"ใช้อันนี้เช็ดเลือดใช่ไหม หรือใช่อันนี้ก่อน"
พริมากำลังเลือกระหว่างสำลีและผ้าพันแผลว่าเธอควรจะใช้อะไรเช็ดเลือดให้กับเขาดีหลังจากที่เธอเดินหามันมาเกือบครึ่งชั่วโมง
แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้เลยเอ่ยถามเขาให้มันจบเรื่องจบราวกันไปจะได้เริ่มทำแผล
ระหว่างรอคำตอบเธอก็หยิบขวดยาขวดนั้นขวดนี้ขึ้นมาอ่านทำความเข้าใจ
"นี่ถ้าคุณไม่บอก ฉันจะใช้ทั้งสองอันนะ"
แล้วความเงียบของเขาก็ทำให้เธอต้องเสียงดังใส่เมื่อรอแล้วเล่าเขาก็ไม่ได้คำตอบเสียที
คนท้องที่อารมณ์แปรปรวนอย่างเธอยิ่งอารมณ์เสียง่ายอยู่
เขาก็ชอบนิ่งเงียบใส่เธอราวกับคำพูดของเธอไม่มีเสียงอยู่เรื่อย
ดอกพิกุลในปากคงเป็นทองสินะถึงได้กลัวจะร่วงขนาดนี้
"อันนี้"
นิ้วเรียวชี้ไปที่สำลีแล้วก็เลยไปจิ้มหน้าผาของคนที่นั่งอยู่กับพื้นแรงๆหนึ่งที
พร้อมกับใช้สายตามองเธออย่างดุดันราวกับจะฉีกเธออกเป็นชิ้นๆ
"อันนี้ใช่ไหม ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย"
คนตัวเล็กไม่ได้สน
