข้าไปสำรวจ ดูแล้วไม่มีอันตราย มีพุ่มไม้หนาบังปากทางและคลุมเป็นหลังคาข้างบนซอกหินพอให้ได้หลบฝนได้ ดินข้างในก็แห้งสนิทจึงพาชาริสาเข้ามา ข้างในไม่กว้างมากแต่พอนั่งนอนได้สองคนไม่แคบจนเกินไป โชคดีที่เขาเป็นคนสูบบุหรี่จึงพกไฟแช็กติดตัว ส่วนมือถือก็ยังใช้ได้ถึงจะเปียกฝนแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเป็นยี่ห้อดังราคาแพงกันน้ำได้ เขาออกไปหากิ่งไม้มาสุมไฟแม้กิ่งไม้จะเปียกแต่สักพักก็ติดไฟ
" มาผิงสิจะได้ไม่หนาว ที่จริงผมอยากให้คุณถอดผ้าออกให้หมด "
ชาริสาถลึงตาโตใส่เขา
" อย่าเข้าใจผมผิด เสื้อผ้าคุณเปียกผมแค่ไม่อยากให้คุณไม่สบาย "
เขาพูดจบก็ถอดเสื้อออกบิดน้ำแล้วเอาวางผึ่งไว้ใกล้กองไฟ แล้วก็ทำท่าจะถอดกางเกงออกอีก
" คุณ คุณจะทำอะไรหน่ะ "
" ก็ถอดกางเกงไง "
" นี่คุณ "
" หือ ผมไม่แก้ผ้าต่อหน้าคุณหรอกน่า หรือถ้าคุณอยากเห็นผมแก้ให้คุณดูก็ได้นะ"
" ทะลึ่ง "
เธอเบือนหน้าหนีรีบหันหลังให้เขาทันที แต่แอบปรายตามองเขา ก็เห็นเขาใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว สายตาเจ้ากรรมดันพาให้เธอจ้องมองไปที่เป้าของเขา ที่ข้างในมันนูนพองเป็นลำออกมา อา ใหญ่จัง ขนาดมันหลับอยู่นะนี่ถ้าตื่นขึ้นมาจะใหญ่ขนาดไหนนะ บ้าจริง สถานการณ์แบบนี้ยังคิดลามกอีก ห้ามคิด ห้ามคิด ชาริสาด่าตัวเองในใจ สิงหากระตุกยิ้มมุมปากก้มมองกลางกายของตัวเอง ก็ของเขามันดี ทั้งใหญ่ทั้งยาว สาวที่ไหนจะอดใจไม่มองได้หล่ะ
สิงหากดดูมือถือไม่มีสัญญาณเลย เขาส่งข้อความไปหาอดิศักดิ์ก็ขึ้นส่งไม่สำเร็จ ตอนนี้ฝนยังตกอยู่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเดินออกไปหาสัญญาณ มองไปเห็นชาริสานั่งสัปหงกอยู่จึงพาเธอนอนลง ให้หนุนแขนของเขา
" อือคุณทำอะไร "
" ผมแค่จะพาคุณนอน "
- ผู้เขียน
