รอยยิ้มเฉิดฉายปรากฏบนใบหน้าสวยงดงามของฮองเฮา หมิงหลันที่กำลังกอดบุตรชายตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด เด็กน้อย ตัวกลมเล่นหยอกล้อกับพระมารดาหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างอารมณ์ดีพาให้เหล่านางกำนัลขันทียิ้มตามไปด้วยความพึงพอใจ
“ฮองเฮาเพคะนี่ก็ค่ำแล้ว รับเครื่องเสวยเลยหรือไม่เพคะ”
นางกำนัลเดินเข้ามาหานางช้า ๆ กล่าวขึ้นเสียงไม่ดัง ไม่เบานัก
“เอาสิ เหยี่ยหมิงนอนรอแม่ก่อนนะลูก”
พระนางยื่นเด็กชายตัวกลมให้แก่แม่นมที่ดูแลนางมา ตั้งแต่ยังเล็ก และมาดูแลลูกของนางต่ออีกคนนับว่าเป็นคนที่ พอไว้ใจได้มากคนหนึ่งเท่าที่ความทรงจำในร่างนี้หลงเหลืออยู่
“ฮ่องเต้เสด็จ!!!!!!”
เสียงขันทีตะโกนทำเอาหมิงหลันทำหน้าเบื่อโลกทันที // มาทำอะไรอีกนะ น่ารำคาญจริงเชียว
“เสด็จมาทำไมเพคะ”
คำถามที่ได้ยินทำให้ฮ่องเต้เลิกคิ้วมองอย่างตะลึง ๆ มิใช่นางให้คนไปแจ้งพระองค์มากินข้าวกับนางหรอกหรือ ทั้งที่ก็ทำแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว เพราะหากพระองค์ไม่มาน
