ตอนที่ 4.ผุ้ชายคนนี้ชื่อไอเดน
1549 คำ
ตอนที่ 4.ผุ้ชายคนนี้ชื่อไอเดน
“มีคนมารอขอพบคุณครับ” ดีนรายงานเจ้านายเสียงแผ่วๆ การเดินทางมาที่ประเทศเล็กๆ โซนเอเชียเป็นความลับขั้นสุดยอด แต่ก็ยังมีคนหูไวรู้การเคลื่อนไหวของไอเดนจนได้
ไอเดนถอนใจแรงๆ เขายกมือขึ้นคลึงข้างขมับ ทุกวันนี้เขามีเวลาพักไม่ถึงแปดชั่วโมงดี เวลาส่วนใหญ่ของเขาอยู่กับการเดินทาง ไม่น่าเชื่อผ่านมาหกปี งานของเขาเพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ รวมถึงเงินในบัญชีด้วย
“ฉันไม่มีเวลาเหลือแล้วไม่ใช่หรือไง?” ไอเดนย้อนถาม
ตารางงานในแต่ละวันของเขาดีนรู้ดีอยู่แก่ใจ บางทีเรื่องเล็กๆ เช่นนี้ ดีนไม่ควรเก็บมารายงานเขาด้วยซ้ำ
ดีนมีสีหน้าลำบากใจสุดๆ คงเพราะดีนติดตามไอเดนมาตั้งแต่เขายังไม่มีอะไรเลย ทุกการเคลื่อนไหว ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดีนมีส่วนร่วมรู้เห็นมาตลอด
“เธอมาจาก ‘เพลงพัด’ ครับ”
ไอเดนชะงัก เงยหน้ามองสบตาคนสนิท “เธอ?”
“ครับ ‘เธอ’ ไม่ใช่คุณไม้” ไม้คือชายผู้หยิบยื่นโอกาสให้เขาคนแรก แต่ชายผู้นั้นมีความโลภมากเกินไป ข้อเสนอของเขาบวกพันธะที่ไอเดนไม่ต้องการ เขายอมตามน้ำ แต่ไม่ยอมตามใจ พันธะนั่นบีบบังคับเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“ความจริง ตอนนี้ก็น่าจะถึงเวลาที่ฉันควรจัดการเรื่องเก่าๆ ให้เรียบแล้วนะ” ไอเดนเปรยๆ เขาผลักแล็ปท็อปออกไปจากตรงหน้า ก่อนจะยืดตัวยืนตรงเต็มความสูง ผู้ชายอายุสามสิบห้า สูง 1.8 เมตร น้ำหนัก79 กิโลกรัม หน้าตาของไอเดนอ่อนกว่าวัย แม้เขาจะทำงานหนักมาตลอดหกปี
สถานะของเขาที่ทุกคนทั่วโลกรู้คือหนุ่มโสด
แต่ความจริงแล้ว ไอเดนมีสถานะเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว แม้จะเป็นแค่ข้อตกลงลับๆ แต่มีผลทางกฎหมายร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาคู่สมรสเลยก็ตาม
“เจ้านายจะเจอ ‘เธอ’ หรือครับ” ดีนถามเหมือนไม่แน่ใจ
“ใช่” ไอเดนพยักหน้าตอบ
คราวนี้เป็นดีนที่มีความรู้สึกหนักใจแทน เขาพูดเสียงเบากว่าเดิม “เธอไม่ได้มาคนเดียวครับ”
ไอเดนยกหัวคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
“เธอมากับ ‘เด็ก’ ที่ละม้ายคล้ายกับคุณตอนเด็กไม่มีผิดเลยครับ”
ปัง!! ไอเดนฟาดมือบนผิวโต๊ะดังปังแล้วก็ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน “ตาแก่นั่นมาแผนไหนอีกหะ” หากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงแหบต่ำคำรามเบาๆ
ดีนผ่อนลมหายใจยาวเหยียด “ครั้งก่อนตอนที่เธอบอกว่า ‘ท้อง’ ผมก็แค่ขำๆ ไม่คิดว่าเธอจะเอาจริงครับ”
“มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?” ไอเดนย้อนถาม
“ครับ ตอนนั้นคุณยุ่งมาก และคุณกับเธอก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกัน ผมเลยไม่ได้สนใจครับ” ดีนตอบตามจริง ครั้งนั้นเขารับโทรศัพท์จากคนแดนไกลแจ้งเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ ดีนหัวเราะใส่หน้า แถมตอกกลับด้วยคำพูดเผ็ดร้อน เขาคิดว่าตัวเองคิดถูก การที่ดีนตัวติดกับไอเดนจนเกิดข่าวลือแปลกๆ ช่วยให้เขามั่นใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเล็ดลอดสายตาของเขา เข้ามาได้
ช่วงสองปีแรก ไอเดนโหมทำงานหนักจริงๆ เขาแทบไม่ได้แตะต้องผู้หญิง มันเลยเป็นไปไม่ได้หากเขาจะให้กำเนิด ‘เด็ก’ สักคนหนึ่งในเวลานั้น
“เด็กอายุเท่าไหร่เหรอ?”
ไอเดนพยายามคำนวณคร่าวๆ
“ราวๆ ห้าปีครับ ท่าทางฉลาดเสียด้วย”
ท่าทางมั่นใจไม่กลัวคนแปลกหน้า แต่ก็แอบไว้ตัวหน่อย เด็กนั่นน่าสนใจไม่น้อย หากเป็นทายาทของไอเดนจริงๆ
“แล้วผู้หญิงละ” ไอเดนถามต่อ
“สวยครับ” ดีนตอบหน้าตาย
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น หล่อนมีอายุประมาณเท่าไหร่เรอะ?”
ดีนยิ้มกว้าง “ผมไม่แน่ใจนัก คนเอเชียเดาอายุยากครับ”
“ไปเถอะ ต่อให้หล่อนเตรียมแผนอะไรมา ฉันก็ไม่มีทางหลงกลหรอก ฉันเบื่อที่จะต้องตอบคำถามตาแก่นั่นแล้ว จบวันนี้ก็ดีเหมือน” ไอเดนโบกมือไล่ งานที่รัดตัวแทบไม่มีเวลาหายใจ ทำให้เขาเบื่อมากพอแล้ว หากตัดความรำคาญเก่าๆ ออกไปทั้งหมดได้ เขาจะได้มีเวลาหายใจหายคอบ้าง
ไอเดนพยายามนึกภาพเด็กสาวขี้อายที่หลบอยู่หลังไม้ในครั้งนั้น เรียวคิ้วเขาขมวดแน่น ความพยายามของเขาสูญเปล่า เขาจำภาพผู้หญิงที่เป็นคู่สมรสของตัวเองไม่ได้เลย ความทรงจำนั่นว่างเปล่า ไม่ว่าจะค้นยังไงก็ไม่เจอ
การเจอกันครั้งเดียวนั่นไม่ได้ช่วยให้เขาพอจะนึกโครงหน้าหล่อนออก
ข้อตกลงที่เสียเปรียบนั่นทำให้เขารู้สึกอึดอัดทุกครั้งหากไม้ทวงถาม ด้วยอายุของหล่อนตอนนั้นก็เด็กเกินกว่าเขาจะยอมรับได้ ผู้ชายอายุยี่สิบเก้ากับเด็กสาวอายุสิบเจ็ด มันน่าหัวเราะนะหากมีใครสักคนเท้าความถึง
“ตาแก่นั่นเล่นลูกไม้อะไรอีก?” ไอ้เดนพึมพำ ท่าทางไม้ก็ไม่ได้เจ้าเล่ห์อะไรขนาดนั้น แค่คนแก่ที่เบื่อการทำงานที่รอบตัวมีแต่จิ้งจอกในคราบลูกแกะ ไอเดนยอมรับข้อเสนอนั่นเพราะเขามั่นใจว่าตัวเองจะไปไกลมากกว่าที่เป็นอยู่ เขาเริ่มทำธุรกิจหลังเรียนจบตอนอายุยี่สิบหก การเก็บข้อมูลมาเกือบสี่ปีเต็มทำให้ไอเดนมั่นใจ
แต่โชคร้าย เขาไม่มีทุน ไม่มีคนหนุนหลัง
ไอเดนแค่เรียนเก่ง เขาโชคดีได้ทุนจากรัฐบาล ครอบครัวของเขาไม่ได้มีฐานะร่ำรวย สมบัติที่บิดา มารดามอบให้คือมันสมอง ไอเดนเลยไม่รอช้า ทันทีที่ไม้ยื่นข้อเสนอให้ เขารับปาก และเซ็นเอกสารแบบไม่ทันได้ดูด้วยซ้ำว่า ‘เจ้าสาว’ ของเขาชื่อแซ่อะไร
“แม่มินครับต้องรออีกนานแค่ไหนครับ?” เพราะยังเป็นเด็ก โนอาร์เลยมีความอดทนต่ำ เขาอยากลุกไปวิ่งเล่น แต่มินดาห้ามไว้ เด็กชายเลยรู้สึกไม่พอใจหน่อยๆ
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” มินดาตอบเสียงอ่อย เธอคาดเดาอะไรไม่ได้เลย คงเพราะเธอไม่ใช่คนที่ตัดสินใจได้ การมาครั้งแรกอาจจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ลองแล้ว
ครั้งนี้จะเป็นประสบการณ์ให้มินดาวางแผนรับมือในครั้งต่อไป
“ทำไม ‘เขา’ ถึงไม่อยากพบเราครับ?” โนอาร์ถามต่อ
เพราะเขารู้ มินดาพาเขามาเพื่อเจอกับใคร
“โนอาร์ต้องถามคำถามนี้กับ ‘เขา’ เองนะครับ” มินดาตอบพร้อมยิ้มปลอบใจ
“โนอาร์หิวแล้วครับ” ใกล้ถึงมื้อกลางวันและเด็กอนามัยจัดที่รักษาเวลาเรื่องกินอย่างเคร่งครัด โชคดีที่มินดารู้ทัน เธอเตรียมปิ่นโตใส่มื้อกลางวันมาด้วย เธอเองก็สบายใจที่โนอาร์จะไม่ป่วยหลังจากกินอาหารฝีมือคนอื่น โมลีที่รักหลานชายประหนึ่งแก้วตาดวงใจ จะได้ไม่เขม่นเธอเพิ่มด้วย
“รออีกสักแปบแล้วกันนะคะ หากไม่มีอะไรคืบหน้า เราค่อยออกไปนั่งกินมื้อกลางวันที่สวนหย่อมด้านข้างกัน”
“ดีครับ” โนอาร์นั่งกอดอก มองไปรอบๆ ตัว
มินดาเลยล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อเช็กอะไรบางอย่าง เธอมีเบอร์ส่วนตัวของไอเดนอยู่ในมือ แต่ก็ยังไม่อยากล้ำเส้นนั้น เลยใช้ทางปกติ ซึ่งหากไม่ได้ผล เธอก็คงต้องลองเสี่ยงดู
“ลุงมายืนบังผมทำไมครับ!!” เสียงแข็งๆ ของหลานชายดึงมินดาออกมาจากภวังค์
มินดาเงยหน้ามอง เธอแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็พอเข้าใจได้ พนักงานส่วนใหญ่ก็แต่งแบบเป็นทางการแทบทั้งนั้น แค่ชายผู้นี้ดูมีรังสีความมีอำนาจมากหน่อยแค่นั้นเอง
“โนอาร์ ไม่โวยวายค่ะ” มินดาปรามเสียงแข็ง
“แม่มินครับ ลุงคนนี้” มินดาส่ายหน้า โนอาร์เลยยอมหุบปาก แต่สีหน้าไม่ดี ริมฝีปากบางเฉียบเม้มจนเป็นเส้นตรง
“ว่าธุระของคุณมาเลยค่ะ” มินดาหันไปสนทนากับคนแปลกหน้า
ดีนยิ้มจางๆ “ผมเป็นตัวแทนเจ้านายมาเชิญคุณไปพบครับ”
มินดาพยักหน้าหงึกหงัก ความอดทนของเธอได้ผล “นำค่ะ ใกล้ถึงเวลามื้อกลางวันของลูกชายฉันแล้วค่ะ หากคุณไม่อยากประสาทเสียเพราะโนอาร์ คุณต้องรีบกว่านี้”
มินดาทรงตัวยืน รั้งเด็กชายให้ลุกขึ้นยืนด้วย
“ที่ห้องทำงานของ ‘เขา’ มีน้ำเปล่าหรือเปล่าคะ?” มินดาถามเพราะไม่อยากให้เกิดเหตุที่ไม่คาดฝัน
ดีนเหลือบมองแล้วก็พยักหน้า
“โอเคค่ะ เพราะหากอิ่มแล้วไม่มีน้ำกิน คุณคงได้เห็นฤทธิ์ลูกชายฉัน”
เรื่องแผลงฤทธิ์ โนอาร์ไม่มีลิมิต เขาแหกปากต่อเนื่องได้ยาวๆ ซึ่งมินดาไม่อยากรับมือภาวะอารมณ์เช่นนั้นอีก เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมทุกครั้ง
- ผู้เขียน
