Ginx's to meet you :: CHAPTER 7 น้องสาวของผม [100%]
1672 คำ
“พ่อดีใจนะที่แกมาด้วย”
“อืม” เช้านี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้มของพ่อที่ยิ้มไม่หุบเมื่อรู้ว่าผมมาเที่ยวที่นี่ด้วย “พักสมองบ้างก็ดี”
“พ่อจะพานารีไปเที่ยวแถวนี้ ไปไหว้พระด้วย แกกับหนูไนล์อยากไปด้วยไหม?”
“ไม่ค่ะ / ไม่ครับ” เราสองคนตอบพร้อมกันพลางหันหน้ามามอง เพราะวัดเป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยจะสันทัดสักเท่าไหร่
“ผมขออยู่ที่นี่แล้วกัน”
“ไนล์ด้วยค่ะ ว่าจะขอเล่นน้ำทะเลดีกว่า” ไนล์ตอบพลางกินอาหารบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย
“งั้นลูกสองคนอยู่ที่นี่ จิณณ์ดูแลน้องด้วยนะ”
“ครับ”
“ฝากไนล์ด้วยนะคะคุณจิณณ์” ผมพยักหน้ารับให้กับคุณนารี “อย่าทำให้พี่เขาต้องลำบากใจนะไนล์”
“รู้แล้วค่ะ”
“จริงสิ ถ้าหนูไนล์อยากเล่นน้ำ จิณณ์ก็พาน้องไปนั่งเรือยอร์ชของเราสิ พ่อจะได้ติดต่อท่าเรือไว้ให้” พ่อแนะนำมาแบบนี้ผมก็ตอบเพียงพยักหน้าแค่นั้น ก็ดีเหมือนกันนะล่องเรือไปตามท้องทะเลอยู่ห่างไกลจากบนเกาะจะได้ทำอะไรได้ถนัดหน่อยโดยไม่ต้องกังวลว่าพ่อหรือคุณนารีจะมาเห็น “พ่อกับนารีจะกลับช่วงเย็นๆ นะ ไว้ทำอาหารทะเลกินกัน”
“อืม”
“ไนล์ไปเตรียมตัวก่อนนะคะ”
“เราก็ไปกันดีกว่านารี เดี๋ยวจะสาย”
ผมมองพ่อกับคุณนารีที่เข้าไปทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็ออกจากบ้านไป พ่อบอกว่าโทรบอกคนของพ่อให้เรียบร้อยว่าเรือยอร์ชจะมาจอดที่ท่าอีกสิบนาที ขับรถไปก็แปบเดียวล่ะผมก็เลยเข้าห้องน้ำมาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงห้าส่วนสีดำเพราะสวมกางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปไว้ข้างในเรียบร้อย ออกมาพร้อมกับไนล์ที่ถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่ เธอสวมชุดบิกินี่ดอกไม้เล็กๆ สีขาวสีน้ำเงินคล้องคอเป็นแบบสามเหลี่ยมและตัวกางเกงในจะเป็นแบบผูกด้านข้างเอวสูง โชว์เรือนร่างที่ขาวเนียนและเว้าส่วนโครงอย่างสวยงาม ก้นเธอก็นูนเด่นหน้าอกก็ใหญ่โตมากคัพดีก็แบบนี้ล่ะ
“มองตาค้างเลยนะคะ” เธอยิ้มยั่วยวน
“สวมเสื้อทับ” ผมบอกแค่นั้นเธอก็ทำหน้าบูดใส่ผมก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบบางมากๆ สวมทับแค่นั้น พร้อมสวมหมวกแก็ปสีขาวเป็นอันเสร็จ “ติดกระดุมด้วย”
“ใส่แบบนี้ก็ดีแล้วนะคะ ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดีเวลาอยู่บนเรือ”
“ก็ติดไปก่อน” พอเธอดื้อผมก็เดินไปติดกระดุมให้เธอแทน แม้ว่าไนล์จะปัดมือผมเป็นพัลวันก็เถอะ ผมติดกระดุมให้เธอแค่สามเม็ดเท่านั้นก็จูงมือเธอออกจากบ้าน ขึ้นรถของผมและขับออกไปยังเส้นทางไปท่าเรือที่อยู่ห่างจากบ้านพักไปประมาณสิบห้านาทีได้ ระหว่างนั้นผมก็ต่อสายคุยกับคนของพ่อที่รออยู่บนเรือว่าให้จัดเตรียมพวกของกินอะไรให้ด้วย การล่องเรือก็คงจะล่องถึงบ่ายแก่ๆ นั่นแหละ พอคุยเรื่องอาหารการกินเรียบร้อยผมก็วางสายหันไปมองไนล์ที่ให้ผมลดกระจกลงเพื่อรับลมทะเล เห็นใบหน้าสวยที่หลับตารับลมรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
รถของผมจอดที่ท่าเรือเวลานี้นักท่องเที่ยวที่เช่าเรือยอร์ชกันก็รอต่อคิวที่จะขึ้นเรือ ผมลงจากรถและกดล็อกไว้พลางจับมือไนล์ข้ามมาที่ท่าเรือเพราะคนค่อนข้างเยอะ กลัวจะผลัดหลงกันซะมากกว่าถ้าไม่จับมือกันไว้ มาถึงเรือยอร์ชส่วนตัวของพ่อผมก็มองคนของพ่อที่ค้อมศีรษะให้ มีคนขับแค่คนเดียวเท่านั้นผมก็ควักเงินในกระเป๋าส่งให้คนของพ่อเป็นเงินสองหมื่นบาท พอขึ้นเรือมาไนล์ก็เอาของไปไว้ด้านในที่กว้างขวางมากๆ มีครบครันทุกอย่างทั้งของกินที่ผมสั่งไว้รวมไปถึงเครื่องดื่ม มีเคาน์เตอร์บาร์ไว้สำหรับทำอาหารคงไม่ได้ทำหรอก เพราะผมสั่งแบบสำเร็จมาและมีโซฟาสำหรับนั่งชิลๆ ด้านนอกด้วย มีห้องน้ำและห้องนอนส่วนตัว คนขับเรือจะอยู่ด้านบนที่มีเก้าอี้ให้นั่งและที่สำหรับนอนอาบแดด มีบันไดลงไปเล่นน้ำทะเลด้วย ไนล์เอาของมาวางและถอดเสื้อเชิ้ตออกเธอก็เดินออกไปอยู่ตรงหัวเรือขณะที่เรือกำลังแล่นออกจากท่า ผมหยิบแว่นตาราคาแพงหูฉีกมาสวมใส่ขณะเดินไปซ้อนด้านหลังเธอเท้ามือลงกับราวเหล็ก ด้านล่างจะมีหมอนอิงใหญ่ๆ ให้นอนอาบแดดและเป็นเชือกถักขนาดใหญ่ให้นอนสัมผัสกับน้ำทะเลที่อยู่ด้านล่าง ผมสั่งให้คนของพ่อขับเรือไปกลางทะเลให้ห่างไกลจากเรือลำอื่น อยากได้ความเป็นส่วนตัวมากที่สุดแต่ก็ไม่ได้แล่นออกไปไกลที่เขากั้นไว้เพื่อบอกว่าอย่าไปไกลกว่านี้ไม่งั้นจะโดนฉลามกินมากกว่า
“เราจะไปจอดที่ไหนเหรอคะ?”
“กลางทะเล” ผมกระซิบตอบไนล์ที่ข้างใบหู เนื่องจากลมและคลื่นตีซัดทำให้พูดไม่ค่อยได้ยินสักเท่าไหร่ “อยากอยู่ถึงพระอาทิตย์ตกดินเลยไหม?”
“ได้เหรอคะ”
“ได้ ถ้าเธอต้องการ” ใบหน้าสวยที่ไม่ได้แต่งแต้มหันมามองผมพลางพยักหน้าเหมือนเด็กน้อย เรือยอร์ชใช้เวลาในการขับไปจอดตรงกลางทะเลมีไว้สำหรับดำน้ำดูประการังด้วยนะ คนของพ่อทำหน้าที่ขับเรือก็ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไรตรงส่วนนี้หรอกนะหรือถ้าจะบอกพ่อก็คงไม่ได้เพราะผมสั่งเด็ดขาดว่าถ้าเห็นอะไรก็อย่าปากมาก แน่นอนว่าคนของพ่อก็ไม่ยุ่งเรื่องเจ้านายหรอก ผมเข้ามาข้างในถอดเสื้อออกโชว์ร่างกายที่แกร่งกำยำของตัวเองและรอยสักลวดลายสวยงาม ออกมามองไนล์ที่กำลังนั่งทาครีมกันแดดที่ไม่ค่อยแรง เดินไปนั่งซ้อนด้านหลังและหยิบครีมกันแดดออกจากมือเธอที่หันมามองผม เธอมัดผมรวบไว้กลางศีรษะและให้ผมลากไล้ครีมบนผิวเนื้อขาวเนียนที่ขลับกับบิกินี่สีน้ำเงิน
“เดี๋ยวฉันทาให้นะคะ”
“ไม่เป็นไร แดดไม่ค่อยแรง”
“แดดไม่แรงเนี่ยล่ะค่ะตัวดีเลย เดี๋ยวผิวเสียนะคะ” ตามในน้องสาวคนนี้ เมื่อทาครีมให้ไนล์เสร็จเธอก็ทาครีมกันแดดให้ผมลากไล้มือตามแผงอกและลากไล้มาถึงขอบกางเกงห้าส่วน “ต้องถอดด้วยนะคะถ้าลงเล่นน้ำ”
“หึ” ได้แต่กระตุกยิ้มมุมปากขณะที่เธอขยับไปซ้อนด้านหลังผมและทาครีมเนื้อบางบางบนแผ่นหลังผม
“รอยสักสวยมากเลยนะคะ โดยเฉพาะผีเสื้อ”
“...”
“ทำไมถึงสักผีเสื้อเหรอคะ บอกได้หรือเปล่า?” สายตาของผมทอดมองท้องทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เนื่องจากมองไม่เห็นเกาะเลยในเวลานี้มีแค่น้ำทะเลสีเขียวอมฟ้าแค่นั้น ไนล์ชะโงกหน้ามามองผมที่นั่งนิ่งๆ “บอกไม่ได้เหรอคะ”
“แฟนเก่าฉัน” คำตอบของผมทำให้ไนล์ขมวดคิ้ว “เธอชอบผีเสื้อ เลยบอกให้ฉันสักเหมือนกับว่ามีเธออยู่ด้วย”
“ดูโรแมนติกดีนะคะ” ใช่ มันโรแมนติกมากเลยล่ะถ้าหากคนที่บอกให้สักยังอยู่ข้างๆ ผมนะ “อย่าเศร้าไปเลยค่ะ ขอหนึ่งวันนะคะที่จะไม่ทำหน้านิ่งๆ หยิ่งๆ น่ะ”
“อะไรของเธอ?” ผมถึงกับหลุดขำเลยที่ไนล์กอดคอผมหลังจากทาครีมเสร็จและนั่งให้ครีมเข้าผิวเนื้อ
“ก็คุณจิณณ์ชอบทำหน้าหยิ่งนี่นา อยากให้ยิ้มเยอะๆ นี่คะ” เธอยิ้มให้ผมดูพลางบอกให้ยิ้มแบบนี้ แต่ผมกลับเบ้ปากลงล่างจนเธอทำหน้างอง้ำ “ไม่เอาเบ้ปากแบบนี้สิคะ”
“ยิ้มไปก็เท่านั้น ฉันไม่เหมาะกับรอยยิ้มหรอก”
“ทำไมจะไม่เหมาะคะ” ส่ายหน้าไปมาก่อนที่ไนล์จะลุกขึ้นและกระชากให้ผมลุกขึ้นยืน จากนั้นเธอก็ปลดกระดุมกางเกงของผมและรูดมันลงไปกองที่ข้อเท้าเผยให้เห็นกางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปสีดำ ท่อนเอ็นยาวใหญ่ของผมถูกพาดไว้ด้านข้างกระทั่งมือเล็กของเธอลูบไล้ขึ้นลงเบาๆ เธอก็เปลี่ยนมาจับมือผมพาเดินลงบันไดเพื่อเล่นน้ำทะเล มองร่างบอบบางที่ลงไปลอยคอในน้ำทะเลที่ใสจนเห็นขาขาวของไนล์ เธอก็หวักมือเรียกผมให้ลงไปด้วยถึงจะไม่อยากเล่นก็จำต้องลงตามที่น้องสาวของผมต้องการล่ะนะ ผมว่ายน้ำไปใกล้เธอที่เวลานี้ขยับเข้ามากอดคอผมและเกี่ยวขาเข้าเอว ไนล์ยิ้มหวานพลางโน้มใบหน้ามาจรดจูบบนริมฝีปากของผมอย่างแนบแน่นพลางบดคลึงจนผมเปิดปากให้เธอเข้ามากวัดเกี่ยวเรียวลิ้นสากของตัวเอง ความร้อนในกายของเราสองคนถูกอาบไปด้วยน้ำทะเลที่เย็นเฉียบ จูบเสร็จไนล์ก็ถอนริมฝีปากออกสบตากับผมและใช้นิ้วชี้จิ้มมาตรงมุมปาก “พี่ชายของฉันเหมาะกับรอยยิ้มนะคะ”
“...”
“ยิ้มเยอะๆ ค่ะ แล้วจะรู้ว่ายังมีน้องสาวคนนี้อยู่ตรงหน้าเสมอ”
*---------------------------------*
- ผู้เขียน
