กลัวแล้วเจ้าค่ะ! อย่า หย่าข้าเลย ภาคแรก

พันธมิตรการค้า

หย่าที่ 3

พันธมิตรการค้า

เพราะมีบทเรียนจากหลายราชวงศ์ที่ผ่านมา ฮ่องเต้จึงมิกล้าจับคู่ให้กับใครสุ่มสี่สุ่มห้า ยกตัวอย่างสองร้อยกว่าปีก่อน มีฮ่องเต้หลี่จงออกราชโองการพระราชทานสมรสให้กับแม่ทัพผู้หนึ่ง ยามนั้นฮ่องเต้หาทราบไม่ ว่าหญิงสาวที่พระองค์บีบให้แต่งงานมีคนรักอยู่ก่อน เรื่องนี้กับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้น เพราะชายคนรักของนางก็เป็นแม่ทัพเหมือนกัน

ต่อมาอีกหลายปี คนรักเก่าของนางสมคบคิดกับอ๋องต่างแซ่ สุดท้ายนำมาสู่การสิ้นราชวงศ์หลี่ในตอนนั้น

ปัญหาส่วนตัวทางด้านสามีของตนจะเป็นยังไง เช่นเดียวกับที่เซียวฉีไม่สนใจนาง ถังโหรวเองก็ไม่ได้สนใจเขา ความจริงหากไม่มีข่าวการถูกลดตำแหน่ง นางก็ไม่ได้นึกถึงเขา เพียงคิดใช้ชีวิตของตนกับลูกๆ อยู่สุขสบายในเมืองห่างไกลแห่งนี้

หากแต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป นั่นคือนางคิดถึงเขาแล้ว โดยเฉพาะตอนนี้คิดถึงมากๆ คิดถึงว่าพอเขามาจะนึกได้หรือไม่ว่าตนเคยส่งภรรมาอยู่นี่ “…”

ถังโหรวคาดหวังให้เขาลืมนางไปจริงๆ!

ตลอดระยะเวลาสี่ปี เขาไม่เคยถามไถ่ข่าวสารนาง ท่านพ่อก็ส่งจดหมายมาว่า เขาไม่เคยพูดถึงนางซักครั้ง ทั้งยังใช้ชีวิตอย่างปกติมาก ถึงขนาดเข้าออกหอนางโลมไปทั่ว จนผู้คนทั่วไปมองเขาเป็นท่านโหวเสเพล

ภายในรถม้าขณะเคลื่อนตัวไปหอหรูซุน หญิงสาวต้องตบหน้าผากฉาดหนึ่ง ไม่แน่ตนอาจทึกทักไปเอง พอเขามาถึงถงหลิน เขาก็คงมิได้ใส่ใจว่านางจะมีตัวตน ก็เหมือนกับตอนที่อยู่เมืองหลวง เพราะเขาก็แค่แต่งนางเพื่อใช้เป็นทัพหน้าตั้งรับ ดักทางไม่ให้องค์หญิงชิงถิงตอแยเขาก็เท่านั้นเอง

ความคิดนี้ทำให้สบายใจขึ้น พอสบายใจถังโหรวก็ยิ่งคิดเข้าข้างตัวเอง ใช่แล้ว! ขอเพียงปกปิดเรื่องราวที่นางใช้อำนาจของเขาหากิน และปกปิดเรื่องลูก เท่านี้นางก็จะเป็นธาตุอากาศหายไปจากชีวิตเขา ไม่แน่อาจจะได้รับหนังสือหย่า ซึ่งก็สมกับใจนางที่กำลังต้องการอยู่พอดี “…”

หน้าหอหรูซุน ภายใต้การประคองจากสาวใช้ ถังโหรวในชุดกระโปรงน้ำเงินครามก้าวลงจากรถม้า นางสวมหมวกบังลมปิดใบหน้า กลับมาเฉิดฉันสูงส่งอีกครั้ง

นางไม่โผล่มาหลายวัน ชาวบ้านที่ตั้งแผงขายของพอพบโหรวฮูหยินปรากฏตัวต่างก็หันมามอง ขอทานสิบกว่าคนราวกับพบเทพเจ้าเงินทอง จากที่นั่งอยู่ชายคาร้านค้าห่างไกล ก็พากันวิ่งถือชามแตกบิ่นเข้าหา ถึงจะถูกผู้คุ้มกันยกดาบกันไว้ แต่พวกเขาก็แสดงสีหน้ายิ้มแย้ม

“มอบเงิน!”

เสียงแผ่วเบาราวกับนกขมิ้นน้อย นักบู๊โยนถุงเงินให้ชายชราผู้หนึ่งแล้วกล่าวว่า “อย่ามุงอยู่นาน แยกย้ายได้แล้วนายหญิงเรายังมีเรื่องต้องทำ”

พอได้เงินทอง ขอทานทั้งหลายก็แหวกทาง ถังโหรวจับแขนหงอี้ให้นางประคองเดินเข้าหอ จังหวะอ่อนช้อนเนิบนาบ ซึ่งท่วงท่าแบบนี้มิได้พบเห็นทั่วไป นอกเสียจากสตรีดีงามที่ถูกเลี้ยงดูในห้องหออย่างชนชั้นสูง

ในสายตาชาวบ้าน ฝ่ายบุรุษมองว่านางเป็นอาหารตาเลิศรส แต่เหล่าภรรยาพวกเขากับด่าทอนางว่าแพศยา สตรีดีๆ ที่ไหนจะท้องไม่มีพ่อ ทั้งยังออกหน้าออกตาพบปะชายหนุ่มร่ำรวยในเมือง ซ้ำแต่ละคนก็แต่งงานแล้วทั้งนั้น

อย่างเช่นวันนี้ ห้องพิเศษหอหรูซุนนั่งไว้ด้วยหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แปดคน ถังโหรวพอเดินตามคนนำทางเข้าไปก็พบว่าตนมาถึงเป็นคนสุดท้าย

“โหรวฮูหยินมาสายต้องปรับสุราสามจอก!”

ถังโหรวได้ยินก็ถอดหมวกบังลมส่งให้สาวใช้ นางย่อกายคารวะทุกคนอย่างงดงาม หัวเราะคิกคำหนึ่ง กล่าวว่าบ้านเรามีเรื่องภายในมากมาย กว่าจะสะสางเสร็จก็ไม่เช้าแล้ว ไหนเลยเหมือนพวกท่านที่อยู่ว่าง

กล่าวจบนั่งลงในตำแหน่งของตน

ก่อนหน้าสุราอาหารยกมาแล้วจำนวนหนึ่ง ถังโหรวพอมาก็สั่งเพิ่มอีกหลายอย่าง แม้ทุกคนที่อยู่ในห้องจะเป็นคหบดีมีฐานะ แต่ก็ยังต้องลอบปาดเหงื่อ คิดในใจหากฮูหยินของตนเป็นเหมือนนาง ฐานะทางบ้านจะต้องยากจนลงเรื่อยๆ แน่นอน

สิบอันดับแรงของขึ้นชื่อประจำหอหรูซุนถูกยกมา จากเฮฮาอยู่ก่อนตอนนี้เป็นเฮฮาขึ้นไปอีก ถังโหรวพูดคุยกับพวกเขาอย่างออกรสออกชาติ กล่าวไปถึงขบวนสินค้าที่กลับจากแดนเจียงหนันครั้งล่าสุด ที่กำลังจะถึงเมืองถงหลินในอีกไม่กี่วันนี้

“เรื่องนี้ต้องให้พวกท่านตัดสินใจ ดูว่ามีกำลังพอส่งออกไปนอกด่านได้หรือไม่?”

พอเข้าเรื่องการค้า บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป

“ความจริงพวกเราไม่ถนัดนอกด่าน ไฉนครั้งนี้โหรวฮูหยินคิดใช้งานเราหรือ?”

ผู้กล่าวคืออวิ๋นซาน เขาเป็นพันธมิตรการค้ากับถังโหรวมาตั้งแต่ปีแรก ปกติเขาค้าขายโสมสมุนไพร พอได้ยินนางเสนองานให้ก็เกิดความสงสัย เพราะปกติหากเป็นการค้ากับกลุ่มชนเผ่า กำไรนี้ล้วนถูกตระกูลเฉินเอาไปกินทั้งหมด

ถังโหรวไม่ได้อธิบายมากความ นางเพียงกล่าวว่าไม่อยากผูกขาดกับตระกูลเฉิน ครั้งนี้มีเครื่องเงินและหม้อเหล็กจำนวนกว่าสามสิบคันรถ หากพวกท่านจัดส่งออกไปได้ ทั้งยังหาคู่ค้าในราคาที่เหมาะสม กำไรส่วนต่างพวกท่านก็รับเข้ากระเป๋าไปได้เลย

นางไม่พูดเปล่า เรียกหงอี้ยื่นส่งกระดาษให้ทุกคน

แต่ละคนล้วนทำการค้า ไม่มากก็น้อยย่อมมีราคากลางอยู่ในหัว พอเห็นตัวเลขสินค้าแต่ละชนิดของถังโหรวทุนคนแทบพลัดตกเก้าอี้ นี่มันสูงกว่าที่ขายในเมืองถงหลินไม่ถึงสองส่วนเองนะ! หากนำไปขายนอกด่าน สามารถทำกำไรได้อีกเป็นเท่าตัว!

พวกเขาไม่รู้ว่านางได้มาในราคาต้นทุนเท่าไร แต่หากกล้าขายราคานี้ แสดงว่าด้วยเส้นสายของนางคงได้มาในราคาที่ต่ำกว่าท้องตลาดเกินครึ่ง

สัญชาตญาณพ่อค้าทุกคนคำนวณกำไรที่จะได้หากรับงานนี้ แต่ละคนก็เรียกบ่าวส่วนตัวให้นำลูกคิดมาวางขึ้นโต๊ะ ดีดต๊อกๆ แต๊กๆ แข่งกัน จากมื้ออาหารพบปะสหาย กลับกลายเป็นห้องทำงานในชั่วพริบตา

ถังโหรวคีบเป็ดย่างจุ่มซีอิ๊วเข้าปากเงียบๆ รอคอย

นานสองนาน สุราอาหารหมดไปสองรอบ ข้อตกลงวางมัดจำประกันสินค้าครึ่งหนึ่ง คนทั้งหมดก็ถือว่าร่วมหุ้นกัน เป็นตัวแทนขนสินค้าออกนอกด่าน หาผู้ซื้อให้กับหอการค้าถังหยวน

***

เนื่องจากต้องใช้แรงงานคน แม้อยากปิดบังแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่นานข่าวเรื่องการร่วมมือระหว่างหอการค้าถังหยวนและคหบดีหลายคนในเมืองก็หลุดออกมา ชาวบ้านทั่วไปพอฟังก็หาได้สนใจไม่ นี่เป็นกิจการของชนชั้นร่ำรวยมิได้เกี่ยวข้องใดกับตน

หากแต่มีคนกลุ่มหนึ่งเต้นพล่าน!

เป็นคนสกุลเฉินเองที่เต้นพล่านไปตามๆ กัน

“ปัง! บัดซบนัก นางหักหน้ากันเกินไปแล้ว!”

ในห้องหนังสือของนายท่านเฉิน เขามีศักดิ์เป็นลุงของเฉินคุน พอฟังบ่าวคนสนิทของตนรายงานข่าวที่ได้ยินมาจบ เขาแทบทุบโต๊ะให้หักเป็นสองท่อน ทุบแรงเสียงจนกำปั้นของตนเจ็บปวด

หลังหายโมโห เฉินพ่านสั่งพ่อบ้านของตนให้ส่งสาวใช้ไปเรียกคนจากบ้านรองทั้งหมด ทั้งยังกำชับว่าไม่ต้องเรียกเฉินคุน และอย่างให้เขารู้เด็ดขาดว่าข้าเรียกพบคน

พ่อบ้านรับคำจากไป เฉินพ่านทราบว่าหลานชายตนหลงใหลในตัวโหรวฮูหยิน หากให้เขาทราบเรื่องต้องคาบข่าวไปบอกอีกฝ่ายแน่ ดังนั้นจึงไม่คิดหารือกับเขา

ราวสองชั่วยาม บ้านเล็กบ้านใหญ่ตระกูลเฉินสิบกว่าครอบครัวอยู่ครบ แต่ละคนไม่ต้องให้ผู้นำตระกูลบอกก็ทราบ ว่าที่เขาเรียกหาวันนี้เพราะเรื่องราวใด

จริงอย่างที่คิด เฉินพ่านสอบถามว่าพวกเจ้ารู้เรื่องแล้วหรือไม่ หอการค้าถังหยวนที่ผ่านมาใช้งานตระกูลเรา แต่ครั้งนี้กับใช้ผู้อื่น ข้าไปสืบดูมาแล้ว สินค้าครั้งนี้มีค่าเกือบแสนตำลึง

หลายคนพยักหน้า ความจริงคิดว่าโหรวฮูหยินนั่นมีความสัมพันธ์ลับๆ กับหลานชาย ที่ผ่านมาทั้งสองฝ่ายก็ทำการค้าโดยดีกันโดยตลอด แต่ครั้งนี้ไม่เพียงยกงานให้ผู้อื่น แม้แต่จะส่งคนมาแจ้งซักคำยังไม่แจ้ง นี่มิเท่ากับเป็นการตบหน้าพวกตนหรือ

“พี่ใหญ่แล้วท่านคิดทำเช่นไร?” บ้านรองที่สามเอ่ยถาม เขาทราบเส้นสนกลในดี หากพวกตนไม่เอ่ยปาก พ่อค้าคนใดก็ไม่อาจออกนอกด่านได้

“ทำยังไงหรือ? นางไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา”

“พี่ใหญ่! เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

บ้านรองและบ้านสี่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน จากนั้นกล่าวว่า คนเรายังตรวจสอบความเป็นมาไม่ได้ แต่นางมีความสามารถขนาดนี้คนเบื้องหลังต้องไม่ต่ำต้อย หากตอแยจนเจอตอใหญ่ เรารับความเสี่ยงได้หรือ?

รากฐานตระกูลนับร้อยปีของพวกเขามิได้มาเพราะโชคช่วย ถึงจะเป็นเช่นนั้นยังสืบไม่ออกว่าโหรวฮูหยินผู้นี้เป็นสมบัติส่วนตัวผู้ใด หากคิดเล่นงานนางเหมือนคนอื่นๆ มิใช่ว่าทำไม่ได้ แต่ก็สมควรสืบให้แน่ชัดก่อน ว่าตนกำลังเป็นศัตรูกับใครอยู่

“เรื่องนี้ไม่ต้องคิดมาก ข้าเพียงจะสั่งสอนนาง”

นายท่านเฉินเห็นญาติๆ ไม่เอาด้วยจึงเล่าแผนการของตนออกมา

ราวครั้งชั่วยาม เฉินพ่านบอกเล่าแผนว่า เขาจะสั่งให้โจรรังผึ้งดักปล้นสินค้า แต่จะไม่นำสินค้าเหล่านั้นไปขาย เราเพียงแสร้งเป็นเข้าช่วยเหลือ ชิงสินค้าของนางกลับคืนมา เท่านี้ก็เพียงพอสร้างความหวาดกลัวให้นางแล้วกระมัง

ทุกคนพอฟังยังไม่วางใจ กล่าวต่อหากนางสืบจนทราบว่าเป็นฝีมือเราละ

“เหอ! ดูว่าสังหารคนหมดแล้ว นางจะสืบต่อไปได้ยังไง?” เฉินพ่านกล่าวหนักๆ ตามความคิดเขา ต่อให้ฆ่าคนขนสินค้าทั้งหมด นั่นก็หาเป็นไรไม่ จะอย่างไรการปล้นเกิดที่นอกด่าน พวกตนเพียงรับบทชิงสินค้ากลับมา

“เป็นไร? กลัวหรือ? ใช่ว่าพวกเราไม่เคยทำ!”

ทุกคนเงียบ ยังไม่มีผู้ใดปริปากออกมา

ที่ผ่านมาตระกูลเฉินยึดครองเส้นทางขนสินค้าขึ้นเหนือ นั่นมิใช่เพราะพวกเขาทำได้ดีกว่าผู้อื่น หากแต่นอกด่านมีโจรใหญ่กลุ่มหนึ่งเรียกว่ารังผึ้ง ปกติพ่อค้ายากนักจะเดินทางโดยปลอดภัยได้

นี่เป็นความลับของตระกูล หัวหน้าค่ายโจรจัดเป็นพี่ชายร่วมปู่เดียวกันของนายท่านเฉิน ความสัมพันธ์นี้ความจริงไม่เพียงพอให้ทั้งสองผูกมิตรทำการค้า หากแต่เพราะโจรรังผึ้งอย่างไรยังต้องการข่าวสาร ดังนั้นที่ผ่านมา เป็นพวกของเฉินพ่านเองส่งข่าว ให้พวกเขาดักปล้นพ่อค้ารายอื่น ระบุแม้กระทั่งสินค้ามีอะไรบ้าง ปล้นแต่ละครั้งทำกำไรได้เท่าใด

“พี่ใหญ่ เราเห็นด้วย! ขอเพียงมิได้แตกหักกับนางโดยตรง เรายังคิดว่าเสี่ยงดูซักครั้ง”

เมื่อมีคนเห็นด้วย คนอื่นๆ ก็พยักหน้าตาม ขอเพียงชิงการค้าเจ้าใหญ่รายนี้กลับมาได้ ไม่มีพ่อค้าคนใดในเมืองถงหลินที่พวกเขาไม่กล้าแตกหักด้วย

ตลอดสามปี ตระกูลเฉินทำกำไรจากโหรวฮูหยินกว่าแสนตำลึง จู่ๆ จะยอมให้ผู้อื่นมาชิงพุงปลาตัวนี้ไปกินได้ยังไง!

***