เกิดเป็นลูกตัวร้ายใช่ว่าจะต้องร้ายเสียหน่อย

ตอนที่ 8 มาเพื่อรับตำแหน่งผู้หญิงของท่านพ่อ

ดวงตาคมผละจากกองเอกสารก่อนหันมองเจ้าเนื้อนุ่มที่กำลังหลับสนิท เมื่อครู่เขารับรู้ได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมา ดูเหมือนว่าลูกสาวจะติดเขามากทีเดียว พอคิดแบบนั้นสีหน้าเฉยชาพลันอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน ร่างสมส่วนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเดินตรงมายังเตียงเด็ก นิ้วชี้เรียวเอื้อมไปแตะตรงฝ่ามือเล็ก เพียงสัมผัสบางเบาเจ้าตัวนุ่มก็คว้านิ้วของบิดาเอาไว้แน่น ริมฝีปากได้รูปกดลึกเป็นเส้นโค้งบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีมากแค่ไหน

“มีอะไร” เสียงทุ้มกระซิบถามเมื่อร่างเงาสายหนึ่งปรากฏขึ้นอยู่ข้างหลัง

“ทั้งสองตระกูลยังไม่มีการเคลื่อนไหว นายท่านจะใช้โอกาสนี้ลงมือเลยรึไม่ขอรับ” บัดนี้กำลังพลของตระกูลฉู่แข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนหากผู้เป็นนายต้องการ เวลานี้ย่อมเป็นโอกาสที่ดี

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องทำงานของเสนาบดีฝ่ายขวา ดวงตาเฉลียวฉลาดยังคงทอดมองก้อนแป้งกลมกลิ้งที่จับนิ้วเขาไว้ไม่ปล่อย ใคร่ครวญเพียงเล็กน้อยก่อนให้คำตอบกับข้ารับใช้ที่รออยู่

“ไม่ จากนี้มุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนและดูแลความปลอดภัยของจวน” คำตอบที่ได้รับสร้างความประหลาดใจให้คนฟังไม่น้อย ถึงกระนั้นเขาก็โค้งศีรษะคำนับเมื่อนายเหนือหัวโบกมือเป็นสัญญาณให้ออกจากห้องไป

ฉู่หว่านโจวยกมืออีกข้างที่ว่างจัดแจงห่มผ้าให้ลูกน้อย เขานั่งอยู่อย่างนั้นเกือบหนึ่งชั่วยาม (สองชั่วโมง) จนกระทั่งเจ้าตัวยุ่งปล่อยบิดาให้เป็นอิสระ เจ้าบ้านหนุ่มลุกขึ้นไปทำงานที่ค้างไว้อีกครั้งโดยมีแผนการบางอย่างในใจ

“อู” ผ่านไปพักใหญ่ร่างนุ่มนิ่มบนเตียงเล็กก็ขยับยุกยิก ดวงตาคู่สวยเริ่มเปิดขึ้นช้า ๆ

“ตื่นแล้วหรือลูกพ่อ” ภาพแรกที่ฟู่หวาเห็นคือรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของท่านพ่อทำเอานางเผลอยิ้มตาม

“อารมณ์ดีงั้นหรือ” วงแขนแกร่งโอบประคองบุตรีอย่างทะนุถนอม

“อือ….อา” เสียงสดใสพยายามตอบโต้ช่างชวนให้คนที่พบเห็นรู้สึกร่าเริงไปด้วย

“เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนประเดี๋ยวพ่อพาไปเดินเล่น” สาวใช้ที่รออยู่หน้าห้องเร่งนำอ่างน้ำกับผ้าสะอาดมาให้เจ้านาย

ทารกน้อยหลับตาลงรับสัมผัสเย็นสดชื่น ฝ่ามือหนาบรรจงเช็ดโดยไม่ให้สาวใช้เป็นคนทำ เขาต้องการดูแลบุตรีด้วยตนเองเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ไฉนจึงต้องพึ่งพาคนอื่น

“อู” สองแขนสั้นชูขึ้นสื่อความหมายว่าพร้อมแล้ว นางยังไม่เคยไปเดินเล่นกับบิดาเลยสักครั้งจึงตื่นเต้นมาก

“หึหึ” คนตัวโตหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสายตาวาววับของเจ้าก้อนในอ้อมแขน

สองขายาวเดินออกจากห้องทำงานอย่างไม่รีบร้อน สายลมโชยอ่อนพัดพากลิ่นหอมละมุนจากบรรดาบุปผาน้อยใหญ่ส่งผลให้รอบบริเวณมีบรรยากาศน่าเดินชมสวนยิ่งนัก เพียงแต่ยามปกตินายท่านของจวนมิได้ให้ความสำคัญกับมันเท่าไร ชีวิตของเขามีเพียงตื่นเช้าออกไปทำงาน กลับเรือนเข้าห้องทำงาน นอนกลางดึกตื่นเช้าและวนกลับไปทำงาน

นั่นทำให้เวลานี้เหล่าบ่าวไพร่ต่างส่งยิ้มยินดีมาไม่ว่างเว้น โดยเฉพาะคนสวนผู้ทำหน้าที่ดูแลต้นไม้ทั้งหมดในจวนตระกูลฉู่ กระทั่งสตรีนางหนึ่งปรากฏตัว

“คารวะท่านเสนาบดีฉู่ ข้าน้อยมีนามว่า ฉางอ้ายฉิง มาที่นี่ตามคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ” ร่างอ้อนแอ้นยอบกายทักทายผู้สูงศักดิ์ ใบหน้าสวยแย้มยิ้มเอียงอาย เสียงอ่อนหวานที่ออกจะระคายหูฟู่หวาแนะนำตนเองพร้อมสรรพ

คิ้วบางของคุณหนูตระกูลฉู่เคลื่อนเข้าหากันจนแทบผูกเป็นปม นี่ใครล่ะเนี่ย ฮูหยินผู้เฒ่าที่ว่าคงหมายถึงท่านย่าของนางสินะ หากเดาไม่ผิดสตรีตรงหน้าคงมาเพื่อรับตำแหน่งผู้หญิงของท่านพ่อที่ยังเว้นว่างอยู่

ร่างสูงเดินผ่านแขกไม่ได้รับเชิญโดยไม่เหลือบตามองสักนิดทำเอาอีกฝ่ายหน้าเสียไม่น้อย ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่คิดท้อถอย อย่างไรเสียการมาที่นี่ก็เป็นคำสั่งของมารดาท่านเสนาบดีฉู่ เขาคงไม่กล้าปฏิเสธกระมัง

“นั่นคือคุณหนูน้อยสินะเจ้าคะ ท่านเสนาบดีคงลำบากต้องมาดูแลเด็กทารกเช่นนี้ ข้ายินดีแบ่งเบาภาระอันน่าเหนื่อยหน่ายให้ท่านเองเจ้าค่ะ” นางเคยเห็นบรรดาพี่เลี้ยงที่จวนหลักต้องอดหลับอดนอนเลี้ยงดูเด็กแรกคลอดมาก่อน จึงคิดไปเองว่านายท่านฉู่ก็คงจะรำคาญที่ต้องมาทำเรื่องยุ่งยากเช่นกัน

“พ่อบ้าน เอาชุดสาวใช้มาให้นางแล้วพาไปให้พ้น” น้ำเสียงเย็นเยียบกดต่ำจนเหล่าข้ารับใช้รีบก้มหน้ามองพื้น สตรีนางนี้เข้าจวนมาได้ไม่ถึงเค่อก็หาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว กล้าดียังไงมาแตะต้องคุณหนู

“ขอรับ” โหลวสุ่ยหมิงเร่งรีบรับคำ เขาส่งสัญญาณให้สาวใช้ร่างใหญ่สองคนมาลากฉางอ้ายฉิงไป

“ท่านเสนาบดีเจ้าคะ! ข้ามาที่นี่ตามคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า ท่านจะทำเช่นนี้มิได้นะเจ้าคะ!!” ร่างอ้อนแอ้นดิ้นรนขัดขืนเมื่อได้ยินว่าบุรุษสูงศักดิ์จะให้ตนทำหน้าที่สาวใช้หาใช่การรับเป็นภรรยา

“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็กลับไป” กายกำยำแผ่กลิ่นอายฆ่าฟันออกมาทำเอาฟู่หวาสั่นกลัวตามสัญชาตญาณ

“ข้า….เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ตามคำสั่งคือทำเช่นไรก็ได้ให้ฉู่หว่านโจวหลงใหลจนหัวปักหัวปำ หากนางกลับไปตอนนี้เกรงว่าจะโดนฮูหยินผู้เฒ่าลงโทษอย่างหนัก

“อุแว๊! อุแว๊!” เจ้าตัวน้อยร้องลั่นด้วยความตั้งใจไม่อยากให้บิดามีภาพลักษณ์เป็นตัวร้ายอย่างที่ใคร ๆ คิดกัน

“หว่าหวาของพ่อ ตกใจมากใช่รึไม่ พ่อขอโทษนะ” คิ้วเข้มขมวดแน่นเนื่องจากตนเองทำพลาดปล่อยจิตสังหารทั้งที่เจ้าก้อนกลมอยู่ในมนอ้อมแขน

“อุแว๊” ฟู่หว่ายังคงร้องอีกครู่หนึ่งเพื่อไม่ให้น่าสงสัย ไม่นานทั้งสองก็มาโผล่อยู่แถวศาลาริมสระเหลียนฮวา (ดอกบัว)

ตรงนี้ลมเย็นสบายกว่าแถวเรือนใหญ่มากนัก ความร่มรื่นทำให้ร่างเล็กเผลอหลับไปอีกหน อ้อมกอดอุ่นเขย่าเบา ๆ ทั้งยังโยกกายไปมาอย่างเริ่มชำนาญในการเลี้ยงบุตร เขาเดินวนในศาลาอยู่เช่นนั้นก่อนจะนั่งลงเมื่อเห็นว่าลูกสาวหลับสนิทแล้ว

“นายท่าน จะปล่อยนางไว้หรือขอรับ” พ่อบ้านคนสนิทเอ่ยปากด้วยเสียงกระซิบแผ่วเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของคุณหนู

“ไล่กลับไปคนใหม่ก็มา” เขารู้ดีว่าฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนเช่นไร รู้ด้วยว่าไม่ยอมรามือง่าย ๆ

“ให้นางไปประจำที่โรงซักล้างดีรึไม่ขอรับ” ที่นั่นห่างไกลเรือนหลัก อย่างน้อยนายท่านจะได้ไม่ระคายตา

“ส่งไปอยู่ที่เรือนเล็กทางฝั่งขวา ไม่ต้องให้ทำอะไรเป็นพิเศษ” โรงซักล้างคือสถานที่พบเจอสาวใช้ด้วยกันอาจมีใครซักคนถูกชักจูงให้หลงผิด แบบนั้นความวุ่นวายย่อมตามมา

“ขอรับ ข้าจะสั่งให้เปลี่ยนเวรสาวใช้ที่ตามประกบนางในทุกห้าวัน” โหลวสุ่ยหมิงเข้าใจเจตนาผู้เป็นนายในทันที จำกัดการเข้าถึงข้อมูล ครอบคลุมบริเวณที่นางจะสามารถเคลื่อนไหวให้อยู่ในสายตา ป้องกันการเกิดปัญหาเมื่อมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด

ใบหน้าคมพยักรับคำตอบที่น่าพอใจพลางสบมองแก้มยุ้ยที่กำลังกระเพื่อมทำริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ขมุบขมิบตลอดเวลา ไม่รู้ว่าบุตรสาวของเขาฝันถึงอะไรจึงได้ทำท่าทางน่าเอ็นดูเพียงนี้

......................................................................................

ยัยหนูคือเบะปากแล้วนะ อยู่ ๆ ก็จะได้แม่ใหม่เฉยเลย

ท่านพ่ออย่าไปยอมหลวมตัวง่าย ๆ นะเจ้าคะ!