7
792 คำ
รัฐศาสตร์รู้สึกไม่มั่นใจเหมือนอย่างที่คุยเอาไว้ตั้งแต่แรก ทั้งที่เขาเป็นคนนัดหมายวันเวลาเอง แต่เมื่อถึงวันจริงเขากลับกระวนกระวายใจไม่น้อย เขายังไม่พร้อมที่จะจะทะเบียนหย่าขาดจากพร้อมพร
จากที่เป็นคนตรงเวลาเสมอ วันนัดหมายที่จะหย่ากับพร้อมพรรัฐศาสตร์ไปช้าเกือบสี่สิบนาที ตอนอยู่บนรถก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าพร้อมพรคงไม่รอเขาแล้วป่านนี้ แต่เมื่อไปถึงกลับพบภรรยาคนเดียว ภรรยาคนแรก และกำลังจะกลายเป็นอดีตภรรยาในไม่ช้านี้แล้ว นั่งรอเขาอยู่คนเดียวตรงเก้าอี้ม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวางหน้าสำนักงานเขต
ภาพของพร้อมพรในสายตาของรัฐศาสตร์ในเวลานี้ดูอ้างว้าง โดดเดี่ยว เดียวดาย เขาจะทำแบบนี้จริงๆ หรือ รัฐศาสตร์ได้แต่ถามตัวเองในใจซ้ำๆ วนไปวนมา
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วสายเรียกเข้าในมือก็แผดเสียงดังขึ้น เป็นอรุณวดีที่โทรหาเขา รัฐศาสตร์กดตัดสาย เขาไม่อยากคุยอะไรในตอนนี้ และเสียงเรียกเข้านั่นเองที่เรียกให้พร้อมพรหันมาเห็นเขาเข้าพอดี
พร้อมพรลุกขึ้นยืนตรง เธอมีกระเป๋าครัชเก๋ๆ สีโทนเดียวกันกับเสื้อผ้าและรองเท้า รัฐศาสตร์สังเกตเห็นว่าเธอตัดผมและทำสีผมใหม่อีกด้วย
เขากำลังเอ่ยปากทักทายเรื่องการแต่งตัวของเธอ แต่แล้วเสียงหวานที่ฟังแล้วเด็ดเดี่ยวไม่น้อยก็เอ่ยขัดเขาขึ้นเสียก่อน
“เราเข้าไปกันเลยมั้ยคะ นี่ก็บ่ายสองเกือบบ่ายสามแล้ว เมื่อกี้เมยเข้าไปถามเจ้าหน้าที่มา เขาบอกว่าจะปิดให้บริการบ่ายสามครึ่งค่ะ”
ไม่รู้ทำไมรัฐศาสตร์จึงไม่อยากเดินเข้าไปในนั้น เขายังยืนขาตายที่เดิม พร้อมกับถามหาลูกชาย
“ลูกล่ะ”
พร้อมพรตอบโดยไม่มองหน้าเขา “เมยฝากไว้กับหยิกค่ะ เรียบร้อยทางนี้แล้วก็ว่าจะไปรับ” เธอตอบเขาแล้วบุ้ยหน้าไปยังอาคารตรงหน้าแล้วถามเขาอีกครั้ง “ไปกันเลยมั้ยคะ”
พร้อมพรถามเขาจบแล้ว รัฐศาสตร์ก็ยังคงยืนนิ่ง เขามองเข้าไปในตัวอาคาร เอ่ยด้วยเสียงไม่เต็มใจเท่าไรนัก “ไปสิ” เสียงตอบของเขาไม่ดังนัก ทั้งยังฉายแววไม่มั่นใจอีกด้วย
ทั้งคู่ใช้เวลาไม่นาน หลังจากรับเอกสารคนละฉบับแล้ว พร้อมพรก็ยกมือไหว้เพื่อลาเขา ยังไงแล้วเขาก็อายุมากกว่าเธอ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด เธอไม่ควรไร้ซึ่งมารยาท เพราะมันหมายถึงการเคารพในตัวเองมากกว่าจะเป็นการเคารพต่อผู้อื่น
“เมยมายังไง”
“แท็กซี่ค่ะ”
“กลับกับพี่มั้ย” รัฐศาสตร์เอ่ยชวนกำลังจะพูดว่าอยากไปหาลูกด้วย ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ แต่ก็พูดประโยคถัดไปไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงหวานของอดีตภรรยาปฏิเสธกลับมา
“ไม่เป็นไรค่ะพี่พีท เดี๋ยวคนในรถจะไม่สบายใจเอาเปล่าๆ เมยไปนะคะ”
พร้อมพรบอกลาเขา เธอไม่อยากมองสบตากับเขา
แท็กซี่คันที่นั่งมา พร้อมพรให้เขารอรับกลับด้วย คุณอาท่านนั้นก็ใจดียินดีจะรอเธอ
รัฐศาสตร์มองตามแผนหลังบอบบางที่กำลังเดินจากเขาไปด้วยความรู้สึกวูบโหวงที่ในหัวใจของเขา เหมือนมันถูกแกว่งไกวไปมาด้วยวงกว้างๆ ด้วยเชือกที่กำลังจะขาดลงไปทุกทีๆ
ทำไมถึงไม่เป็นความรู้สึกสบายใจอย่างที่เคยคิดไว้ในตอนแรก
พร้อมพรที่น่ารัก ความสดใสอย่างที่เขาเคยถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกเจอ ตอนที่เขาเข้ามารับปริญญาบัตรแล้วเห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาปี 1 กำลังขายดอกไม้ที่ซุ้มของคณะ
เขาใช้ความจริงใจเข้าตามจีบ ตอนนั้นทำไมเขาถึงมั่นใจว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย แต่เมื่อได้แต่งงานแล้วเขากลับรู้สึกถึงการขาดหายไปของเสี้ยวหนึ่งในหัวใจ
พร้อมพรคือสิ่งที่เติมเต็มให้เขา แต่ก็ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ มันยังมีส่วนที่เขาโหยหาอยู่ และเขาก็พบส่วนที่ขาดหายไปนั้นจากอรุณวดี
หญิงสาวที่ปราดเปรียว คล่องแคล่ว เก่งไปเสียทุกอย่าง ทั้งเรื่องงาน การพูดจาฉะฉาน ชาญฉลาด สิ่งนั้นพร้อมพรไม่มีอยู่ในตัวของเธอเลย
เขาเห็นความสามารถเหล่านั้นจากผู้หญิงที่ชื่ออรุณวดี หญิงสาวเข้ามาช่วยเหลือเขาได้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับงาน เธอทำงานเก่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นมิตรกับทุกคน ทั้งยังฉลาดเฉลียว หัวไว
- ผู้เขียน
