Ginx's to meet you:: CHAPTER 5 ดอกไม้จาก T [100%]
1522 คำ
“ต่อไปไนล์” ทีมงานที่ดูการจัดคิวการเดินก็บอกฉันที่พยักหน้ารับ ช่างแต่งหน้าเข้ามาซับหน้าให้ฉันและจัดสวมหมวกให้ฉันแบบเอียงๆ ฉันยืนหลังตรงพลางเอามือแนบไว้กับลำตัว ทีมงานพยักหน้าให้ฉันที่สูดลมหายใจเข้าหลับตาลงบอกตัวเองว่า ‘เธอทำได้นะไนล์’ จากนั้นเท้าของฉันก็ก้าวออกจากด้านหลังเวทีออกมาเดินก้าวฉับโดยทิ้งสะโพกลง ก่อนจะมองตรงออกไปด้านหน้าที่เวลานี้แสงแฟลชกำลังกดมาที่ฉันพร้อมเสียงปรบมือของพวกบรรดาแขกรับเชิญ เดินมาถึงหน้าเวทีก็โพสท่าฉับพลันสายตาของฉันก็สบตากับใบหน้าหล่อเลาที่เรียบนิ่งที่กำลังปรบมือให้ฉัน เขาเผยรอยยิ้มตรงมุมปากให้ฉันเล็กน้อย พอเห็นเขาฉันก็จะยิ้มก็ไม่ได้ปะ ต้องคีฟลุคนางแบบหน้านิ่งจากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้ามาด้านหลังอีกครั้ง ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
คุณจิณณ์มาดูฉันจริงๆ ด้วย เขาทำตามสัญญา... แบบนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้วล่ะ
“เก่งมากเลยค่ะคุณไนล์”
“ขอบคุณนะคะคุณบุ้งกี๋” ได้รับคำชมจากคนที่ชื่นชอบก็ดีใจมากอีกประมาณสิบเท่า คุณบุ้งกี๋รอเพื่อเดินออกไปปิดงานซึ่งฉันก็มองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชม เวลาผ่านไปนางแบบคนแล้วคนเล่าก็เดินกลับมาจนกระทั่งมาถึงคุณบุ้งกี๋ที่เธอไม่มีท่าทีจะตื่นเต้น แอบชะโงกมองการเดินของเธอที่สวยสง่าแม้แต่การหมุนตัวหรือท่าโพสที่เรียกเสียงฮือฮา ฉันปรบมือให้เธอขณะที่พวกเราทั้งหมดเดินออกไปยืนเรียงหน้าเวที ซึ่งเจ้าของแบรนด์ก็ค้อมศีรษะให้กับแขกทุกคน สายตาของฉันเหลือบไปมองคุณจิณณ์ก็พบว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว มาแค่แปบเดียวเองเหรอ? ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ฉันจึงมองใบหน้าสวยของคุณบุ้งกี๋ที่ปกติเธอจะนิ่งอยู่แล้ว เวลานี้แววตาของเธอแลดูเหมือนกำลังมองหาใครสักคนและพอไม่เจอเธอก็หลับตาลงพลางระบายยิ้มให้กับเจ้าของแบรนด์ที่กอดเอวเธอเพื่อถ่ายร่วมเฟรม
ใช้เวลาอยู่นานพอควรจะถึงคิวธีมอื่นๆ ฉันก็เข้ามาในห้องแต่งตัวอีกครั้งเปลี่ยนชุดซึ่งวันนี้สวมกระโปรงรัดรูปสีดำกับเสื้อกล้ามเอวลอยสีขาว หน้าของฉันก็ไม่ได้ล้างหรอกนะรวมไปถึงผมด้วย เนื่องจากพรุ่งนี้ฉันมีงานถ่ายแบบแบรนด์เสื้อผ้าของเกรซเพื่อนจ้างแต่ฉันทำงานนี้ให้ฟรี แต่เพื่อนก็ไม่ยอมอย่างที่บอกก็เลยให้เสื้อผ้ามาสวมใส่เพื่อลงไอจีโปรโมทไปอีกที รูปของฉันก็ถูกติดไว้ที่ห้องเสื้อของเพื่อนนั่นแหละ เวลานี้ฉันกำลังกดโทรหาใครบางคนที่จู่ๆ ก็หายไปเลยทั้งที่งานยังไม่เสร็จ
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’
“อะไรของเขา ปิดเครื่องอีก” แล้วคือแบบนี้ฉันจะกลับยังไงก่อนดีกว่า จะโทรหาแม่บอกให้คนของคุณจิมารับก็ยังไงอยู่ปะ พอรู้ว่าคุณจิณณ์ปิดเครื่องฉันก็ทำได้เพียงเดินออกจากห้องโถงของโรงแรมก่อนจะปะทะเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินมาดักหน้าฉันไว้ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คุณไนล์ ขอเวลาสักครู่ได้หรือเปล่าครับ” มึนงงเล็กน้อยที่เขาคนนี้ขอเวลา ฉันก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับเขาก็ผายมือเดินนำฉันไปยังด้านหลังของโรงแรมที่ติดกับสวนมีลานน้ำพุและแปลงดอกไม้นานาชนิด เปิดไฟให้ความสว่างอยู่พอเดินเข้ามาผู้ชายคนนั้นก็ยืนเอามือผสานไว้ข้างหน้าและส่งยิ้มให้ฉัน พอหันไปมองตรงลานน้ำพุก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก เห็นด้านหลังคือดูหุ่นดีและสูงมากๆ อาจจะสูงเท่ากับคุณจิณณ์คือ 187 ซม. ท่อนแขนแกร่งด้านขวามีรอยสักมากมายสักบนผิวเนื้อ ท้ายทอยเองก็มีรอยสักเช่นกันแต่ฉันมองไม่ออกสักเท่าไหร่
“ขอโทษนะคะ คุณเป็นใคร?” พอฉันเอ่ยทักเมื่อเดินไปหยุดด้านหลังเขาระยะห่างประมาณช่วงตัว เห็นเขาทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะค่อยๆ หันมาและนั่นทำให้ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้น เนื่องจากผู้ชายตรงหน้าฉันหล่อมาก เขาหล่อเป็นดิบเถื่อน บนหน้าผากซ้ายมียรอยแผลเป็นลากยาวไม่มากแต่ทว่าดูดียามอยู่บนใบหน้าเขา ดวงตาคมมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า จมูกโด่งรับกับเครื่องหน้าที่ดูดีแม้แต่ริมฝีปากแดงคล้ำเองก็ตามที
“ได้เจอกันสักทีนะครับ” น้ำเสียงเข้มแหบพร่าได้ฟังรู้สึกไพเราะ “การเดินของคุณเมื่อกี้ สะกดใจผมมาก”
“...” ฉันไม่ตอบอะไรกระทั่งเขายื่นช่อดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่จัดอย่างสวยงามและหรูหรา มีการ์ดเขียนไว้ด้วย ถึงจะมึนงงไม่น้อยก็รับมาแบบเสียไม่ได้
“ดอกไม้สวยๆ เหมาะกับคุณ” คำพูดแสนหวานแต่ซ่อนเปรี้ยวทำให้ฉันเม้มริมฝีปากตัวเอง เพ่งเล็งมองการ์ดบนช่อดอกไม้ไม่ได้เขียนอะไรมากมาย หากแต่ว่าพออ่านฉันก็เบิกตากว้างอีกเป็นครั้งที่สุด
“คุณคือ คุณ T เหรอคะ?” T ที่ว่าคือคนที่ส่งดอกไม้ให้ฉันก่อนหน้านั้นไงทุกคน ในที่สุดก็เจอตัวจริงสักทีคิดว่าเป็นพวกหัวงูที่จ้องจะเอาฉันไปเลี้ยงดูในฐานะเมียน้อย หากแต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับต่างกับผู้ชายพวกนั้น
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ” เขาเอื้อมมาจับมือซ้ายฉัน ก่อนจะก้มหน้าจรดจูบบนหลังมือนั่นทำให้หัวใจของฉันเต้นถี่รัวกับการกระทำที่แสนจะโรแมนติกของผู้ชายคนนี้ “ผม ‘เฑียร์’ ครับ”
“เฑียร์เหรอคะ?”
“ครับ ผมชื่นชอบคุณไนล์มาสักพักแล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมส่งดอกไม้ไปให้คุณ” ฉันมองสบตากับคนตรงหน้าที่ยื่นนามบัตรของเขามาให้ฉัน
‘ฑิติ ชรัณปกร CASINO Their’ s’
เจ้าของคาสิโนที่คิงมันเคยชวนจะชวนฉันไป แต่ฉันปฏิเสธที่จะไปในที่แบบนั้นรู้สึกว่าคาสิโนแห่งนั้นมีครบครันทุกอย่าง เรื่องผิดกฎหมายอะนะเท่าที่รู้มาจากตอนที่คบกับคิง ฉันก็ไม่คิดนะว่าเขาจะมาชื่นชอบในตัวของฉันขนาดนี้ ดูอันตรายแต่น่าค้นหาเป็นบ้าเลย
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น ธุรกิจที่ถูกกฎหมายผมก็มี ส่วนคาสิโนก็ถูกกฎหมายครับ” จะเชื่อดีหรือเปล่าล่ะ ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อเดี๋ยววันนี้คงต้องหาข้อมูลของเขาสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง
“คุณเฑียร์ชื่นชอบฉันมานานแล้วเหรอคะ?”
“ก็ตั้งแต่คุณคบกับแฟนนายแบบคนนั้น” เขาส่งยิ้มมาให้ฉันขณะยกแขนทั้งสองพาดอก “เสียใจมากเลยครับ”
“จริงเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแกมขำ “เสียใจทำไมเหรอคะ”
“เสียใจที่คุณมีแฟน” ตอบตรงจริงๆ นะผู้ชายคนนี้ “พอคุณโสดผมก็ดีใจสุดๆ”
“ออกนอกหน้ามากเลยนะคะ”
“แน่นอนครับ” คุณเฑียร์อมยิ้มก่อนจะยกข้อมือซ้ายดูเวลาซึ่งราคาไม่ต้องพูดถึงนะ แพงหูฉีกเลยล่ะ “จะดีหรือเปล่าครับ ถ้าผมจะชวนคุณไปดื่มด้วยกันสักแปบ”
“...” คำเชิญชวนของเขาทำให้ฉันค่อนข้างคิดหนักเล็กน้อยนะ พอคิดว่าคุณจิณณ์หายไปไหนก็ไม่รู้แถมยังโทรไม่ติดฉันก็ไม่รู้จะกลับยังไง คงต้องเปิดทางให้คนตรงหน้าเข้ามาบ้างก็แล้วกัน เขาเรียกว่าบริหารเสน่ห์และฉันกะว่าจะไปนอนที่คอนโดด้วยว่าจะโทรบอกแม่ทีหลัง “คิดนานไปแล้วนะครับ”
“ตกลงค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ”
ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากโรงแรมไปถึงรถสปอร์ตสุดหรูของเขา เป็นรถแลมโบกินี่สีเทาสองประตูแต่ประตูจะเป็นเปิดขึ้นด้านบนอะทุกคนนึกออกปะ แถมข้างในก็กว้างมากราคาไม่ต้องพูดถึงหรอกนะว่าแพงหูฉีกขนาดไหน คุณเฑียร์ขับรถพาฉันออกจากตัวโรงแรมระหว่างนั้นก็โทรบอกแม่ว่าจะไปค้างที่คอนโดเพราะเสื้อผ้าบางส่วนฉันขนไปที่บ้านคุณจิไม่หมดหรอก ว่าแต่คนๆ นั้นน่ะเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ หายหัวไปเลยคนบ้า!
*----------------------------------------*
- ผู้เขียน
