“ไม่รู้สินลิน ฉันไม่เคยจำใครได้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ในความทรงจำของฉัน ทุกคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไปราวกับสายลมในท้องทะเลที่พัดผ่านไม่มีวันหวนกลับคืนมา”
บารอนยักไหล่ไม่แยแสขณะที่เอ่ยตอบอย่างทะนงเย่อหยิ่งถือตัว รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ตนเองพูดไปตรงข้ามกับความเป็นจริงทั้งหมด นันท์นลินได้เข้ามาวิ่งวุ่นอยู่ในใจเขาตลอดช่วงเวลา หลับตาคราได้เขาก็เห็นแต่ใบหน้าหวานๆ เรือนร่างอรชรงดงามจนทำให้เขาหัวหมุนรวดร้าวไปทั้งแก่นกาย
นันท์นลินถึงกับน้ำตาตกใน เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกฟาดด้วยแส้เส้นใหญ่ เธอหลุบตาลงมองหน้าอกกว้างกะพริบถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาให้ไหลย้อนกลับเข้าไปข้างในดังเดิม เธอคาดหวังว่าจะได้ยินอะไรเล่า? กัปตันดี ทีสต์ กัปตันเรือผู้ยิ่งใหญ่ เป็นคนไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็น แล้วเธอ...หญิงสาวที่ไร้ยางอายเสนอขายตัวให้กับผู้ชายคนอย่างกัปตันดี ทีสต์ หรือจะมาหลงรักเธอ...
“พอแล้วนลิน เธอไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันไม่มีอาร
