บารอนหัวเราะฮึๆ ในลำคอ เอื้อมมือไปเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน นิ้วโป้งเรียวยาวไล้ไปบนริมฝีปากอิ่มเอิบแดงระเรื่อพร้อมกับกอบกุมใบหน้าหวานไว้ในอุ้มมือ ริมฝีปากสีสดกดจูบลงมาอย่างหนักหน่วงเคล้าคลึงตักตวงความหวานจนพอใจจึงผละออกแล้วเอ่ยเย้ยหยันออกมาให้นันท์นลินเจ็บช้ำกายอีกครา
“เธอจะโกหกตัวเองก็โกหกไป แต่เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนลิน ฉันรู้ว่าเธอชอบรสสัมผัสจากปากของฉันรู้ว่าเธอชอบให้ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้ไปทั่วกายเธอและชอบให้แก่น...”
“พอแล้ว! คุณไม่ต้องพูดแล้ว นลินไม่อยากฟัง”
นันท์นลินร้องห้ามเสียงดัง เธอยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างส่ายหน้าทั้งน้ำตานองอับอายต่อความพ่ายแพ้ของตนเอง
“แต่เธอต้องฟังและต้องจดจำไว้ด้วยว่าสิ่งที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องจริงที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้”
บารอนไม่ได้ถากถางเย้ยหยันแค่คำพูดกับสายตา ริมฝีปากสีสดกระแทกจูบดุดัน มือหนาร้อนผ่าวลูบไล้หนักหน่วงไปตามเรือนร่างอรชรเปล่าเปลือยราวก
