5
582 คำ
ลูกชายของเธอกำลังเล่นของเล่นอยู่ในห้อง พร้อมพรมองลูกแล้วก็รู้สึกได้ถึงความเสียใจ น้ำตาค่อยๆ ไหลเอ่อท้นเบ้าตาของเธอก่อนจะไหลนอง กลิ้งตัวลงมาตามร่องน้ำตาข้างแก้ม
เธอสงสารลูกจับหัวใจ
“คุณแม่ครับ” เสียงเรียกของลูกชายทำให้เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันหลัง ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างไวๆ พร้อมกับขานรับลูกตอบกลับไปด้วย “ครับ”
ลูกของเธอวางของเล่นแล้วเดินเข้ามาเกาะขาของเธอ
ใบหน้าน่ารัก
แก้มแดงสุกปลั่ง
ดวงตาสดใส ฉายแววสงสัย ก่อนจะหลุดคำพูดสะเทือนหัวใจออกมา
“คุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ”
พร้อมพรหัวเราะออกมาพร้อมกับน้ำตา เธอยกมือขึ้นลูบผมของลูกชายวัย 3 ขวบ แล้วบอกเสียงสั่นๆ ตอบกลับไป “ไม่มีอะไรครับคนเก่ง”
“ไม่มีอะไร แล้วคุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ”
พร้อมพรสร้างความเข้มแข็งให้ตัวเอง ด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ ลึกๆ แล้วย่อตัวนั่งลงนั่งที่พื้น จับมือลูกไว้แล้วเอ่ยขึ้น
“แม่มีเรื่องจะถามน้องหนึ่งคำถาม แม่ถามได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ” เสียงตอบรับสดใส ดวงตาเป็นประกายขณะตอบกลับเธอกลับมา พร้อมพรมองไปยังด้านนอก ก่อนจะยิ้มฝืนๆ มองกลับมาที่ลูก แล้วพูดเชิงถามความเห็นของลูกชาย
“แม่กำลังคิดว่า…เราย้ายไปอยู่ที่บ้านสวนกันดีมั้ย”
“บ้านสวนที่มีคลองใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ น้องจำได้ด้วยหรอลูก”
พร้อมพรหยุดความเศร้าลงไปได้เกินกว่าครึ่งหนึ่ง เมื่อแสนรักของเธอจำบ้านสวนได้ ทั้งๆ ที่ไปไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง
“ไปครับ น้องอยากไปครับ”
“แต่ว่า ... เราจะไปอยู่กับคุณตาคุณยายนะลูก พ่อไม่ได้ไปกับเราด้วย”
“คุณพ่อติดงานอีกแล้วหรอครับ”
ถ้าหากว่ารัฐศาสตร์ติดงาน คงดีเสียกว่า
พร้อมพรยิ้มกว้างขึ้น เสี้ยวหนึ่งในหัวใจของเธอนึกเกลียดเขา เกลียดผู้ชายมักมาก และนอกใจ แต่ลูกไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ด้านลบ เธอไม่ควรพูดจาร้ายๆ กับผ้าไร้สีสันของเธอด้วยการใส่ร้ายใคร
เธอยิ้มแล้วตอบสั้นๆ กับลูกไปว่า “ใช่ครับ”
ลูกของเธอเป็นเด็กพูดง่าย เด็กชายจิรัฐกิตติ์เลี้ยงง่ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว หลังจากที่เธอบอกลูกแล้ว ก็ทยอยลงมือเก็บของเตรียมย้ายออกจากบ้านหลังนั้น
บ้านที่เป็นเรือนหอของเธอและรัฐศาสตร์
บ้านที่เป็นเงินของเขาทั้งหมด แต่ใส่ชื่อของเธอเป็นเจ้าของ แต่อะไรที่ไม่ใช่ของของเรา จะต้องดื้อด้านเอามาเป็นของเราทำไม
พร้อมพรตั้งใจจะโอนชื่อเขากลับมาเป็นเจ้าของ
เธอและครอบครัวไม่ใช่ครอบครัวเศรษฐี ไม่ได้ร่ำรวยมากมายและก็ไม่ได้ยากไร้ยากจน เธอหาเงินใช้จ่ายเองได้ ไม่จำเป็นต้องแบมือขอเงินจากใคร
อันที่จริงเธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปก็ได้ แต่หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เธอไม่อยากอยู่
พร้อมพรอยากย้ายกลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง บ้านสวนที่เธอบอกลูกเป็นบ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิด
ส่วนบ้านหลังนี้เป็นเรือนหอที่รัฐศาสตร์ซื้อเอาไว้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก
แต่ในเมื่อเขาต้องการหย่าจากเธอ และไปแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนอื่น เธอก็คิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไป
- ผู้เขียน
