“ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดเรือซะ แล้วก็เดินเรือเต็มที่เราอยากให้ถึงลองไอแลนด์เร็วกว่าที่กำหนดไว้”
กัปตันบารอนเอ่ยสั่งรัวเร็วแล้วสาวเท้าเข้าไปหาแก้วตาดวงใจของตนที่ยังสะอื้นร้องไห้เบาๆ เขารู้ว่านันท์นลินกำลังช็อก ขนาดว่าเขายิงปืนใส่ต้นหนเรือเมื่อสักครู่เธอยังไม่เงยหน้ามองหรือรับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น แขนแข็งแกร่งสอดเข้าไปใต้เรือนร่างบางระหงที่สะอื้นร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านมากอดกระชับแนบกายพร้อมกับกระซิบปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ไม่มีอะไรแล้วนลิน ลืมตามองฉันสิ เมื่อสักครู่เธอฝันร้ายเท่านั้น ไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว”
นันท์นลินยังสะอื้นร้องไห้หวาดกลัวกับเหตุการณ์ถูกโจรสลัดโจมตีเรือที่เธอเพิ่งพานพบเป็นครั้งแรกในชีวิต ใบหน้างามซีดเผือดเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตายังซบหน้านิ่งกับอกกว้างไม่ยอมทำตามคำปลอบประโลมของกัปตันหนุ่ม
กัปตันบารอนกระชับร่างบางที่ยังสะอื้นร้องไห้ไว้แน่นพร้อมกับสาวเท้ายาวๆ ลงไปย
