บทที่7
“ได้เจอกันอีกแล้วนะคุณหนูอวิ๋น” เสียงน่ารำคาญใจดังขึ้นอีกคราซงหลิวเดินมาขวางระหว่างเหวินอี้กับชิงหลันทันที
“เป็นแค่บ่าวก็หลบไป” เหวินอี้พูดกับชายหนุ่มเบา ๆ แต่ซงหลิวไม่ขยับแม้เพียงนิด จนชิงหลันเอามือยกขึ้นแตะที่แขนของชายหนุ่มเบา ๆ ซงหลิวจึงยอมหลบออกไปแต่ก็เป็นชิงหลันที่ดึงแขนชายหนุ่มที่กำลังจะเดินหลบไปอีกครั้งเอาไว้แน่นจนซงหลิวต้องหันกลับมามองคุณหนูของตน นางต้องการให้เขาทำสิ่งใดกันแน่ ให้หลีกทางหรืออยู่
“ข้าไม่ได้จะให้เจ้าไป ธุระของพวกเราเร่งรีบ อุ้มข้าไปขึ้นรถม้าเถอะ คุณชายเราแค่ร่วมเดินทางกันเพียงครั้ง ท่านไม่มีสิทธิ์มาพูดจาไม่ดีกับคนพรรคมารของเรา” มือน้อยกระตุกเพียงครั้งซงหลิวก็รีบโน้มตัวลงมาอุ้มหญิงสาวขึ้นในทันที แต่เหวินอี้ก็ไม่ยอมแพ้
“เรื่องพูดจาไม่ดีกับคนของคุณหนูข้าขอโทษ แต่เรื่องบุญคุณจะต้องตอบแทน คุณหนูช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่า...”
ซงหลิวดูจะไม่สนใจคำที่อีกฝ่ายจะพูด
