เริ่มความโกรธแค้น
1223 คำ
เมื่อเครื่องลงจอดที่สนามบินเขาก็รีบเดินมานั่งรถ ที่มีคนขับรถที่บ้านของพ่อแม่เขารอรับอยู่ด้วยสีหน้าถมึงทึงนั่งเงียบขรึมมาตลอดทางแต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มเพราะเรื่องที่เขาได้ยินจากแม่ของเขา ที่โทรไปบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับน้องสาวแท้ๆ ของเขา
บ้านวรมันอินทรา
“บอกพ่อมานะว่าใครเป็นพ่อของลูกแก?”
“ฮือออ...”
อินทิราน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาได้แต่กอดแม่ร้องไห้เพราะไม่กล้าบอกความจริงกับพ่อของเธอ
“คุณคะลูกกลัวใหญ่แล้วนะ อย่าเสียงดังสิคะ”
“จะไม่ให้ผมเสียงดังได้ยังไง ลูกสาวเพียงคนเดียวของผมที่ผมรัก แล้วก็ถนุถนอมมาตั้งแต่เด็กท้องกับใครก็ไม่รู้...”
ผู้เป็นพ่อพูดด้วยความเสียใจปนความผิดหวัง เธอมองหน้าพ่อเธอด้วยความเสียใจ
“อินขอโทษคะคุณพ่อ อึกกๆๆ อินไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้ อินไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย อินเสียใจ...”
“อิน...บอกพ่อเขาไปสิลูกว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง พ่อเขาจะได้ช่วยจัดการให้ แล้วให้ผู้ชายคนนั้นมารับผิดชอบเด็กในท้องของลูก...”
“ไม่ค่ะ...อินไม่ต้องการ อินไม่ต้องการให้เขามารับผิดชอบ...”
อินทิราลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหปนด้วยความเสียใจ
“แล้วแกจะปล่อยให้ท้องแกโตขึ้นมาโดยที่ไม่มีคนรับผิดชอบหรือไง...?”
“อินไม่ต้องการให้ใครมารับผิดชอบ เพราะอินตั้งใจแล้ว”
“....”
ทุกคนหันมาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ
“...ว่าอินจะเอาเด็กออก...”
“อะไรนะ...?”
พ่อกับแม่ของเธอพูดพร้อมกันเพราะตกใจในสิ่งที่ลูกสาวตัวเองพูดออกมา
“ไม่ได้นะ...ฉันไม่ยอม แกจะฆ่าคนทั้งคนได้ยังไง นั่นมันลูกของแกนะ...?”
“ลูกที่เกิดมาโดยไม่มีพ่อ และไม่มีใครต้องการจะเกิดมาทำไมละคะ อินตัดสินใจแล้วค่ะว่าอินจะทำ...”
“ไม่ได้นะอิน...”
“แม่ไม่ต้องห้ามอินหรอกค่ะ เพราะอินไม่ต้องการให้ใครมารับผิดชอบเด็กในม้องอิน และอินก็ไม่อยากทนอุ้มท้องไปแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ด้วย...”
อินทิราพูดจบก็จะวิ่งหันหันหลังออกไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะเห็นใครคนหนึ่งยืนด้วยสีหน้าโกรธจัดอยู่ตรงหน้าเธอ
“พี่อิท...”
ทุกคนหันไปมองที่อิทธิพัทรที่ยืนมองมาด้วยสีหน้าโกรธจัดหน้าประตูบ้าน เขาเดินเข้ามาหาอินทิราใกล้ๆ ด้วยความโกรธ เธอรู้สึกกลัวเขามากๆ จึงรีบถอยหลังหนีเดินกลับไปหาแม่เธอ
“ใครเป็นพ่อของเด็กในท้องแก...?”
“แม่คะ...อินกลัว”
“อิท...แม่ว่า”
“พี่ถามว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องแก...?”
“....”
อินทิราเกาะแขนแม่แน่นไม่กล้าบอกความจริงกับเขา
“บอกมา...ว่ามันเป็นใคร...?”
“...”
อินทิราเริ่มร้องไห้สะอื้นออกมาอีกครั้ง เพราะด้วยความกลัวอิทธิพัทร เขาเป็นคนโมโหร้ายขนาดพ่อแม่ก็ยังห้ามเขาไม่ได้
“พูดสิ ว่าใครเป็นพ่อของลูกแก...”
“อิท...ใจเย็น”
พ่อของเขาเริ่มปรามเพราะเริ่มเห็นท่าทางของเขาที่ดูเริ่มโกรธจัด
“จะไปหลบหลังแม่ทำไม ออกมายืนตรงนี้...มาพูดความจริง บอกพี่บอกกับพ่อกับแม่ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง...?”
“ไม่ค่ะ อินไม่พูด...”
“ทำไมแกถึงไม่พูด เพราะอะไร...แกกลัวว่าพี่จะไปฆ่ามันหรือไง...?”
“....”
“นี่แกคงรักมันมากสินะถึงได้ยอมปกป้องมันมากขนาดนี้...?”
“ไม่ใช่นะคะ อินไม่ได้รักเขา...”
“ถ้าแกไม่ได้รักมันแล้วแกไปยอมมีอะไรกับมันจนท้องได้ยังไง...แกยอมทนเห็นพ่อกับแม่เสียใจเพราะความใจง่ายของแกที่ปล่อยให้ตัวเองท้องแบบนี้ได้ยังไง...?”
อิทธิพัทรพูดเสียงดังเพราะโมโหที่เธอไม่ยอมบอกความจริง เขายืนมองน้องสาวตัวเองร้องไห้ก็ยิ่งโมโห
“อินจะเอาเด็กคนนี้ออกอยู่แล้ว อินไม่ต้องการเด็กคนนี้...”
“งั้นก็ไปสิ...รออะไร?”
“....”
ทุกคนอึ้งหันไปมองที่อิทธิพัทรตาโต ว่าเขาจะเอาจริงหรอ
“ไปสิ...พี่จะพาแกไปเอง ไปเอามันออก...”
อิทธิพัทรพูดจบก็เดินเข้าไปกระชากแขนของอินทิราออกมาจากแม่ของเขา แล้วพยายามลากตัวเธอไปแต่เธอฝืนไว้ ใครว่าเธอคิดจะเอาจริงเธอก็แค่พูดไปแบบนั้น
“อย่านะพี่อิท ปล่อยอินนะ...ปล่อย”
“พี่ก็บอกแล้วไงพี่จะพาแกไปเอาเด็กออกเอง ไปสิ...”
“ไม่ อินไม่ไป...”
ทั้ง 2 คนยื้อยุดกันจนพ่อกับแม่ต้องเข้าไปช่วยห้าม
“พอเถอะอิท...”
“ไม่ครับ...ผมจะพาอินไปเอาเด็กออก ในเมื่ออินต้องการแบบนี้ผมก็จะพาน้องไปเอง”
“แม่คะ...อินไม่ไปแล้วนะ แม่ช่วยอินด้วย...”
“ไป...แกต้องไปพี่จะพาแกไปเอง....”
“ไม่ไป...ปล่อยอิน....”
เธอสบัดแขนจากเขาจนหลุด อิทธิพัทรหันไปมองน้องสาวตัวเองทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องเสาวเขาเป็นคนยังไง เธอไม่มีทางกล้าทำอะไรแบบนี้หรอกแต่ที่เขายุเธอ เพราะต้องการเค้นให้เธอพูดความจริงเท่านั้น
“งั้นก็ไปหาพ่อของเด็กในท้องกัน พี่จะให้มันมารับผิดชอบแก...”
“ไม่...”
“....”
ทุกคนหันไปมองหน้าอินทิรานิ่งๆ
“อินไม่ต้องการ อินเกลียดเขา อินไม่ต้องการให้เขามายุ่งกับลูกของอิน...”
อิทธิพัทรเริ่มสงสัยว่ามันเป็นใคร จึงจ้องหน้าน้องสาวตัวเองอย่างคาดคั้น แต่ก็เริ่มพยายามใจเย็นลง
“พี่สัญญาถ้าแกคลอดลูกออกมาเมื่อไหร่ พี่จะช่วยแกเลี้ยงลูกเอง แต่แกต้องบอกพี่ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก...?”
“....”
ทุกคนมองจ้องหน้าอินทิราอย่างรอฟังคำตอบ
“แกเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ แกเสียใจพวกเราทุกคนก็เสียใจ ถ้าแกไม่มีความสุขพ่อกับแม่แล้วก็พี่จะมีความสุขได้ยังไง...”
“อิน...”
เธอร้องไห้ออกมาน้ำตาอาบแก้ม แม่และพ่อต้องเดินเข้าไปช่วยกันปลอบเธอ
“อิน อิน...”
“....”
“อินโดนวางยาค่ะ...”
“อะไรนะ...?”
“อินโดนวางยา...อินไม่ได้เต็มใจ อินตื่นมาอินก็เห็นเขานอนอยู่ข้างๆ อินแล้ว...อึกๆๆๆ”
“มันเป็นใคร...?”
“อินไม่อยากพูดถึงเขาอีก...”
“แต่มันทำแกท้องนะ...?”
“อินไม่ต้องการให้เขามารับผิดชอบ อินเกลียดเขา อินเกลียดเขาที่สุด...อึกกๆๆ”
อินทิราร้องไห้แทบขาดใจที่เล่าเรื่องที่เก็บเอาไว้ในใจมานานให้คนในครอบครัวฟัง เขาได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เขายิ่งโกรธแค้นมันแทนน้องสาวตัวเอง
“พักผ่อนนะ...”
อิทธิพัทรมาส่งน้องสาวตัวเองเข้านอน เธอล้มตัวลงนอนอย่างรู้สึกอ่อนเพลีย
“พี่ไปนะ...”
“พี่อิทคะ...อินมีอีกเรื่องที่อยากจะบอกพี่”
“เรื่องอะไร...?”
“เรื่องพี่ดาค่ะ...”
“เรื่องดา...?”
- ผู้เขียน
