บทที่8
ชิงหลันอ่านจดหมายเชิญไปทานอาหารที่จวนของเหวินอี้ที่อยู่ในมือของตัวเอง คุณชายผู้นั้นดูจะกัดนางไม่ปล่อยจริง ๆ
“ซงหลิวเห็นอีจางไหม” หญิงสาวถามชายหนุ่มที่นั่งช่วยงานนางอยู่ข้าง ๆ ว่าเห็นสาวใช้ประจำตัวของนางหรือไม่
“นางก็คงไปเตรียมน้ำไว้ให้คุณหนูอาบเพราะนี่ก็จวนเวลาแล้ว”
ชิงหลันถอนหายใจในเมื่อเหวินอี้อยากตอบแทนคนที่ช่วย นางก็จะพาคนที่ช่วยไปหาเขา หญิงสาวหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนตอบรับใบคำเชิญไป
ในเมื่ออยากขอบคุณเสียเหลือเกิน นางคิดว่าก็ควรจะส่งอีจางไปอยู่กับเหวินอี้เสียให้สิ้นเรื่อง แต่จะทำตรง ๆ เช่นนั้นก็คงจะไม่ได้
“ซงหลิวให้คนเอาจดหมายตอบกลับนี่ไปให้คุณชายเหวินอี้ด้วยนะ”
ใบหน้าของซงหลิวบูดบึ้งจนเห็นได้ชัด แต่เพราะชิงหลันจะต้องทำงานอีกมากจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเห็นท่าทางที่ไม่พอใจนั่น
“ขอรับ” แววตาที่มองจดหมายนั่นของซงหลิวมีแต่ความโกรธเกรี้ยว และหลังจากคำพูดนั้นเขาก็หายไปเป็นชั่วยา
