2 วันผ่านไป
ไข้ของมาริสาเริ่มลดลงบ้างแล้ว เธอมีสติแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่ไม่ใช่ในกระท่อมร้างเก่าๆ ที่เธอเคยนอน เธอมองไปรอบๆ ห้องก็สงสัยว่าเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง เธอจึงพยายามชันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“โอ๊ย...”
เธอรู้สึกปวดหัวมากที่พยายามฝืนตัวเอง เธอกุมไปที่หัวตัวเองอย่างรู้สึกมึนๆ
“คุณฟื้นแล้วหรอ...?”
เธอหันไปมองที่ประตูก็เห็นอิทธพัทรยืนอยู่ก็ตาโตทันที มองเขาด้วยความรู้สึกโกรธมี่ยังมีอยู่ในใจ
“รู้ไหมว่าคุณนอนสลบเพราะพิษไข้ไปตั้ง 3 คืน...ไหนผมดูสิไข้คุณลดแล้วใช่ไหม?”
เขาเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วก็จะยื่นมือไปอังที่หน้าผากเธอ แต่เธอหันหน้าหนีการสัมผัสตัวจากเขา เขาชะงักมือทันทีที่เห็นเธอทำท่าทางรังเกียจเขาขนาดนี้
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน...ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลยละ...”
“เป็นไข้แค่นี้มันคงไม่ตายง่ายๆ หรอก...”
เธอหันมาจ้องหน้าเขาอย่างรู้สึกโกรธ เขาจ้องกลับอย่างเอาชนะ เธอจึง
