28
1126 คำ
หลังจากถูกอรุณวดีรุกใส่แบบนั้น ทำให้เธองงๆ มึนและชาหนึบไปทั้งหัวใจและหัวสมอง เลยยอมเดินตามบุหงาและวัชระเศรษฐ์ขึ้นมาบนห้องของเขาเช่นนี้
“ขอโทษนะคะบอส ขอโทษนะพี่น้อยที่ทำให้ทุกคนต้องมาคอยดูแลเมยแบบนี้น่ะค่ะ”
“ถ้าโนแคร์ใครๆ แล้ว เราจะลงไปกันไหมล่ะ” วัชระเศรษฐ์ถาม ตามองจ้องเธอนิ่งๆ อย่างรอคอยคำตอบ
“เมยไม่เป็นอะไรค่ะบอส เมยลงไปได้ค่ะ”
“นี่ไงคะบอส บุหงาก็บอกแล้วว่าลูกน้องของบอสเข้มแข็งออกจะตายไป บอสน่ะ over protected ลูกน้องเกินไปนะคะ”
“โอเคถ้าคิดว่าทนกับสายตาของคนอื่นได้อย่างนั้น เราลงไปกินอะไรที่ข้างล่างกัน”
มื้อค่ำวันนั้น ทั้งหมดที่มีเธอ บุหงาและวัชระเศรษฐ์ ก็ได้ลงมากินอาหารที่ด้านล่างด้วยกัน รอบนี้เปลี่ยนเป็นร้านภายในโรงแรมรสชาติใช้ได้แม้จะไม่จัดจ้านเท่ากับร้านเมื่อวานนี้ก็ตามที
รัฐศาสตร์ไม่เคยรู้สึกหน้าชาแบบนี้มาก่อน
เหตุเพราะเขาและอรุณวดีถูกผู้จัดการของโรงแรมที่พักเชิญให้ออกจากโรงแรม พร้อมโชว์หลักฐานว่าอรุณวดีไลฟ์ต่อว่าด่าทอให้ร้ายกับทางโรงแรม และหากไม่อยากเป็นเรื่องเป็นราวก็ขอเชิญให้ออกจากที่โรงแรมแห่งนี้แต่โดยดี ไม่เช่นนั้นคงจะต้องแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เพื่อเอาผิดอรุณวดีในหลายๆ ข้อหา และจะไม่ใช่คดีแพ่ง หากแต่จะให้ทนายฟ้องเป็นคดีอาญา
รัฐศาสตร์เองก็ไม่มีอารมณ์จะอยู่เที่ยวอีกแล้ว เขาโทรหาพร้อมพรหลายสายตั้งแต่เจอกันเมื่อวานนี้ แต่แล้วกลับติดต่อไม่ได้ จึงตัดสินใจกระชากรถหันกลับใช้ความเร็วมุ่งกลับสู่ที่พักในเย็นวันนั้นเลย
บรรยากาศภายในรถระหว่างเขาและอรุณวดีไม่เคยอึดอัดเท่านี้มาก่อน อรุณวดีนั่งเงียบ ไม่คุย แต่ยังมีกะจิตกะใจไลฟ์บนรถได้อีกรอบ เธอไม่จำเป็นต้องชวนเขาคุยอะไร เมื่อสมความตั้งใจที่ได้กลับแล้ว ก็คิดไว้ว่าถึงห้องพักแล้ว ตนมีวิธีทำให้รัฐศาสตร์อารมณ์ดีได้อย่างแน่นอน ตอนนี้ก็ปล่อยให้เขาปั้นหน้าขรึมไปก่อนเถอะ
ส่วนรัฐศาสตร์นั้นในหัวเต็มไปด้วยความคุกรุ่นในอารมณ์โกรธ เขาไม่เคยมองอรุณวดีในแง่ร้ายมาก่อนเลยสักครั้งเดียว
แต่ครั้งนี้เขาแทบไม่อยากมองหน้าอรุณวดี
หญิงสาวคนนี้ทำตัวได้น่ารังเกียจ แบบที่เขาไม่เคยนึกเกลียดผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยสักครั้ง เขาไม่เคยเห็นนิสัยน่ารังเกียจแบบนี้จากพร้อมพรเลยสักครั้งเดียว แต่ต้องมาเห็นกับตาของตัวเองจากอรุณวดี
และเมื่อรถจอดลงที่หน้าห้องชุดของอรุณวดีแล้วนั้น รัฐศาสตร์ก็นั่งเงียบ นิ่งอยู่ที่หลังพวงมาลัยอยู่แบบนั้น อรุณวดีนั่งเงียบได้ครบนาทีก็หันไปถามเขา
“ไม่ลงรถหรอคะพี่พีท”
“ผมจะกลับบ้าน”
รัฐศาสตร์แทนตัวเองว่า ‘ผม’ แต่อรุณวดีก็ไม่ติด เธอรู้ว่าเขายังโมโหเรื่องที่ผู้จัดการคนนั้นฟ้องเขาว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดและขอเชิญให้พวกเธอทำเรื่องเช็กเอาท์จากโรงแรม
“อย่างงั้นก็ลงไปขนของให้หนูดีหน่อยสิ”
รัฐศาสตร์ลงจากรถ แต่ไม่ได้เดินไปเปิดท้ายรถของตัวเองเพื่อขนของให้กับอรุณวดีอย่างที่เจ้าหล่อนบอก รัฐศาสตร์เดินตรงไปที่พนักงานรักษาความปลอดภัย 2-3 คนที่เห็นว่าอยู่ในชุดไปรเวท พวกเขาคงออกกะกันแล้ว รัฐศาสตร์คุยตรงนั้นไม่กี่นาที ก็เดินตรงกลับมาที่รถของเขาอย่างเดิม กลุ่มชายพวกนั้นเดินตามหลังมาด้วย ทั้งหมดช่วยกันขนของของอรุณวดีลงจากรถของ เห็นว่าครบถ้วนหมดแล้วรัฐศาสตร์จึงกลับขึ้นไปนั่งที่หลังพวงมาลัย เขากระชากรถออกจากหน้าอาคารห้องชุดของอรุณวดีไปในทันที
อรุณวดียืนเม้มปากมองตามหลังด้วยสายตาชนิดที่เรียกได้ว่าโกรธสุดขีด ตนไม่เคยเห็นมุมนี้ของรัฐศาสตร์มาก่อน ต้องเป็นเพราะเมียเก่าของเขาอย่างแน่นอนที่ทำให้รัฐศาสตร์กระทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้กับตนเอง
“พอได้แล้วมั้ง”
วัชระเศรษฐ์ถามเสียงขรึมเข้ม เขาถือวิสาสะยื่นมือออกไปดึงแก้วออกจากมือของเธอ
“ไม่เมาไม่ใช่หรอคะ”
พร้อมพรได้ยินเสียงของตัวเองก็เลยถามเขากลับ
แก้วที่เธอดื่มไปนั้น นี่น่าจะเป็นแก้วที่ 7 เห็นจะได้
“ก็บอสเองเป็นคนบอกว่ามี ABV ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ไงคะ”
“มันมีไม่กี่เปอร์เซ็นต์แต่ก็มีแอลกอฮอล์นะหนู คออ่อนเนี่ยเลยเมาไง”
พร้อมพรไม่ใช่ไม่รู้ แต่สิ่งที่อัดอั้นภายในใจทำให้เธอพยักหน้าอยากดื่มเครื่องดื่มที่วัชระเศรษฐ์เอ่ยถามบุหงาว่ารับหรือไม่
“อ้าวแล้วก็ไม่บอกเมย”
“เมาแล้ว”
“ขึ้นห้องเลยไหมคะ”
“ห้องไหนเธอ” บุหงาถามสวนเธอออกมาพร้อมกับคำกร๊ากตามออกมาด้วย พร้อมพรงงก่อนจะมองไปรอบๆ ก็เธอลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม พอกินเสร็จก็นั่งดื่มอยู่ที่ห้องอาหารต่อไม่ใช่หรือไง
แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าดื่มไปแค่แก้วเดียว ผู้จัดการก็เดินเข้ามาบอกว่าจะปิดร้านแล้ว วัชระเศรษฐ์จึงชวนพวกเธอให้ขึ้นมานั่งต่อข้างบนและตอนนี้เธอก็น่าอยู่ที่ข้างสระน้ำตรงด้านหลังของห้องพักของเจ้านายของเธอเอง
ได้คำตอบแล้วก็รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ออกร้อนจัด
นอกจากเมาแล้วสติของเธอยังเลอะเลือนอีกด้วย
“บอสมีความเห็นยังไงบ้างกับผู้หญิงที่ดื่มจนเมาค่ะ”
บุหงาเอ่ยปากถาม วัชระเศรษฐ์เงียบไปนานเกือบ 2 นาทีกว่าที่เสียงของเขาจะดังขึ้นเป็นคำตอบกลับไปให้บุหงา
“ปกติแล้วผมไม่ชอบเลยผู้หญิงที่ดื่มเท่าไรนัก นอกจากจะควบคุมตัวเองได้อันนั้นก็แล้วไป เป็นเรื่องส่วนตัว แต่ก็อาจมีเว้นได้บางกรณี”
“เช่นกรณีไหนหรอคะบอสที่เว้นได้น่ะค่ะ”
“คำถามกว้างไป” วัชระเศรษฐ์บอกปัดตามสไตล์ของเขาแล้วบ่ายเบี่ยงด้วยการเปลี่ยนหัวเรื่องสนทนา “แล้วนี่เราจะคุยกันเรื่องผมเหรอ เมื่อกี้ยังคุยเรื่องเมยไม่จบเลยนี่”
“เออ ใช่ๆ ว่ายังไงต่อนะเมย”
- ผู้เขียน
